Στα όνειρα της μάνας της Καρολάιν δεν θα είναι μόνο ο φονιάς. Θα είναι και η ύβρις που του επέτρεψε η ΕΛ.ΑΣ. του Χρυσοχοϊδη

  Ένας εγκληματίας ανεβαίνει στο ελικόπτερο με τις ευλογίες της ΕΛ.ΑΣ. Φθάνει στο νησί με τη μάσκα του θλιμμένου. Τη μέρα την τεσσαρακοστή του θανάτου που προκάλεσε. Παρίσταται στο μνημόσυνο του θύματός του. Αυτός, ο ίδιος άνθρωπος που έφτασε στην κηδεία του κρατώντας το μωρό στα χέρια σαν τρόπαιο και σαν ασπίδα.

Εκεί στα σαράντα στην Αλόννησο,  παίρνει αγκαλιά τη μάνα του κοριτσιού που δολοφόνησε. Μια γυναίκα συντετριμμένη βουλιάζει στα χέρια του δολοφόνου του παιδιού της, αντλεί παρηγοριά από τον ίδιο το φονιά του. Την ακουμπάνε τα χέρια που το σκότωσαν.

Οι συγγενείς και οι φίλοι συλλυπούνται, μιλούν μαζί του για εκείνο το πλάσμα το φωτεινό που έπεσε στα σκοτάδια του και δεν ξέρουν ότι το σκοτάδι είναι εκεί ανάμεσά τους και τους κοιτάζει στα μάτια, ορκιζόμενο σε έναν έρωτα διαρκείας που δεν θα σβήσει ο θάνατος. Ο θάνατος που έχει το όνομά του…

Ώσπου καταφθάνει η ΕΛ.ΑΣ. με τρόπο που τον λες και κινηματογραφικό. Με ελικόπτερο, πριν την τέλεση του τρισάγιου. Του ίδιου τρισάγιου για το οποίο οι ίδιοι οι φρουροί της τάξης είχαν επιτρέψει στον δολοφόνο να βρεθεί στην Αλόννησο. Ένας αστυνομικός τον πλησιάζει και του ζητάει να τον ακολουθήσει. Την ίδια ώρα τα πλάνα του ελικοπτέρου που έχει σηκώσει η ΕΛ.ΑΣ. κάνουν το γύρο των ΜΜΕ. Τα οποία από κάπου έχει ειδοποιηθεί για αυτό.

Η παρέμβαση είναι αν μη τι άλλο θεαματική. Η αντίστροφη μέτρηση έχει ξεκινήσει στη μέση της τελετής στη μνήμη ενός κοριτσιού μόλις 20 ετών.

Ο πιλότος, για την ενοχή του οποίου όλη η χώρα από την πρώτη στιγμή στοιχημάτιζε πήρε το δρόμο για την ομολογία.

Η μάνα του κοριτσιού έμεινε πίσω με μια βαριά αίσθηση προσβολής της μνήμης του νεκρού παιδιού της. Με μια βαριά αίσθηση βιασμού  του θρήνου της.

Ξεπλένει ακόμη από πάνω της την αγκαλιά του φονιά.

Αυτό στην Ελλάδα έχει όνομα. Λέγεται ύβρις.

Την οποία διέπραξε για λόγους που αδυνατούμε να κατανοήσουμε η Ελληνική Αστυνομία η οποία πανηγυρίζει μια εξιχνίαση έχοντας χάσει το μέτρο και την ουσία της ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας.

Η γνωστοποίηση ότι ο δολοφόνος είχε κληθεί μια μέρα πριν να καταθέσει, όντας ο υπ΄αριθμόν ένα ύποπτος αλλά παρά ταύτα του επετράπη  η παράταση προκειμένου  να μεταβεί στο μνημόσυνο, είναι εξοργιστική και κανείς δεν μπήκε στον κόπο να την υπογραμμίσει.

Από που άντλησε το δικαίωμα αυτής της προσβολής η ΕΛ.ΑΣ; Ποιος της επέτρεψε να αφήσει έναν ήδη διασταυρωμένο από τα στοιχεία δολοφόνο να αλωνίζει στη μνήμη του θύματός του και να αγκαλιάζει τη μάνα του;

Που είναι τα όρια της ηθικής και που τα όρια της επιχειρησιακής λογικής ή της επιχειρησιακής φιγούρας;

Και εν τέλει, προς τι αφήνουμε έναν δολοφόνο να θρηνήσει στην Αλόννησο, αν όχι για να προβούμε στην κινηματογραφική του σύλληψη για τα μάτια των ΜΜΕ και μάλιστα σηκώνοντας και ελικόπτερο της αστυνομίας;

Ακατάληπτο, τραγικό, προσβλητικό και προς στιγμήν αναιτιολόγητο.

Στα όνειρα της μάνας της Καρολάιν δεν θα είναι μόνο ο φονιάς της. Θα είναι και η αγκαλιά που του επέτρεψε η ΕΛ.ΑΣ. του κ. Χρυσοχοϊδη.