Πάτρα: «Βρίσκεις ναρκωτικά τόσο εύκολα, όσο τον καφέ»- Ο Βασίλης «αποφοίτησε» από το ΚΕΘΕΑ και μιλάει για τη ζωή του στο thebest.gr

Πώς είναι η καθημερινότητα σου μετά την περιπέτεια με τα ναρκωτικά;

Σήμερα είμαι αγρότης, η δουλειά μου είναι η γη και οι καλλιέργειες μου.  Είναι κάποιες που υπήρχαν από την οικογένεια μου ενώ κάποιες άλλες τις πρόσθεσα εγώ. Μου αρέσει η αγροτική ζωή. Παράλληλα τα βράδια εργάζομαι και σε κατάστημα εστίασης όπου κάνω delivery. Η δουλειά καταλαμβάνει μεγάλο κομμάτι της καθημερινότητας μου. Δεν υπάρχει καθόλου κενό.

Πώς μπήκαν τα ναρκωτικά στη ζωή σου;

Το χασίς το ξεκίνησα 15 μου χρόνια. Το τσιγάρο το είχα αρχίσει νωρίτερα, στα 11 μου χρόνια. Κάποια κενά που είχα ίσως και κάποιες παρέες με οδήγησαν εκεί. Στα 19 μου χρόνια, μπήκε στη ζωή μου και η ηρωίνη. Μετά το στρατό μπήκαν όλα.

Πώς έγινε η μετάβαση από το χασίς στην ηρωίνη;

Αυτό το πράγμα έχει μία ακολουθία. Αν ξεκινήσεις, θα έρθουν όλα διαδοχικά, δεν μπορείς να μείνεις σε ένα, έχει πάντα παρακάτω. Ώσπου έφτασα σε απόγνωση.

Πώς ήταν η ζωή σου ως παιδί όταν ξεκίνησες με το χασίς;

Είμαι μοναχοπαίδι, ζούσα με τους γονείς μου. Το σχολείο το σταμάτησα ότι τελείωσα το Γυμνάσιο. Δεν προχώρησα. Έλεγα ότι ασχολούμουν με τα χωράφια, όμως απλώς κορόιδευα τον πατέρα μου για να του αποσπώ χρήματα. Δεν δούλευα. Τα χρήματα τα ξόδευα κυρίως στις ουσίες.

Αισθανόσουν τότε ότι έκανες κακό στον εαυτό σου;

Όχι. Αισθανόμουν ότι είναι κάτι απλό όπως το να πίνεις ένα ποτό και επιπλέον αισθανόμουν και ότι μπορούσα να το ελέγξω. Μου έλεγαν ότι έχω μπλέξει και απορούσα. Μέχρι που στα 22-24 κατάλαβα το πρόβλημα. Τότε έπαιρνα ηρωίνη κάθε μέρα. Δεν γινόταν διαφορετικά, ήμουν πλήρως εξαρτημένος.

 Κάπου εκεί άρχισαν να αντιλαμβάνονται και οι γονείς μου τι συνέβαινε. Μέχρι τότε ακούγανε φήμες όμως δεν το πίστευαν γιατί δεν έβλεπαν κάτι που να μαρτυρά την κατάσταση. Δεν γνώριζαν και πολλά πράγματα για τις εξαρτήσεις, ήταν άνθρωποι του χωριού.

Μου μίλησαν όμως και παράλληλα είχαν πάει στο ΟΚΑΝΑ και μετά πήγα κι εγώ όμως δεν ακολούθησα τότε το δρόμο της απεξάρτησης.

Τι θυμάσαι από την μέρα που σου μίλησαν οι γονείς σου;

Ήταν μία ημέρα που είχα χαρμανιάσει και αναγκάστηκα να απαντήσω, «ναι έχετε δίκιο, παίρνω ναρκωτικά, χρειάζομαι λεφτά». ‘Έτσι πήγα στο πρόγραμμα αλλά μόνο κορόιδευα. Πήγα μία βδομάδα, έπεισα τους γονείς μου ότι μπορώ να το κόψω μόνος μου και συνέχισα.

Παρέες είχες;

Μόνο άτομα που έπαιρναν επίσης ναρκωτικά. Δεν μπορείς να κάνεις παρέα με ανθρώπους που είναι καθαροί από ουσίες.

Είναι εύκολο να βρει κανείς ναρκωτικά;

Πολύ. Όπως βρίσκουμε τον καφέ.

Φοβήθηκες ποτέ για τη ζωή σου;

Ναι. Όταν άρχισα να τρυπιέμαι. Δεν πήγα ποτέ στο νοσοκομείο όμως πολλές φορές έφτασα στο σημείο να μην καταλαβαίνω τίποτα. Με βρίσκανε στο δρόμο, σε άθλια κατάσταση.

Υπήρξε στιγμή που λυπήθηκες τον εαυτό σου;

Πολλές φορές. Στο πρόγραμμα μας έλεγαν ο ναρκομανής πίνει για περπατάει και περπατάει για βρει τη δόση του. Αυτό το βίωνα κάθε μέρα.

Πέρασες στην παραβατικότητα για να εξασφαλίσεις  τη δόση σου;

Ευτυχώς όχι. Πολύ αργότερα κάποιες μικροκλοπές. Έκλεβα τον πατέρα μου ενώ είχα σχέση με μία κοπέλα που δούλευε σε ένα περίπτερο το οποίο είχαμε κατακλέψει. Είχα πάντα χρήματα, Δεν ξέμενα από λεφτά. Στα 22 μου ο πατέρας μου, που δεν γνώριζε ότι έπαιρνα ναρκωτικά, μού μεταβίβασε στο όνομα μου την επιχείρηση που είχε κι έτσι είχα χρήματα.  Όταν είσαι όμως μέσα στα ναρκωτικά δεν μπορείς να διαχειριστείς τίποτα. Δεν ήμουν συνεπής στις υποχρεώσεις.

Οπότε τι έγινε μετά;

Μπήκα στη διαδικασία να παίρνω δάνεια τα οποία πλήρωνα μέχρι και πέρσι. Τα δάνεια δεν πήγαιναν στη δουλειά αλλά στα ναρκωτικά. Μόνο αυτά τα χρήματα είναι περίπου 40.000 ευρώ. Αυτή η κατάσταση κράτησε μέχρι το 2007, ήμουν 27 χρονών. Πλέον ο πατέρας μου είχε καταλάβει και πήρε την κατάσταση στα χέρια του και με τη δουλειά αλλά και με την απεξάρτησή μου.

Τι έγινε τότε πάνω στο κομμάτι της απεξάρτησης;

Το καλοκαίρι του 2007 πήγα στο πρόγραμμα του ΟΚΑΝΑ, στο Ρίο. Νωρίτερα είχα περάσει και από άλλο πρόγραμμα, πάλι του ΟΚΑΝΑ. Όταν μου ήρθε η ειδοποίηση για να πάω σε αυτό το πρόγραμμα στο Ρίο σκέφτηκα ότι γλίτωσα. Δεν ήταν όμως έτσι. Όλοι οι γνωστοί που ήξερα πήγαιναν εκεί έπαιρναν το χάπι και παράλληλα συνέχιζαν και τα ναρκωτικά. Μπορεί να μην είχαμε τους πόνους εξάρτησης όμως δεν υπήρχε απεξάρτηση. Δεν ήταν όμως επιτακτική ανάγκη να πάρεις τη δόση σου, μπορούσες να την πάρεις και κάποιες ώρες μετά.

Στην ουσία, κατάλαβα ότι αυτό το πρόγραμμα είναι για τους ανθρώπους μεγάλης ηλικίας που δεν μπορούν κόψουν τα ναρκωτικά έτσι ώστε να συντηρηθούν. Δεν είναι για νέους ανθρώπους που θέλουν να κόψουν οριστικά.

Πώς πήγες λοιπόν στο ΚΕΘΕΑ;

Είχα φτάσει σε απόγνωση, δεν μπορούσα να βρω λύση, δεν είχα ελπίδα. Έπαιρνα όλα τα ναρκωτικά που υπάρχουν και κάποιες φορές που καθάριζε το μυαλό, έβλεπα ότι το τέλος θα χάσω στα πάντα. Κάποια στιγμή είδα έναν γνωστό μίας ξαδέλφης μου μου ο οποίος είχε περάσει από το ΚΕΘΕΑ. Μου μίλησε για το πρόγραμμα και πήγα. Αρχικά, για ένα χρόνο, ήμουν παράλληλα και στα δύο προγράμματα γιατί το χάπι δεν μπορεί να κοπεί αμέσως. Η πορεία στο ΚΕΘΕΑ έγινε βήμα βήμα ώσπου στο τέλος αποφοίτησα.

Πόσο δύσκολο ήταν;

Το μυαλό στην αρχή παίζει παιχνίδια, νομίζεις ότι δε μπορείς να τα καταφέρεις. Από αξίες πεζοδρομίου βρίσκεσαι να λειτουργείς με καθαρές αξίες. Είναι δύσκολο να προσαρμοστείς. Πλέον δε λες ψέματα , δεν κρύβεις πράγματα. Εκεί που είσαι έξω χωρίς να νοιάζεται κανείς για εσένα, βρίσκεσαι κάπου που υπάρχει νοιάξιμο. Τα ναρκωτικά αλλοιώνουν το χαρακτήρα. Για να επιβιώσεις στην πιάτσα των ναρκωτικών πρέπει να γίνεις αδίστακτος.

Ποιος είναι ο λόγος που αυτό το πρόγραμμα του ΚΕΘΕΑ έχει καταφέρει να βοηθήσει τόσα παιδιά;

Ό,τι και αν κάνεις εκεί, έχει καλή πρόθεση. Σου εξηγούν πράγματα και σου δίνουν χρόνο να καταλάβεις. Σε βάζει να ψαχουλέψεις τον εαυτό σου μέχρι το κόκκαλο. Και έκανα πραγματικούς φίλους μέσα από το πρόγραμμα.

Αν σου ζητήσω να κοιτάξεις πίσω, ποιος θα έλεγες ότι είναι ο λόγος που έμπλεξες με τα ναρκωτικά;

Δυσκολίες υπάρχουν σε όλες τις οικογένειες. Όμως αυτό είναι μόνο μία δικαιολογία. Η πραγματικότητα είναι ότι δεν είχα αίσθηση του φόβου και δοκίμαζα. Κάθε παιδί κινδυνεύει. Πρέπει να υπάρχει ενημέρωση για τα ναρκωτικά και μέσα στα σχολεία να μαθαίνουν τα παιδιά τι κακό κάνουν τα ναρκωτικά. Υπάρχουν ελλείψεις. Θα έπρεπε να υπάρχουν και περισσότερα προγράμματα.

Μέχρι να αποφοιτήσεις, δεν είχες ζήσει ως ενήλικας χωρίς εξαρτήσεις. Πώς ήταν η είσοδος στην κοινωνία;

Ήταν πρωτόγνωρη κατάσταση και όμορφη. Βρήκα δουλειά σε συνεργείο, ως ντελιβεράς και νοίκιασα και σπίτι. Πολλές φορές όμως είδα ότι οι άνθρωποι που υπήρξαν χρήστες ναρκωτικών ουσιών, είναι στιγματισμένοι. Κάποτε κάποιος από το χωριό μου έτυχε να γνωρίσει κάποιον φίλο που ήμασταν μαζί στο πρόγραμμα. Έφτασε η συζήτηση σε εμένα και φάνηκε ότι ενώ ήμουν 7 χρόνια χωρίς εξαρτήσεις, στη συνείδησή του συγχωριανού μου παρέμενα… «μπλεγμένος»…

Μιλάς γι’ αυτή την ιστορία στους ανθρώπους που γνωρίζεις;

Ναι. Είναι το παρελθόν μου, δεν το κρύβω. Οι περισσότεροι, όλοι όσοι με γνωρίζουν τώρα, δεν το πιστεύουν. Στη σύντροφοό μου το είπα την πρώτη εβδομάδα γνωριμίας μας, ούτε εκείνη το πίστευε.

Τι θα ήθελες για τη ζωή σου από εδώ και πέρα;

Θα ήθελα να κάνω οικογένεια, παιδιά. Αυτός είναι ο στόχος μου.

Τι θα έλεγες σε έναν χρήστη που θα μπορεί να διαβάσει τη συζήτησή μας; Μπορεί να το κάνει ;

Ναι θα μπορούσε ένας χρήστης που βρίσκεται στα όρια του να διαβάσει τη συζήτηση μας και θα του έλεγα ότι γίνεται να κόψει τα ναρκωτικά. Σε αυτόν που ξεκινάει τώρα, θα του έλεγα ότι δεν είναι παιχνίδι.

Φωτογραφίες: Δημήτρης Χριστοδουλόπουλος