Κινηματογραφικές ιστορίες ποίησης, αγάπης…ελευθερίας…

Πώς ένιωσαν οι άνθρωποι αλήθεια όταν οι αδερφοί Ωγκύστ και Λουί Λυμιέρ ανακάλυψαν τον κινηματογράφο, τι ήταν αυτό που αισθάνθηκαν όταν οι πρώτες κινούμενες εικόνες πέρασαν μπροστά από τα μάτια τους;

Κάθε φορά που μια κινηματογραφική ταινία προβάλλεται στο σινεμά, μια σύνθεση από λέξεις, εικόνες, αισθήσεις, οδηγούν στο να πάρει μια ιστορία σάρκα & οστά και μέσα στο σκοτάδι την ώρα της προβολής να αποκαλυφθεί προσωπικά στον καθένα, παίρνοντας μας μαζί της σ’ ένα μαγικό ταξίδι.

Το σενάριο, η σκηνοθεσία, η μουσική, οι πρωταγωνιστές, η φωτογραφία, τα σκηνικά, τα τοπία, είναι τα βασικά συστατικά της έβδομης Τέχνης!

Τι ακριβώς συμβαίνει στους ανθρώπους καθώς διαβάζουν την ποίηση του Αλεξανδρινού ποιητή Κωνσταντίνου Καβάφη; Όταν ήδη από τους πρώτους στίχους ταξιδεύουν νοερά στον κόσμο μα και στην ομορφιά του!

Είναι ίδια η ανάγνωση που κάνουμε όλοι άραγε ή ο καθένας ανάλογα με τις εμπειρίες και τα βιώματά του βλέπει και ονειρεύεται μια διαφορετική Ιθάκη;

Θυμάμαι πάντα με αγάπη μια στιγμή που ίσως, πιθανόν, μπορεί, κανείς δεν είναι σίγουρος εάν συνέβη και αφορά τη συνάντηση δύο μεγάλων ποιητών του Κωνσταντίνου Καβάφη και του Φερνάντο Πεσσόα. Είναι μια σκηνή από την κινηματογραφική ταινία "Τη νύχτα που ο Φερνάντο Πεσσόα συνάντησε τον Κωνσταντίνο Καβάφη" σε σκηνοθεσία Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου. Ακούγεται η φωνή του ηθοποιού Μήνα Χατζησάββα …«Θα πάγω σ’ άλλη γη, θα πάγω σ’ άλλη θάλασσα. Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή».

Κινηματογράφος και ποίηση συναντώνται σε μια αφήγηση, μια ιστορία και οι λέξεις φτάνουν στα χείλη των πρωταγωνιστών, είναι τέτοια η δύναμή τους που σε ταξιδεύουν πάντα και παντού…

Αυτή τη φορά το ταξίδι ξεκινάει με τη μουσική, την ομορφιά, τις μνήμες, τη Χημεία, την Ιστορία, το Τρικέρι, το μελτεμάκι, την ανάγνωση, την ενηλικίωση, την αγάπη και τη συνάντηση από τα χείλη της Αθηνάς – Μαρίας Λαοπόδη. Μιλώντας «για όλα αυτά που τότε μου άνοιγαν διάπλατα τόσους ορίζοντες για όλα αυτά που ήθελα να γίνω και να μάθω όταν θα μεγάλωνα λίγο παραπάνω».  

Υπάρχουν φορές που άλλα επιθυμεί η καρδιά σου και άλλου σε πάει η ζωή όπως λέει και η Βάσω Μαργέλου…. ξεκινώντας από την Πάτρα της οικονομικής κρίσης βρίσκοντας τη μαγεία και τους «μάγους», συνεχίζοντας στην Κύπρο και έπειτα στη διχοτομημένη Λευκωσία. Φτάνοντας μέχρι και την Κερύνεια, την παραθαλάσσια αυτή πόλη που κάποτε έσφυζε από ζωή και από εκεί στο «όνειρο» την Πάφο Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης 2017… αναζητώντας τον επόμενο προορισμό.

Σε αυτή την ιστορία οι δύο κοπέλες θυμούνται, αισθάνονται, ανακαλύπτουν, ταξιδεύουν, μαθαίνουν, παρατηρούν, μεταμορφώνονται, γοητεύονται…και σίγουρα αισθάνονται για τη ζωή ότι αισθάνθηκαν και οι πρώτοι θεατές του κινηματόγραφου… έκπληξη!

Αθηνά Μαρία Λαοπόδη : «Κόκκινο Μελτέμι»

Ήταν κάπου αρχές της προηγούμενης δεκαετίας. Η κρίση δεν είχε κάνει ακόμα αισθητή την παρουσία της, τουλάχιστον όχι στην ζωή και το μυαλό μιας 16χρονης που ζούσε ανάμεσα στη Βιολογία και τη Χημεία. Όταν είσαι 16 και λίγο πριν τις εξετάσεις του καλοκαιριού δεν σκέφτεσαι και πολλά, δεν προλαβαίνεις.

Η ζωή είναι γεμάτη φροντιστήρια, διαβάσματα και στα διαλλείματα συζητήσεις με τις φίλες σου, λίγο facebook, καρδιοκτύπι με ανταπόκριση ή χωρίς δεν έχει σημασία και μουσική, πολλή μουσική. Τίποτα δεν συγκρίνεται με την μουσική των εφηβικών μου χρόνων, αυτή που σε συντροφεύει τις νύχτες ατέλειωτων διαβασμάτων. Ήταν μια τέτοια νύχτα λοιπόν, το στέρεο – ναι, στο σπίτι υπήρχε και υπάρχει ακόμη σε πείσμα όλης της τεχνολογικής παράκρουσης των τελευταίων ετών- έπαιζε μια εκπομπή με αφιέρωμα σε ταινίες τραγουδιών.

Δεν έδινα ιδιαίτερη σημασία, βουνό οι ασκήσεις βλέπεις… Μέχρι που άκουσα μια ιδιαίτερα αισθαντική φωνή να τραγουδάει με παλμό και μια αίσθηση νοσταλγίας πως «it must have been love but its over now….» “Και τώρα ακούσαμε τους Roxette στην μεγάλη τους ομώνυμη επιτυχία και soundrack του blockbuster των 90ς Pretty Woman με την Τζούλια Ρόμπερτς και τον Ρίτσαρντ Γκιρ.”.. ενημέρωσε ο ραδιοφωνικός παραγωγός. 

Την θυμόμουν αυτή τη ταινία!  Πότε δεν ταυτιζόμουν με παραμύθια από μικρό παιδί αλλά αυτή η ταινία με είχε μαγέψει! Θες η ομορφιά των ηθοποιών, η λάμψη του Hollywood, αυτές οι γλυκόπικρες εναλλαγές στις σκηνές; Δεν ξέρω πάντως μου έμεινε ανεξίτηλη σχεδόν στην μνήμη μου όλη, εκτός από αυτό το τραγούδι….

Στις μέρες που ακολούθησαν ξαναείδα την ταινία, έμαθα και τους στίχους από το τραγούδι. Δεν ξέρω σαν να ερωτεύτηκα μέσα από αυτό. Μια ιδέα, κάτι άπιαστο, σκηνές που δεν είχα ζήσει ποτέ και όμως μου έλειπαν. Τέλος πάντων οι μέρες περνούσαν οι εξετάσεις ήταν προ των πυλών και τα ονειροπόλα ιντερμέδια τραγουδιών, ταινιών και συναφών ασχολιών είχαν μετριαστεί.

Όλα… πλην ενός. Βλέπετε η Χημεία ήταν ανέκαθεν το μάθημά μου όχι μόνο λόγω της έφεσης μου στον κλάδο, αλλά γιατί στο φροντιστήριο μου ο καθηγητής μας 20-22 χρόνια μεγαλύτερός μας ήταν στα μάτια μου το ιδανικό ταξίδι προς την ενηλικίωση μου. Ο κ. Άλκης δεν ήταν  πολύ ψηλός, ούτε ιδιαίτερα γεροδεμένος, ένας συνηθισμένος άνθρωπος μάλλον, είχε όμως μαύρα πλούσια μαλλιά, γένια και καταγάλανα μάτια λίγο σβησμένα, σαν τη θάλασσα σε συννεφιά..

Όχι δεν ήταν μόνο η κλασική γοητεία που ασκεί ο καθηγητής σε μια έφηβη, ήταν κάτι πολύ παραπάνω. Ήταν οι συζητήσεις μας  με αυτή τη  στεντόρεια ραδιοφωνική  φωνή του όταν δεν είχαμε μάθημα για μουσική, για Ιστορία, για Πολιτική, για Επιστήμη για όλα αυτά που τότε μου άνοιγαν διάπλατα τόσους ορίζοντες για όλα αυτά που ήθελα να γίνω και να μάθω όταν θα μεγάλωνα λίγο παραπάνω. Ήταν να αναρίθμητα ερεθίσματα που μου έδινε ώστε κάθε μέρα ναι διαβάζω περισσότερα για περισσότερα και φυσικά για τη Χημεία. Β Λυκείου εγώ, τα συγγράμματα των πρωτοετών διάβαζα, δεν ήθελα να μου ξεφύγει τίποτα ποτέ..

Αλλά που είχαμε μείνει; Ναι στις εξετάσεις του σχολείου. Έκανε απίστευτη ζέστη για Ιούνιο εκείνη τη χρονιά αλλά τα πράγματα πήγαν περίφημα. Τα 20αρια έπεσαν βροχή και ήρθε η ώρα να ξεκινήσει το καλοκαίρι της κόλασης-λέγε με προετοιμασία για τη Γ΄ Λυκείου.

Όλα θα ήταν υπέροχα αν ο κ. Άλκης δεν ανακοίνωνε ότι θα έφευγε για μια θέση ερευνητή σε κάποιο Πανεπιστήμιο στην Αγγλία. «ΟΧΙ! Μη φύγετε! Μη φύγετε! Δεν μου φτάνει να βλέπω τις φωτογραφίες σας στο facebook!» Να φωνάζω σαν μικρό κοριτσάκι ενώ στο μυαλό μου ήρθε το τραγούδι των Roxette και εκείνος να προσπαθεί να καθησυχάσει το εφηβικό μου ξέσπασμα- χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία.

Ένα μήνα μετά, μέσα Αυγούστου και ενώ τα μαθήματα είχαν σταματήσει για καλοκαίρι το μυαλό μου γύριζε ακόμη στον κ. Άλκη που τον είχα χάσει στο μεσοδιάστημα, αφού φυσικά και δεν είχα ούτε το θάρρος αλλά και είχα και περίσσιο εγωισμό ώστε να του στείλω το οποιοδήποτε μήνυμα. Βρέθηκα λοιπόν  με την παρέα της ξαδέρφης μου- 20σαχρονοι τότε όλοι τους  στο νησί Τρίκερι.

Το Τρίκερι δεν είναι ένα νησί σαν όλα τα νησιά. Είναι ένα νησί στο οποίο ο χρόνος έχει σταματήσει. Αυτοκίνητα δεν υπάρχουν, καλντερίμια υπάρχουν, δύο ταβερνάκια, μια εκκλησιά στη μέση, ένα μονοπάτι προς το μοναστήρι-το οποίο στον Εμφύλιο ήταν τόπος εξορίας γυναικών, ένα παντοπωλείο που θυμίζει έντονα παλιές δεκαετίες και κάποια εξοχικά συνθέτουν ένα ιδιαίτερα γραφικό τοπίο μαζί με τον γαιδαράκο του νησιού – ο οποίος μάλλον τώρα που σας γράφω έχει περάσει το «ουράνιο τόξο»..

Στο νησί εκείνη την ημέρα- που είχε και γιορτή προς τιμήν της Παναγίας-είχα αφήσει τα κατσαρά καστανά μακριά μαλλιά μου ατημέλητα και φορούσα ένα κατακόκκινο πουά  φόρεμα λίγο πάνω από το γόνατο το οποίο παλλόταν απαλά μαζί με το μελτεμάκι που μας δρόσιζε εκείνη τη βραδιά στο μοναστήρι. Όλα τα κορίτσια τότε έτσι είναι το έθιμο, αν και δεν έχω μεγάλες επαφές με τα Θρησκευτικά, περνούσαμε κάτω από τον επιτάφιο της Παναγιάς. Μόλις πέρασα, εντελώς ξαφνικά τον είδα!

Ήταν εκεί μπροστά μου στο νησί ο κ. Άλκης! Η καρδιά που φτερούγιζε, ο πόνος στο στομάχι, η μυρωδιά από τα γαρύφαλλα του Επιταφίου όλα μπερδεύονται γλυκά.

Ο κ. Άλκης είχε έρθει μέρες εκεί όπως έμαθα εκ των υστέρων σε ένα φίλο του που είχε εξοχικό.  Εκείνο το βράδυ, το πρώτο μου βράδυ που ήπια, σαν ενήλικας- πόσο άχαρο στα 16 κάνεις τα πάντα «σαν» ενήλικας ενώ δεν είσαι, ούτε παιδί είσαι βέβαια αλλά τέλος πάντων. Εκείνο το βράδυ λοιπόν, μετά το μοναστήρι, την ώρα του φαγητού εγκατέλειψα την παρέα μου και του ζήτησα να κάνουμε μια μικρή βόλτα. Δέχτηκε να πάμε μέχρι λίγο παρακάτω στη πλατεία.

Εκεί στη πλατεία με το κόκκινο μου το φόρεμα και με τα μαλλιά μου να τα παίρνει ο αέρας την βρήκα την δύναμη και του το πα  σε μισό ενικό, μισό πληθυντικό….Εγώ..Εγώ κύριε Αλκη…Άλκη δεν θέλω να φύγετε, δεν θέλω να σε χάσω, είμαι ερωτευμένη, νομίζω σας αγαπάω, νομίζω δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα..

Εκείνος με ένα γλυκό χαμόγελο μου έπιασε το χέρι μου- πόσο απαλό άγγιγμα ήταν εκείνο! -και το φίλησε. Τα μάτια τα δικά μου ήταν υγρά από συγκίνηση και τα δικά του φαινόταν πιο λαμπερά σαν πρόσκαιρα να χε φύγει η μόνιμη συννεφιά τους. .…«Κορίτσι μου, ωραίο μου κορίτσι που θα γίνεις μια ωραία γυναίκα όπως η ταινία που μου έλεγες ποτέ δεν θα ξεχάσω αυτό το μελτεμάκι που πρόσφερες  στην ψυχή μου απόψε, αλλά ούτε θα το αφήσω να με παρασύρει!

Είναι ιεροσυλία να αγγίξει κανείς, αυτό το μοναδικό συναίσθημα των νιάτων σου. Όμορφο μου κορίτσι αυτό που νιώθεις είναι δώρο, γιατί είναι αγνό και θα με αγκαλιάζει  μαζί με το αυτό το βλέμμα που έχεις τώρα μαύρα μου μάτια, μια ζωή- αλλά όχι είναι τόσο πολύτιμο, τόσο καθάριο που δεν θα αφήσω καμιά σκιά να το καλύψει-ούτε τη δική μου, όταν μεγαλώσεις λίγο περισσότερο θα καταλάβεις…»  Μα είμαστε και οι δύο νέοι, πρόλαβα να ψελλίσω μέσα σε αναφιλητά, «θα καταλάβεις» μου ξανάπε και γύρισε στη παρέα του μην αφήνοντας με να πω τίποτα άλλο…

Πέρασαν 7 χρόνια από τότε. Μάθαινα σποραδικά νέα του από το fb, δεν ασχολείται πολύ εξάλλου, τον είχε κερδίσει η έρευνα. Εγώ δεν ακολούθησα αρχικά σπουδές. Όταν εν τέλει η κρίση χτύπησε την οικογένεια άφησα το Πανεπιστήμιο, ευτυχώς για λίγο, ασχολήθηκα ενεργά με την πολιτική και  βρέθηκα συνέταιρος σε ένα bar-restaurant, άλλωστε στο μυαλό μου, μέσα στον απίστευτο κατακρημνισμό ονείρων που επέφερε η κρίση, ήταν μόνο πως να βγάλω χρήματα.  Φαντάζομαι κάπως έτσι χάνεται η αθωότητα..

Μια μέρα, λίγο πριν κλείσουμε για καλοκαίρι  ξαναφόρεσα εκείνο το κόκκινο φουστάνι-ναι ειχα διατηρήσει στο ακέραιο τη σιλουέτα και τα εφηβικά μου ρούχα. Εκείνη την ημέρα σαν σκηνή από μυθιστόρημα πες, έγινε αυτό που δεν περίμενα. Μπήκε στο μαγαζί ένας κύριος με λίγα γκριζωπά μαλλιά στους κροτάφους, τα γένια και κάποιες ρυτίδες γύρω από τα μεγάλα του, πάντοτε το ίδιο μελαγχολικά, μάτια αλλά γοητευτικότατος με μια μεγάλη παρέα από συνομηλίκους τους- όλοι τους καλοντυμένοι και ξένοι.  Τον αναγνώρισα αμέσως!

«Άλκη…» χαμογέλασε, έμεινε έκπληκτος από την τροπή που είχαν πάρει τα πράγματα και η ζωή μου, όμως χάρηκε που με είδε. Είχε έρθει στην Ελλάδα για διακοπές με τους συναδέλφους του καθηγητές στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου όπου πλέον δίδασκε.

Δεν είπαμε πολλά. Μόνο πως ακόμη δεν είχε κάνει οικογένεια, πώς δεν σκοπεύει να γυρίσει στην Ελλάδα μόνιμα ποτέ ξανά, πως παρακολουθεί την πολίτικη μου εξέλιξη και πως με διαβάζει ανελλιπώς όταν πετυχαίνει άρθρο μου στο internet και ας είμαστε πολιτικώς αντίθετοι..

Τους κέρασα και πριν φύγει ήρθε με χαιρέτησε. Μου είπε «το ίδιο κόκκινο φόρεμα, το ίδιο μελτεμάκι, η ίδια αγνότητα στο βλέμμα, με αγκαλιάζει ακόμα εκείνο το συναίσθημα..».

«Ήταν αγάπη» του ψιθύρισα και τον πήρα αγκαλιά, μέσα στο μαγαζί. Τα χέρια του ήταν το ίδιο απαλά όπως τότε που με πρωτοάγγιξε στο νησί. Όσο ήμουν στην αγκαλιά του δεν ήμασταν στο μαγαζί. Ήμασταν στο Τρίκερι, μέσα μου και στα αυτιά μου ηχούσε το ίδιο τραγούδι των Roxette και εγώ μέσα σε αυτή την αγκαλιά, κατάλαβα όλα όσα μου είχε πει τότε.

Το μαγαζί δεν ξανάνοιξε ποτέ μετά εκείνο το καλοκαίρι.

Ο ήχος από τον τελικό προορισμού  του τραίνου με ξυπνά. Είναι 19/6/2021 η μάσκα με πνίγει αλλά είναι αναγκαίο κακό. Ήρθα Αθήνα να δώσω μάθημα. Είμαι στο τρίτο έτος της Νευροψυχολογίας. Του χρόνου αν δεν είμαστε κλεισμένοι σε κανένα ακόμη lockdown, πόσο κουραστική και γκρίζα είναι αυτή η εποχή, τελειώνω και μάλλον θα φύγω Αγγλία για μεταπτυχιακό στις Νευροεπιστήμες, θα αφήσω και την πολιτική προσωρινά. Το κινητό πάντα στο χέρι μου, ξανακοιτάω το τελευταίο άρθρο που είχα ανοίξει πριν αποκοιμηθώ. Είναι ένα άρθρο σε ιστοσελίδα επιστημονικού περιοδικού για την αποτελεσματικότητα των εμβολίων. Στους υπογράφοντες την έρευνα ο Άλκης και η σύζυγός του, επιστήμων και η ίδια στο ίδιο Πανεπιστήμιο.

Την ανάγνωση σταματά το τηλέφωνο του συντρόφου μου.

- Έφτασες καλά;

- Ναι το βράδυ θα βγώ με τα κορίτσια λέω να φορέσω….

- Άσε ξέρω το κόκκινο φουστάνι…

- Ναι, θα σε πάρω μετά δεν μπορώ να μιλάω με τη μάσκα, σε αγαπώ.

Μπαίνω στο ταξί. Στο ραδιόφωνο έπαιζε ο Roy Orbison το «Pretty Woman». Χαμογέλασα, όσο μπορούσα με τη μάσκα. Έξω τα φύλλα παλλόταν απαλά..Καλοκαιρινό μελτεμάκι..

Όλα πια άλλαξαν. Έχει μείνει όμως ένα μελτεμάκι και ένα κόκκινο πουά φόρεμα, λίγο ξεθωριασμένο πια να μου θυμίζει τη ζωή που ζούσαμε, τη ζωή που λαχτάρα τόσο να ξανάρθει…