Σιλένα Γασπαρινάτου: Η ζωή μίας πατρινής «βασίλισσας» του φλαμένκο στην Ισπανία

Αφορμή γι΄ αυτή τη συζήτηση είναι κάποιες φωτογραφίες σου που είδαμε, σε όμορφα σημεία της Πάτρας, όπου χόρεψες φλαμένκο…που είναι η μεγάλη σου αγάπη απ΄ότι καταλαβαίνω..

Η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν «περίεργο» το γεγονός ότι ασχολήθηκα με τον χορό καθώς προέρχομαι από μία καλλιτεχνική οικογένεια. Η μητέρα μου είναι λυρική σοπράνο και η αδελφή μου είναι μέτζο σοπράνο. Έχουμε και οι δύο σπουδάσει μουσική από μικρές, λόγω της μητέρας μας. Πάντα τα ερεθίσματα μου ήταν καλλιτεχνικά, κυρίως μουσικά… αλλά και χορευτικά.

Την πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή με τον χορό, ήμουν πέντε ετών, όταν η μητέρα μου με πήγε σε μία σχολή μπαλέτου. Συνέχισα στο Ωδείο, τελείωσα τις σπουδές μου εκεί, και κάπου στα ενδιάμεσα, διέκοψα το μπαλέτο. Ξεκίνησα πάλι στα 18, αν και όλα αυτά τα χρόνια υπήρχε η «ανησυχία» μέσα μου σχετικά με το χορό. Είχα πάντα μία αγάπη γι΄ αυτόν. Όταν πήγα για σπουδές στη Μυτιλήνη, στο Τμήμα Επιστημών της θάλασσάς, δούλευα ταυτόχρονα και ως καθηγήτρια χορού αλλά και ως καθηγήτρια μουσικής στο μουσικό Γυμνάσιο και Λύκειο.

Παρόλο που ήμουν φοιτήτρια η κύρια ενασχόληση μου εκείνα τα τέσσερα χρόνια ήταν η μουσική και ο χορός, μέχρι που κάποια στιγμή πήγα σε μια παράσταση στην Αθήνα, στο Λυκαβηττό. Ήταν μία παράσταση- φλαμένκο. Με είχε εντυπωσιάσει πάρα πολύ η σκηνική παρουσία των χορευτών, το ύφος, η ένταση που έβγαζε αυτός ο χορός. Νομίζω ότι από εκεί ξεκίνησαν όλα…

Τι σε κεντρίζει σε αυτό το είδος χορού;

Με ιντριγκάρει η δυσκολία του και ο δεσμός που έχει ο χορευτής με τη μουσική- τους μουσικούς. Έχουν μία πολύ στενή σχέση αυτά τα δύο. Το ένα εξαρτάται από το άλλο, κι επειδή μπορώ να αντιληφθώ και το μουσικό και το χορευτικό κομμάτι, αυτό με εντυπωσιάζει… όπως και όλη η ένταση, καθώς μέσα από αυτό τον χορό μπορείς να εκφράσεις και τον πόνο, και την αγάπη, και το θυμό… όλα τα συναισθήματα. Είναι ένας χορός πολύ έντονος, με μία πολύ ιδιαίτερη κουλτούρα από πίσω του.

Τι «κρύβεται» πίσω από αυτή την κουλτούρα;

Είναι ένα σύμπλεγμα... έχει κάτι αραβικό αλλά και «τσιγγάνικο»…. Οι επιρροές είναι από εκεί. Κάποιος που δεν ξέρει, θεωρεί ότι αυτός ο χορός έχει θυμό. Στην ουσία δεν είναι μόνο αυτό. Μπορεί να εκφράσει όλων των ειδών τα συναισθήματα αλλά επειδή είναι τόσο έντονος και η έκφραση των χορευτών είναι τόσο έντονη, σε κάνει να νομίζεις πάντα ότι ο χορευτής είναι θυμωμένος. Αυτό με ρωτούν οι περισσότεροι... «γιατί πάντα φαίνεστε τόσο θυμωμένοι;»… αλλά δεν ισχύει αυτό…

Από τη στιγμή που ήρθες σε επαφή με το φλαμένκο, μέχρι που αφιερώθηκες σε αυτό… τι ακριβώς μεσολάβησε;

Δε ξέρω αν το διάλεξα εγώ, ή αν με διάλεξε αυτό σιγά σιγά… Θυμάμαι ότι μετά τα τέσσερα χρόνια του Πανεπιστημίου, αποφάσισα ότι θέλω να το δοκιμάσω… και ήρθα στη Γρανάδα. Πέρασα χρόνο σε μία σχολή για να πάρω τις βασικές γνώσεις. Ο στόχος μου ήταν να έρθω στην πηγή, εκεί που ξεκίνησε το φλαμένκο, στο κομμάτι της Ανδαλουσίας. Από εκεί και πέρα όλα πήραν το δρόμο τους και το ένα έφερε το άλλο.

Πώς ήταν η ζωή εκεί στην αρχή;

Αφού αποφάσισα να έρθω, τώρα που τα βλέπω εκ των υστέρων, νιώθω ότι άνοιξα μία πόρτα και μετά μου άνοιξαν άλλες δέκα. Ξεκίνησα σε μία ιδιωτική σχολή κάνοντας σκληρή προετοιμασία, πέντε- έξι ώρες την ημέρα, στο φλαμένκο, στο μπαλέτο κ.α. με σκοπό να μπω στο Κονσερβαρότιο.

Είναι η κρατική ακαδημία που μπαίνεις μετά από οντισιόν σε όλα τα είδη του χορού, παρόλο που εσύ μπορεί να θέλεις να επικεντρωθείς στο φλαμένκο. Πρέπει να τα ξέρεις όλα. Δεν μιλούσα καθόλου Ισπανικά και δεν ήξερα κανέναν. Με είχε φιλοξενήσει τότε ένας φίλος, φίλου. Γράφτηκα στη σχολή, έκανα την προετοιμασία και τον επόμενο χρόνο έδωσα την οντισιόν… και μπήκα. Μάλιστα ήμουν η μόνη Ελληνίδα σε όλο το Κονσερβατόριο, στο τμήμα φλαμένκο.

Αυτό ήταν το πρώτο μου μεγάλο επίτευγμα, στην Ισπανία. Οι σπουδές είναι υποχρεωτικά έξι χρόνια. Εγώ τελείωσα τις σπουδές μου φέτος και μάλιστα πρώτη στο Τμήμα μου.

Τώρα έρχεται η μετεκπαίδευση…το σκληρό χορευτικό εκπαιδευτικό κομμάτι, το έχω ολοκληρώσει και στα μελλοντικά μου σχέδια είναι να ασχοληθώ με τον εκπαιδευτικό τομέα. Θα εξειδικευτώ στο να μάθω το πώς θα πρέπει να διδάξεις μαθητές διαφόρων ηλικιών. Οι σπουδές μου πλέον θα έχουν αρκετή ψυχολογία, κοινωνιολογία αλλά θα σχετίζονται και με το πώς ο χορός και η μουσική μπορούν να είναι ένας τρόπος θεραπείας για διάφορες ομάδες, πιο ιδιαίτερες.

Το δεύτερο που κατάφερα στην Ισπανία είναι ότι ξεκίνησα να εργάζομαι σε μία σχολή. Μπορεί να ακούγεται εύκολο, όμως εδώ χορεύουν…«μέχρι και οι πέτρες», οπότε στο μυαλό μου ήταν ακατόρθωτο να διαλέξουν μία ξένη, Ελληνίδα για να αναλάβει κάποιο τμήμα σε μία σχολή. Τελικά εδώ και δύο χρόνια είμαι καλλιτεχνική διευθύντρια σε αυτή τη σχολή.

Στην αρχή είχα κάποιες ώρες διδασκαλίας και τώρα είμαι υπεύθυνη αυτής της σχολής και είμαι πολύ χαρούμενη γι΄ αυτό.

Σου αρέσει ο τρόπος ζωής εκεί;

Σίγουρα μου λείπει η Ελλάδα και υπάρχουν στιγμές νοσταλγίας όπου λείπουν και συγγενείς και φίλοι. Εμένα μου λείπει πολύ η θάλασσα αλλά σε γενικές γραμμές ο τρόπος ζωής εδώ είναι παρόμοιος με τον δικό μας. Ο καιρός και ο τρόπος ζωής μοιάζουν … και νιώθω καλά.

Έρχομαι για λίγο κατά καιρούς στην Πάτρα… Προσπαθώ κάθε φορά που έρχομαι να κάνω κάτι με τη βοήθεια της Γαβριέλας Βασιλοπούλου και της Έλενας Μπονέλη, είναι και οι δύο καλές μου φίλες που ασχολούνται επαγγελματικά με τη φωτογραφία. Όταν επισκέπτομαι λοιπόν την Πάτρα, όλο και με κάποιο project ασχολούμαστε και επιλέγουμε τα σημεία της πόλης που μας αρέσουν περισσότερο, για να αναδείξουμε και την πόλη αλλά και την δουλειά μας.

Θα ήθελες να γυρίσεις στην Ελλάδα;

Ο σκοπός μου είναι να επιστρέψω στην Ελλάδα και στην πόλη μου που αγαπώ πολύ, και να μεταφέρω όλη αυτή τη γνώση, την εμπειρία και την κουλτούρα που έχω αποκομίσει από εδώέτσι ώστε να αρχίσει ο κόσμος να βλέπει με άλλο μάτι το χώρο του χορού κ γενικά της τέχνης, και όχι μόνο το χορό. Να μην θεωρείται μόνο χόμπι, αφού οι τέχνες είναι ένα αναγκαίο κομμάτι στη ζωή μας…

Καταλαβαίνει ο περισσότερος κόσμος τις δυσκολίες του επαγγέλματος σου; 

Ο πολύ στενός μου κύκλος με τον οποίο επικοινωνώ κατανοεί ότι πρόκειται για κάτι δύσκολο.

Ο «πιο έξω κόσμος» δεν είμαι σίγουρη ότι αντιλαμβάνεται ότι ο χορός και οι σπουδές έχουν τη δυσκολία που έχει οποιαδήποτε άλλη σπουδή. Μπορεί ο χορός να φαίνεται κάτι πιο χαριτωμένο και εύκολο αλλά υπάρχουν δυσκολίες και κατά τις σπουδές αλλά και στην επαγγελματική διαδρομή.

 Τι διδάσκει η δική σου, προσωπική ιστορία; 

Ξεκίνησα το χορό αρκετά μεγάλη. Σοβαρά και επαγγελματικά ξεκίνησα στα 27 μου περίπου. Θα ήθελα να πω σε όποιον μικρό ή μεγάλο θέλει να ασχοληθεί με αυτό… ότι είναι πολύ ωραίο να κυνηγάς το όνειρο σου, ότι κανένας δε μπορεί να σου πει «δε μπορείς να το κάνεις, δε μπορείς να το καταφέρεις». Όποιος το θέλει, μπορεί να το καταφέρει. Υπάρχουν δυσκολίες, απογοητεύσεις, ανταγωνισμός, άγχος, κλάματα, σε καθημερινή βάση αλλά αν το αγαπάς πραγματικά, βρίσκεις το τρόπο κάθε μέρα να σηκωθείς ξανά και να πεις «είναι μία καινούργια μέρα, και θα προσπαθήσω παραπάνω».