Tελετή έναρξης Καρναβαλιού: Σαν Μπουρμπούλι της δεκαετίας του ΄80

Από το «σώμα» της αποψινής τελετής έναρξης του Πατρινού Καρναβαλιού που παρακολουθήσαμε διαδικτυακά, έλειπε κάτι πολύ βασικό για την κινητικότητά του: έλειπε το  νεύρο. Το… κεντρικό.

Αυτό που κινεί πόδια και χέρια. Αυτό που σε κρατάει και σε μια κατάσταση αφύπνισης δια του ενδιαφέροντος. Διότι ο Μορφέας έκανε μια επιθετική εμφάνιση κάποια στιγμή στους θεατές, με αξιώσεις επιβολής επί του δρώμενου.

Και κάπου εκεί, εν τη εμφανίσει του, εγκαταστάθηκε η αίσθηση της μετακόμισης σε έναν άλλο τόπο και χρόνο, κάτι σαν το εμπρός- πίσω του Πόποτα στο περίφημο τηλεοπτικό «Καφέ της χαράς».

Η τελετή αυτή θα μπορούσε άνετα να έχει γίνει τη δεκαετία του ‘30 του 40 και του ‘50 αν έλειπε η λέξη κορωνοϊός. Αν αφαιρούσες τον covid, κάλλιστα θα μπορούσες να στείλεις το υλικό στη «μηχανή του χρόνου» για τους νοσταλγούς του χθες με πολλές πιθανότητες για «χτυπήματα».

Μουσική ρετρό, στυλ ρετρό, πλάνα ρετρό. Έγινε απόψε με λίγα λόγια του... ρετρό, σε μια πόλη, σε ένα θεσμό, που έχει ανάγκη από παρόν και μέλλον.

Με μόνη εξαίρεση την παρουσίαση του άρματος του βασιλιά καρνάβαλου που ήταν και συγκινητική και αισθητικά άψογη (η τέχνη πάντα από μόνη της κερδίζει τις εντυπώσεις), παρακολουθήσαμε ένα βαρετό θέαμα από το οποίο ήταν πέρα από ηχηρή η απουσία των καρναβαλικών πληρωμάτων, αυτών που αιμοδοτούν το θεσμό και τελικά του δίνουν ρυθμό, κίνηση, τον μεταφέρουν στο σήμερα, τον κάνουν να πάλλεται από ζωή. Τα βιντεάκια των λίγων πληρωμάτων, όχι, δεν έσωσαν την κατάσταση.

Σαν να αποφάσισε ο Καρναβαλικός Οργανισμός ότι το καρναβάλι της Πάτρας τελειώνει κάπου εκεί στη δεκαετία του ‘60 και του ’70, άντε και του ΄80 σε κάποια ταβέρνα λαϊκή ή σε κάποιο αστικό χορό του «Απόλλωνα».

Σε κάποιο Μπουρμπούλι καλύτερα, διότι όλο αυτό που είδαμε περισσότερο από όλα έμοιαζε με ένα διαδικτυακό χορό του μαύρου ντόμινο.

Καμία φαντασία, καμία πρωτοτυπία, καμία διάθεση έξυπνου καυτηριασμού της πανδημίας (αν και υπήρχε πεδίο δόξης λαμπρό) καμία έκπληξη. Σαν να πήρες από την Αποκριά της Πάτρας το καυστικό πνεύμα της,  την τσαχνπινιά της και να την πήγες να χορέψει στο χορό δημοσίων υπαλλήλων το 1980 και κάτι, στο Villy’s Park.

Είναι αυτό το καρναβάλι σήμερα; Και αυτό το θέαμα το οποίο στείλαμε διαδικτυακά  στην Ελλάδα και τον κόσμο αντιπροσωπεύει τελικά την Πάτρα και τη μεγαλύτερη διοργάνωσή της; Αντιπροσωπεύει την νεολαία της;

Οι άνω των 65 βρήκαν το θέαμα άκρως ικανοποιητικό.

Και αυτό το λέει όλα.

Να μας επιτραπεί να πούμε ότι κάποια στιγμή θα πρέπει να αποφασίσουμε ότι το να απευθυνόμαστε σε επαγγελματίες όταν πρέπει να συστήσουμε την πόλη και τους θεσμούς της στον κόσμο, είναι κάτι πέρα από επιβεβλημένο. Είναι απαραίτητο.