Η υπόθεση της Πάτρας, το τεκμήριο αθωότητας, ο "μπάτσος" που μας κρυφοκοιτάζει και το τέρας

Ως τεκμήριο αθωότητας νοείται η νομική αρχή σύμφωνα με την οποία κάθε άτομο που κατηγορείται για οποιοδήποτε έγκλημα θεωρείται αθώο έως ότου αποδειχθεί η ενοχή του. Σε πολλές χώρες και σε πολλά νομικά συστήματα, συμπεριλαμβανομένων των συστημάτων του κοινού δικαίου και του αστικού δικαίου, το τεκμήριο αθωότητας αποτελεί νόμιμο δικαίωμα του κατηγορουμένου σε ποινική δίκη. Είναι επίσης ένα διεθνές ανθρώπινο δικαίωμα σύμφωνα με την Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, άρθρο 11.

Αυτά τα βασικά, τα οποία βρίσκεις με το που γκουγκλάρεις τη φράση «τεκμήριο αθωότητας» σε μια μηχανή αναζήτησης, συγκρούονται μετωπικά στην Ελλάδα του 2022 με  τη συνταγματικώς κατοχυρωμένη υποχρέωση  των ΜΜΕ- η οποία παράλληλα είναι και συνταγματικό δικαίωμα των πολιτών-, για  ενημέρωση.

Η λέξη «συγκρούονται» είναι ενδεικτική της νοσηρότητας. Διότι αντί να μιλάμε για σύγκρουση, θα έπρεπε να μιλάμε για αλληλοσυμπλήρωση, αν θέλαμε να κάνουμε λόγο βεβαίως για κράτος στο οποίο περιφρουρούνται τουλάχιστον τα διεθνώς αναγνωρισμένα ανθρώπινα δικαιώματα και όχι για μια ζούγκλα φτιαγμένη από αμέμπτου ηθικής Πουαρό, που μιμούνται τις μανιακές κουτσομπόλες στις ρούγες της κοινωνίας του ’50 και του ‘60.

Αφορμή για αυτό το σχόλιο είναι η περίπτωση της Πάτρας και των τριών νεκρών παιδιών όπου το τεκμήριο της αθωότητας έχει μετατραπεί σε κλωτσοσκούφι της ξεσαλωμένης τηλε-δημοσιογραφίας, η οποία διεκδικεί δάφνες υποκατάστασης των αστυνομικών και δικαστικών αρχών, στο πλαίσιο μιας εμμονικής διαδικασίας η οποία έχει αρχίσει να αγγίζει τα όρια του κανιβαλισμού, προκαλώντας εκνευρισμό ακόμη και σε ανώτατους δικαστικούς παράγοντες.

Το  θεμελιώδες τεκμήριο αθωότητας του κατηγορουμένου το οποίο αποτελεί βασικό πυλώνα του Ποινικού Δικαίου, στην περίπτωση της οικογένειας από την Πάτρα και ιδιαίτερα της καταφανώς στοχοποιημένης μητέρας, έχει πάει περίπατο όπως και η ισορροπία μεταξύ της έγκυρης πληροφόρησης και των ορίων που θέτει o σεβασμός στον άλλο άνθρωπο.

Αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε εξέλιξη μια πλήρης εκστρατεία ηθικής και κοινωνικής εξόντωσης μιας γυναίκας η οποία δεν έχει καν ανακριθεί!

Σε τούτη τη χώρα, έχουμε γίνει πολλές φορές μάρτυρες των δεινών που έχουν επιφέρει αντίστοιχες πρακτικές «βιασμού» του τεκμηρίου αθωότητας ενός ανθρώπου και της στοχοποίησής του.

Η σύγχρονη πολιτική ιστορία μάλιστα βρίθει παραδειγμάτων όπως και η κοινωνία η οποία έχει δει πολλούς να περνούν την πόρτα των δικαστηρίων με κατεύθυνση την έξοδο ως αθώοι, ενώ πριν έχουν υποστεί κοινωνικό διασυρμό, προσωπική και ψυχολογική εκμηδένιση.

Θα πρέπει ίσως μέσα σε όλο αυτό τον ορυμαγδό των «αποκαλύψεων» εναντίον ενός ανθρώπου που ούτε καν κατηγορείται επισήμως, να σκεφτούμε κάθε ένας μονάχος του τι μπορεί να σημαίνει για μας τους ίδιους μελλοντικά, η πόρτα αυτή που ανοίγει και θέλει ανθρώπους να κατασπαράζονται πριν καν αποδειχθεί αν είναι ένοχοι ή αθώοι, πριν καν κληθούν από τις ανακριτικές αρχές.

Οι καιροί έχουν πάντα γυρίσματα. «Εκεί που ήσουν ήμουνα και εκεί που είσαι θα΄ρθω» που λέει και ο λαός.

Η βιασύνη μας να βρούμε τον ένοχο στο πρόσωπο μιας Ρούλας, δείχνει άλλωστε μια παθογένεια που δεν αφορά το στόχο, αλλά την ανάγκη μας για επιβεβαίωση του μπάτσου που κρύβουμε μέσα μας.

Μόνο που όσο ταΐζεις αυτό τον μπάτσο, σε ορέγεται ο μπάτσος που ταΐζει μέσα του ο διπλανός σου.

Ίσως θα πρέπει να σκεφτούμε ότι είναι πιο σημαντικό να κλείσουμε την πόρτα στο τέρας, από το να βρούμε πρώτοι δεύτεροι ή τρίτοι τον ένοχο, άν υπάρχει, όποιος και αν είναι αυτός.

Ίσως θα πρέπει να μας αφορά λιγότερο το αν είναι ένοχη η Ρούλα ή η όποια Ρούλα και περισσότερο το τι θα της απαντήσουμε αν μια, δύο ή όσες φορές εις το εκατομμύριο θέλουμε, είναι αθώα.

Και τελικά, ίσως θα πρέπει να δούμε κι εμείς, έστω σαν όνειρο, τη ζωή μας να προβάλλεται έτσι ξεδιάντροπα  στις οθόνες, για κάτι που κάναμε ή για κάτι που οι άλλοι νομίζουν ότι κάναμε.

Μόνο τότε θα καταλάβουμε πόσο τρελό είναι όλο αυτό που συμβαίνει.