Οι άνθρωποι πίσω από τους αριθμούς

Η αναπληρώτρια υπουργός Υγείας Μίνα Γκάγκα έκανε την εξής ανάρτηση στο προφίλ της στο τουίτερ.

«Οι άνθρωποι πίσω από τους αριθμούς. Ένα εορταστικό αφιέρωμα στους ανθρώπους της πρώτης γραμμής, μέσα από τα δικά τους λόγια, τη δική τους εμπειρία για την πανδημία. Κάθε μέρα, μια ιστορία.
Αργύρης Τζουβελέκης, Αναπληρωτής Καθηγητής Πνευμονολογίας, Διευθυντής Πνευμονολογικού Τμήματος του Πανεπιστημιακού Γενικού Νοσοκομείου Πατρών.
«Συμπληρώσαμε αισίως σχεδόν 2 χρόνια στα χαρακώματα της πανδημίας. Βίωσα συνθήκες φόβου λόγω του άγνωστου που ήταν μπροστά μας. Τα ρίσκα πολλά όχι μόνο για εμένα αλλά και για τους οικείους μου, για την οικογένεια μου. Αντιμέτωποι με μια μεταδοτική και θανατηφόρο ασθένεια που τους πρώτους μήνες δεν είχαμε τη στοιχειώδη γνώση πως θα την αντιμετωπίσουμε. Η άγνοια αυτή πολλές φορές μου δημιουργούσε ενοχές αν πραγματικά επιτελώ σωστά το καθήκον μου. Ανησυχία και ρίσκο ακόμα και για το εμβόλιο.
Ακούω πολλούς 1 χρόνο και 5 δις δόσεις εμβολίων μετά, να είναι ακόμα σκεπτικιστές για το εμβόλιο, ότι φοβούνται, ότι τα ρίσκα είναι πολλά. Ο σκεπτικισμός δεν είναι χώρος για μόνιμη ανάπαυση. Θα ήθελα να τους υπενθυμίσω το ρίσκο που πήραμε οι χιλιάδες υγειονομικοί που εμβολιαστήκαμε έναν χρόνο πριν, όταν ακόμα το εμβόλιο είχε δοκιμαστεί ελάχιστα. Και εμείς είχαμε φόβο, και εμείς είχαμε οικογένειες πίσω μας, αλλά εμβολιαστήκαμε, γιατί δεν σταματήσαμε ούτε λεπτό να πιστεύουμε στην επιστήμη που υπηρετούμε, αυτή της ιατρικής. Δεν σταματήσαμε να είμαστε κοινωνοί του μηνύματος της συλλογικής ευθύνης, της αλληλεγγύης και της προσφοράς προς τον ευάλωτο, τον ευπαθή, τον ασθενή που είχαμε χρέος να προστατεύσουμε ακόμα και με τον εμβολιασμό μας.
Θα μου μείνει για πάντα χαραγμένο το ιδιόχειρο ευχαριστήριο συγγενούς που έχασε τον πατέρα του από κορωνοϊό και ο οποίος με μεγαλείο ψυχής μου αφιέρωσε το κάτωθι: «Ο άνθρωπος όταν νοιώθει πόνο είναι ζωντανός. Αλλά όταν νοιώθει τον πόνο του άλλου τότε είναι Άνθρωπος».
Νομίζω ότι αυτή η πανδημία μας έκανε περισσότερο Ανθρώπους από ποτέ, μας όξυνε την ενσυναίσθηση τόσο πολύ, που με αυτήν τεμαχίσαμε τον αρχικό φόβο.
Ευχαριστώ τον Θεό που με δοκίμασε και συνεχίζει να με δοκιμάζει στο ύψιστο λειτούργημα της προσφοράς προς το συνάνθρωπο και ευχαριστώ όλους τους ασθενείς που καθημερινά με κάνουν καλύτερο άνθρωπο με τα μαθήματα ζωής που μου παραδίδουν. Kαι φυσικά ευχαριστώ όλους τους συνοδοιπόρους μου σε αυτό το ταξείδιον (αποστολή) ζωής, τόσο στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Πατρών όσο και στο ΓΝΝΘΑ ΣΩΤΗΡΙΑ.
Στο τέλος, η αλήθεια της επιστήμης θα καλύψει το σκοτάδι, θα βγάλουμε τις μάσκες, θα αγκαλιαστούμε ξανά».