Χριστόφορος Πετρής: Ο επιχειρηματίας που άνοιξε στην Πάτρα την πρώτη καφετέρια, την πρώτη πιτσαρία και το πρώτο self service- ΦΩΤΟ

Πρωτοπόρος και διορατικός

Ο Χριστόφορος Πετρής που έφυγε πριν από ένα χρόνο από την ζωή, ήταν ένας πρωτοπόρος επιχειρηματίας. Ήταν ο άνθρωπος που άνοιξε νέους δρόμους στον τομέα της Εστίασης στην Πάτρα, χαρίζοντάς της την πρώτη πιτσαρία, την πρώτη καφετέρια και το πρώτο κατάστημα self service, σχηματίζοντας ατελείωτες ουρές στην Πλατεία Όλγας και την Ρήγα Φεραίου.

Μιλώντας στη διευθύντρια σύνταξης του thebest.gr Γιώτα Κοντογεωργοπούλου για το βιβλίο «Ιστορίες Εστίασης στην Πάτρα του 20ου αιώνα» (ήταν και ένας από τους ομιλητές στην εκδήλωση παρουσίασής του), έδινε τέσσερα χρόνια πριν, το 2017, το στίγμα της επιχειρηματικής του σκέψης και μα έβαζε στο κλίμα μιας άλλης εποχής.

ΝΑPOLI: Η πρώτη καφετέρια στην Πάτρα

Ήταν 26 Οκτωβρίου του 1971 όταν στην οδό Αράτου, στον αριθμό 17, έγιναν τα εγκαίνια της πρώτης καφετέριας που άνοιξε στην πόλη, μετατρέποντας τα καφενεία σε υπόθεση για μεγαλωμένους πελάτες και αλλάζοντας τον τρόπο με τον οποίο πίνει κανείς τον καφέ του στο κέντρο της Πάτρας.

«Μέχρι τότε ήτανε το καφενείο, το μπαρ και το ζαχαροπλαστείο» έλεγε ο Χριστόφορος Πετρής, ο άνθρωπος που έκανε την πλατεία Όλγας έδρα των επιχειρηματικών του δραστηριοτήτων, ανοίγοντας εκεί όχι μόνο την πρώτη καφετέρια, αλλά και την πρώτη πιτσαρία της πόλης.

«Το όνομα το πήρα από την αντίστοιχη καφετέρια που ήταν στην πλατεία Βικτωρίας στην Αθήνα και στην οποία έζησα ωραίες εποχές. Εκεί, στην τηλεόραση αυτού του μαγαζιού είδα και την πρώτη προσγείωση του διαστημόπλοιου στη σελήνη» θυμόταν με νοσταλγία.

Το “Napoli” κατάφερε και μάζεψε όλη τη νεολαία της Πάτρας, αλλά και των γύρω περιοχών «από τα Σελλά, έως την Κάτω Αχαγιά. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να είναι πάνω απο 50 ετών και να μην έχει περάσει από το μαγαζί».

Στην καφετέρια της πλατείας Όλγας, μπορούσες να βρεις τα πάντα. Από καφέ, μέχρι γλυκά, παγωτά, ποτά και τοστ.

Η αίθουσα είχε τρία επίπεδα. Το ισόγειο, το πατάρι και ένα χώρο στον οποίο για να πας έπρεπε να κατέβεις τέσσερα σκαλοπάτια.

Τα πρώτα χρόνια της λειτουργίας του το μαγαζί κυριολεκτικά βούλιαζε από τον κόσμο, όλες τις ώρες της ημέρας. Ήταν ακόμη η εποχή που οι παρέες ήταν μεγάλες και περνούσαν ώρες μαζί, συζητώντας πάνω από έναν καφέ, ή ένα ποτό.

Το “Napoli” υπήρξε ένα από τα μακροβιότερα μαγαζιά του είδους του. Έμεινε ανοικτό έως το 1997 και συνέδεσε το όνομά του με την πλατεία Όλγας, που έγινε και εξαιτίας του, προορισμός για τη νεολαία επί 26 συναπτά έτη.

(Η κεντρική φωτο του θέματος είναι από το Villy's Park. Ο Χριστόφορος Πετρής ήταν ένας πηγαίος γλεντζές και θαμώνας του θρυλικού καταστήματος)

SPAGGETERIA : Η πρώτη πιτσαρία

Αφήγηση του Χριστόφορου Πετρή

«Στα πολλά ταξίδια που είχα κάνει στο εξωτερικό, είχε αποκτήσει πολλές εικόνες από την εστίαση και είχα πάρει πολλές ιδέες. Την πίτσα, την είχα δει στην Ιταλία και είχε μόλις έρθει δειλά- δειλά στην Ελλάδα στην Αθήνα, όπου είχαν ξεκινήσει δύο τρία μαγαζιά. Όλοι είχανε ακούσει ότι κάπου υπάρχει πίτσα. Την είχαν δει στο σινεμά, είχε πάρει κάτι το αυτί τους από ταξιδιώτες. Όταν ήρθε, έπεσαν όλοι σαν τι μυρμήγκια.

Επειδή μου άρεσε να έχω εικόνα των πραγμάτων και όχι να κάνω κάτι επειδή απλά είδα, άκουσα, έμαθα, διάβασα, πήγα στην Αθήνα, έμαθα πώς γίνεται και τι είναι. Κατέβηκα μετά στην Πάτρα και το 1972 άνοιξα την πρώτη πιτσαρία στην πλατεία Όλγας, στη Μαιζώνος. Λεγόταν «Spaggeteria». Την άνοιξα μαζί με έναν συνεργάτη μου που δούλευε τότε στην Pirelli, τον Χρήστο Κοναξή. Σταμάτησε από το εργοστάσιο και την ανοίξαμε μαζί. Πήγαμε πολύ καλά για την εποχή, ήταν μια επιτυχία ανεπανάληπτη. Εκτός από τις μακαρονάδες καθιέρωσα και τη μικρή πίτσα λόγω του οτι υπήρχαν οι φοιτητές και την μακαρονάδα φούρνου, ξέρεις μακαρόνια ζαμπόν μπέικον, τυρί. Την έμπνευση την είχα μόνος μου. Αφού είχα το σπαγγέτι, είπα να βάλω σαν βάση αντί για το ζυμάρι της πίτσας τα μακαρόνια και απο πάνω μερικά απο τα υλικά της πίτσας και να τα παντρέψω. Είχε τεράστια επιτυχία και από τότε καθιερώθηκε η μακαρονάδα φούρνου. Ζήσαμε χρυσές εποχές με το μαγαζί αυτό. Κλείναμε 4-5 το πρωί.

Έπαιζε ρόλο και η τιμή. Τις κρατούσα χαμηλές τις τιμές. Να βλέπεις χειμώνα καιρό και να κάθονται έξω με καρέκλες και να γίνεται χαμός. Οι φοιτητές κάνανε ουρά.

Θυμάμαι που είχα πάει στην Αθήνα για δουλειά και ήμουν φρεσκοπαντρεμένος το 1976. Γυρίζω από την Αθήνα και είχανε εκλογές οι φοιτητές στο παράρτημα στην Κορίνθου. Στο μαγαζί γινόταν της τρελής. Κλείνω το NAPOLI στις 2 η ώρα και ανεβαίνω μαζί με το συνεταίρο και να δουλέψουμε την πιτσαρία να τα βγάλουμε πέρα. Η γυναίκα μου είχε τρελαθεί. Δεν είχα και τηλέφωνο να ειδοποιήσω. Και πάω σπίτι στις 5 η ώρα. Είχε ανησυχήσει πολύ και από τα νεύρα της είχε σκίσει όλα τα χαρτιά του γάμου.

Από τότε μου ζητούσαν μερικοί το ντιλίβερι. Αλλά δεν είχα χρόνο να το κάνω. Τους έλεγα “πείτε μου τι ώρα να τα έχω έτοιμα να τα πάρετε”. Kαι έρχονταν και τα πέρνανε.

Το 1973, έκανα ένα υποκατάστημα της πιτσαρίας στα Ψηλά Αλώνια, σε ένα μαγαζί που κατέβαινες τρία σκαλοπατάκια. Μετά άρχισαν να γίνονται πολλές πιτσαρίες στην Πάτρα. Εγώ να ξέρεις έκανα και την πρώτη πιτσαρία στα Γιάννενα το 1974.

Στην Πάτρα το μαγαζί έκλεισε το 1997.

«DONALD»: Το πρώτο μας self service

Στα 1979 η Πάτρα απέκτησε το πρώτο εστιατόριο self service στην οδό Ρήγα Φεραίου 47 μεταξύ Ζαϊμη και Αράτου. Οι Πατρινοί, το υποδέχθηκαν στην αρχή με καχυποψία του στυλ «τι είναι πάλι αυτό, πού πήγαν οι σερβιτόροι;» και στη συνέχεια, έκαναν «έφοδο», επιβεβαιώνοντας τη φήμη τους ως πελάτες που έλκονται από το νέο όπως οι μέλισσες, αφού βεβαίως δοκιμάσουν πρώτα, οι πιο τολμηροί, το νέο... μέλι.

Στην περίπτωση αυτή, οι πιο τολμηροί, ήταν οι φοιτητές, οι οποίοι αποτέλεσαν και το βασικό κοινό στο οποίο εξ αρχής στόχευε το Dοnald.

«Το 1979 είχα δει στα ταξίδια μου στο εξωτερικό ότι υπήρχε μεγάλο ρεύμα με το φαγητό για φοιτητές. Ήταν η εποχή που στην Πάτρα ξεκίνησαν τα κουπόνια των φοιτητών ενώ ο αριθμός τους αυξανόταν θεαματικά» περιέγραφε ο Χριστόφορος Πετρής. «Αποφασίζω τότε να μειώσω το κόστος και να προσφέρω μια καλύτερη τιμή. Kαι έτσι, έκανα το DONALD από το Mac Donald΄s του εξωτερικού. Ήταν το πρώτο self service στην Πάτρα και ίσως και σε όλη την Ελλάδα».

Η λογική της οικονομίας προς όφελος των φοιτητών, απέδωσε τα μέγιστα στην πελατεία.

«Αφαίρεσα τους μισθούς των σερβιτόρων και χαμήλωσα την τιμή στον κόσμο. Τώρα σε ό,τι αφορά το ντεκόρ, είχα δει στην Ιταλία ένα τραπέζι που μου έκανε εντύπωση. Είχε τέσσερις καρέκλες και όλα στηρίζονταν σε δύο πόδια για να υπάρχει ευκολία. Το έφερα και εδώ».

Το μαγαζί για την εποχή του θεωρείτο πολυτελείας. Ο κόσμος περνούσε και δεν έμπαινε μέσα.

«Κοίταζε, πήγαινε πάνω- κάτω αλλά δεν ερχόταν μέσα. Αποφασίζω τότε και παίρνω συμμαθητές μου και φίλους μου και τους λέω “ελάτε, θα καθόσαστε και θα σας κερνάω εγώ”. Ξέρεις... να βλέπει ο άλλος ότι υπάρχει κόσμος. E, μετά άρχισαν να έρχονται οι φοιτητές κατά δεκάδες. Φτάσαμε στο σημείο να δίνουμε 1.800 μερίδες την ημέρα. Είχαμε πλήρη κουζίνα εστιατορίου με ποικιλία από 12 φαγητά». Το Donald λειτούργησε έως το 1993.