Γυναικοκτονία, η αφόρητη αλήθεια

Το τελευταίο διάστημα παρακολουθούμε μια άνευ προηγουμένου έκρηξη έμφυλης βίας με αποκορύφωμα το τελευταίο γεγονός της γυναικοκτονίας της Καρολάιν . Ένα γεγονός το οποίο συγκλόνισε την ελληνική κοινωνία για άλλη μια φορά μετά το πρόσφατο τραγικό τέλος της Ελένης Τοπαλουδη.
Γιατί λοιπόν ο όρος γυναικοκτονια; Το ερώτημα που βασανίζει τόσο φανατικούς συντηρητικούς  και τους υποστηρικτές της πατριαρχικής κουλτούρας -με ό,τι αυτή ενέχει.
Σύμφωνα με το Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο, γυναικοκτονίες είναι οι δολοφονίες γυναικών και κοριτσιών εξαιτίας του φύλου τους, οι οποίες γίνονται ανεκτές τόσο από ιδιώτες όσο και από δημόσιους φορείς. Ο όρος περιλαμβάνει μεταξύ άλλων τη δολοφονία γυναίκας ως αποτέλεσμα άσκησης βίας από ερωτικό σύντροφο, τον βασανισμό και τη δολοφονία γυναίκας ως αποτέλεσμα μισογυνισμού, τη δολοφονία γυναικών και κοριτσιών στο πλαίσιο ένοπλων συγκρούσεων, και περιπτώσεις γυναικοκτονίας οι οποίες συνδέονται με συμμορίες, το οργανωμένο έγκλημα ,εμπόρους ναρκωτικών και την εμπορία γυναικών και κοριτσιών.
Τα δε στοιχεία είναι αποκαλυπτικά και συγκλονιστικά. Προκύπτει ότι παρότι οι γυναίκες και τα κορίτσια αποτελούν σαφώς μικρότερο ποσοστό των θυμάτων των ανθρωποκτονιών συνολικά σε σύγκριση με τους άντρες (20% ως προς 80%), φέρουν το μεγαλύτερο βάρος των ανθρωποκτονιών από τον ερωτικό σύντροφο και την οικογένεια (64% ως προς 36%) και τον ερωτικό σύντροφο (82% ως προς 18%). 

Συγκεκριμένα, στην Ελλάδα από το 2011 έως το 2020, έχουν ατύπως καταγραφεί 62 γυναικοκτονίες και 27 απόπειρες, ενώ κάθε μέρα 137 γυναίκες στον κόσμο δολοφονούνται από σύντροφο ή σύζυγο. Μόνο το 2020 στην Ελλάδα καταγράφηκαν δέκα γυναικοκτονίες, το 2019 οκτώ, ενώ το 2018 δεκατρείς.
Αυτήν την χρονική περίοδο γινόμαστε ακροάτριες και ακροατές μιας εκκωφαντικής κραυγής αγωνίας του φεμινιστικού κινήματος που προσπαθεί να αποδείξει και να πείσει για το αυτονόητο. Ότι η γυναικοκτονία είναι η πιο ακραία και θανατηφόρα εκδήλωση της βίας κατά των γυναικών. Βάζει στο επίκεντρο το θάνατο της γυναίκας, την κορυφή της πυραμίδας της πατριαρχίας, της οποίας η βάση δομείται από στερεότυπα , σεξισμό λεκτική κακοποίηση στρεβλή θεώρηση του ανδρισμού, πειθάρχηση του γυναικείου σώματος και άλλες μορφές έμφυλης βίας.
Σε αυτήν ακριβώς την ιστορική συγκυρία του γυναικείου κινήματος, αντιμέτωπες και αντιμέτωποι με τη κυβέρνηση που παραδοσιακά εκπροσωπεί τα πιο συντηρητικά στοιχεία της ελληνικής κοινωνίας, παράδοση που εκδιπλώνεται όχι μόνο στον τρόπο με τον οποίο νομοθετεί αλλά και εκπροσωπεί τα στοιχεία αυτά στο δημόσιο λόγο, είναι χρέος μας να στηρίξουμε τον όρο γυναικοκτονία και να απαιτήσουμε να αναγνωριστεί σε νομικό πλαίσιο. Να μην αφήσουμε την  βρώμικη προπαγάνδα και τις σκοταδιστικές αντιλήψεις να ισοπεδώσουν όλα όσα έχουν κατακτηθεί . Να προστατεύσουμε τις γυναίκες , τα κορίτσια και κάθε πλάσμα που γίνεται θύμα της έμφυλης βίας . 

Όχι άλλη γυναικοκτονία. 

Καμιά γυναίκα μόνη ξανά.

 Ταρκύνιος και Λουκρητία

Ο βιασμός της Λουκρητίας

Πίνακας του Τιτσιάνο 1571