To «sosίβιο» της Άννας: «Υπάρχει ζωή και με μεταστατικό καρκίνο μαστού»

Πώς πήρες την απόφαση να γράψεις το «sosίβιο»;

Δεν ήταν συνειδητή απόφαση. Η γραφή ήταν πάντα η διαφυγή μου. Με συντρόφευε τις δύσκολες ώρες.

Κατέγραφα σκέψεις και συναισθήματα, το έκανα σαν δική μου ψυχοθεραπεία. Κάποια στιγμή, 3 χρόνια μετά τις θεραπείες μου, ξαναπήρα όλα τα γραπτά μου, τα διάβασα και εκείνη την στιγμή αμέσως σκέφτηκα ότι όλες αυτές οι σκέψεις κάλλιστα θα μπορούσαν να μπουν σε ένα βιβλίο.

 Η ιδέα αυτή μου καρφώθηκε στο μυαλό, ήξερα ότι θα υλοποιηθεί και πάρθηκε η απόφαση να μοιραστώ την σκέψη μου με άλλες γυναίκες που νοσούν. Για μένα, αυτό το βιβλίο είναι μοίρασμα ψυχής. Ήταν κατάθεση ψυχής πρωτίστως! Αν κατάφερνα, έστω και μια γυναίκα να βοηθήσω να δει τον καρκίνο με διαφορετική ματιά, να δει την ζωή κατ’ επέκταση με διαφορετική ματιά, θα είχα πετύχει τον σκοπό μου. Ήθελα να μοιραστώ, τα παράθυρα που είχαν ανοιχθεί για να μπει και πάλι φως στην ζωή μου, αλλά και τα σκοτεινά μονοπάτια που περπάτησα.

Ποια είναι τα θέματα που θίγεις μέσα στο βιβλίο;

Θίγω πολλά, ανάλογα την φάση στην οποία βρισκόμουν. Κάποια θέματα δύσκολα που πονούν όπως η μοναξιά της ασθένειας. Ο καρκίνος βιώνεται μοναχικά, είναι αυτός και εσύ μόνο.

Άλλο θέμα είναι οι απώλειες – στήθος, μαλλιά, άνθρωποι. Επίσης είναι η πάλη με τον εαυτό σου – πως θα ισορροπήσεις μέσα σε αυτό και με τους γύρω σου. Υπάρχουν και πολύ προσωπικά κομμάτια που αφορούν δικούς μου ανθρώπους – οικογένεια, αδελφές της καρδιάς και γυναίκες που στηρίζαμε η μία την άλλη.

Και τέλος υπάρχουν τα κομμάτια που μιλούν για τις μικρές χαρές της ζωής και γενικά το ταξίδι της ζωής.

Τι μπορεί να σε δυσκόλεψε κατά τη συγγραφή αυτού του βιβλίου που είναι και το πρώτο σου;

Ειλικρινά, μπορώ να πω τίποτα. Η βοήθεια που χρειαζόμουν ήρθε από φίλους μου. Την πρώτη διόρθωση των κειμένων την έκανε πολύ καλή φίλη μου φιλόλογος.

Οι εικόνες έγιναν από τον άνδρα μου και φίλους που θέλω να ευχαριστήσω ακόμα μια φορά για την δική τους κατάθεση ψυχής μέσα από τις ζωγραφιές τους. Η εκδότρια μου η κυρία Γωγώ Τσακογιάννη που είναι και προσωπική φίλη πλέον, ήρθε αναπάντεχα στην ζωή μου αφού είχα διαβάσει ένα βιβλίο της για τον δικό της καρκίνο μαστού και της έστειλα ένα μήνυμα. Αυτό ήταν, κολλήσαμε.

Γιατί επέλεξες αυτόν τον τίτλο; Ποιο ήταν το δικό σου «sosίβιο» στον αγώνα σου κατά του καρκίνου;

Ο αρχικός τίτλος στην πραγματικότητα ήταν άλλος. Ο σύζυγος μου είχε ζωγραφίσει ένα σωσίβιο για ένα από τα κείμενα. Μια μέρα μου το πρότεινε ως τίτλο και εγώ το λάτρεψα αμέσως. Είχα νιώσει πολλές φορές σαν να με άρπαζε ένα τεράστιο κύμα και με βούλιαζε στον ωκεανό. Ένιωθα ότι δεν υπήρχε τίποτα δίπλα μου να αρπαχτώ για να μην βουλιάξω. Ώσπου κατάλαβα ότι υπήρχε κάτι. Η ίδια η ζωή.

Ο καρκίνος λοιπόν με έκανε να εκτιμήσω την ίδια την ζωή. Τίποτα δεν ήταν δεδομένο πλέον. Η ίδια η ασθένεια λειτούργησε ως το σωσίβιο μου. Μου χτύπησε το καμπανάκι και μου είπε «…εεε…εσύ…μήπως κάνεις κάτι λάθος; Για μηδένισε και ξεκίνα από την αρχή!» Και έτσι ξεκίνησε αυτό το καινούργιο ταξίδι για μένα.

Αποκαλείς «αδελφές» κάποιες γυναίκες που αντιμετώπισαν και αυτές τον καρκίνο και μοιραστήκατε μαζί πράγματα και καταστάσεις…Μίλησε μου γι΄αυτό.

 Δεν έχω αδέλφια είμαι μοναχοπαίδι και ο καρκίνος μου χάρισε 2 αδελφές. Η πρώτη αδελφή που ήρθε στην ζωή μου είναι η Κατερίνα. Μας έφερε σε επαφή μια κοινή μας φίλη, όταν αυτή έμπαινε σε αυτόν τον αγώνα και εγώ έβγαινα. Δεν ήταν καθόλου τυχαία η συνάντηση μας και αυτό το εννοώ. Τα έχουμε μοιραστεί όλα, κλάματα αλλά και γέλια. Η Κατερίνα μου στέκεται στα δύσκολα σαν πραγματική αδελφή. Ο καρκίνος ήρθε και μας ένωσε και το θεωρώ ευλογία. Όπως λέω και στο βιβλίο «ευγνωμονώ τον καρκίνο που την έφερε». Αυτό ακούγεται “κάπως” σε κάποιους.

Πώς να ευγνωμονείς κάτι που είναι τόσο  “κακό”; Και όμως, η αδελφή που μου έφερε είναι πάνω από οποιοδήποτε καρκίνο.

Η Μαρία, η δεύτερη αδελφή, ζει πλέον μόνο στην καρδιά μου. Έφυγε από καρκίνο εντέρου τον Φλεβάρη του ’19, δίνοντας απανωτές μάχες μετά την πρώτη διάγνωση. Γνωριστήκαμε στο νοσοκομείο την μέρα της μαστεκτομής μου, τον Νοέμβρη του ’13. Δύο καρκίνοι σε διπλανά κρεβάτια, εγώ μαστό αυτή έντερο. Η μοίρα μας ένωσε για πάντα.

Σε αυτό το σημείο θέλω να πω δύο λόγια για την φράση που τόσο συχνά ακούμε “έχασε την μάχη με τον καρκίνο” προσωπικά με ενοχλεί πάρα πολύ. Δεν μιλάμε για νικητές και ηττημένους όσο αναφορά αυτή την ασθένεια. Η αδελφή μου η Μαρία δεν έχασε καμία μάχη με τον καρκίνο! Πάλεψε μέχρι το τέλος! Κανένας δεν βγαίνει χαμένος έστω και αν φεύγει από την ζωή! Η Μαρία νίκησε γιατί ΠΑΛΕΨΕ με τους δαίμονες της όπως ΠΑΛΕΥΩ και εγώ. ΠΑΛΕΨΕ με την κοινωνία που ακόμα και σήμερα κουβαλάει τα μύρια ταμπού σε αυτό το θέμα, όπως ΠΑΛΕΥΟΥΝ τόσες και τόσες γυναίκες.

ΠΑΛΕΨΕ με τον ίδιο της τον εαυτό προσπαθώντας να αποτινάξει από πάνω της τα καλούπια της κοινωνίας που θέλει εμάς τις γυναίκες πάντα “όμορφες”. Ερωτήματα όπως «Πως θα είμαι με περούκα, χωρίς μαλλιά, πρησμένη από τις χημειοθεραπείες», την τυραννούσαν. ΠΑΛΕΨΕ για όλα αυτά και ακόμα περισσότερα. Η Μαρία μου και η κάθε Μαρία έφυγε νικήτρια. Γιατί απλά στάθηκε απέναντι σε κάθε κατεστημένη συμπεριφορά!

«Να τι μου έμαθε ο καρκίνος», είναι μία φράση που χρησιμοποιείς συχνά στο βιβλίο. Τον αντιμετώπισες και ως «δάσκαλο» κατά κάποιον τρόπο;

Όταν άρχισα να γράφω το πρώτο κομμάτι του βιβλίου που λέγεται «Η ζωή μας μια βόλτα» ξεκίνησα λέγοντας «τι έμαθα από τον καρκίνο;». Στην συνέχεια βλέποντας ότι όλα τα κομμάτια αφορούσαν κάτι που είχε αλλάξει σε εμένα και είχε αλλάξει προς το καλύτερο, ναι  πράγματι τον σκέφτηκα σαν “δάσκαλο” τον καρκίνο.

Όπως και εγώ ως δασκάλα αγγλικών πιάνω το κάθε παιδί από το χέρι και μαζί προχωράμε προς την γνώση της γλώσσας έτσι και ο καρκίνος σαν “δάσκαλος” με πήρε από το χέρι και με οδήγησε σε μία γνώση διαφορετική αυτή την φορά, όχι γνώση του νου, αλλά γνώση της καρδιάς. Η ζωή ήταν εκεί, μπροστά μου αυτό μου έλεγε “Μην χαλιέσαι για καταστάσεις που δεν αξίζουν. Μην κατηγορείς συνέχεια τον εαυτό σου για τα λάθη σου. Μην βλέπεις το ποτήρι μισοάδειο αλλά μισογεμάτο. Μην γεμίζεις την καρδιά σου με παράπονα, ανησυχίες και άσχημα συναισθήματα”.

Για να φτάσω βέβαια σε αυτά τα μη, δεν ήταν μια εύκολη διαδικασία. Πέρασα από πολλά στάδια εσωτερικής αναζήτησης και αποδοχής του εαυτού μου. Επέλεξα συνειδητά να σταθώ σε όλα αυτά τα διδάγματα γιατί αυτά θέλω να κρατήσω στο τέλος. Επιλέγω να ξεχνώ τα αρνητικά και τα δύσκολα και θέλω να βρω τρόπους να βλέπω πάντα το ποτήρι μισογεμάτο. Δεν τα καταφέρνω πάντα αλλά το παλεύω συνεχώς και αυτό έχει σημασία.

Στο τέλος του βιβλίου κάνεις λόγο και για μία επόμενη συγγραφική απόπειρα… Τι σκέφτεσαι για τη συνέχεια; Υπάρχουν κι άλλα πράγματα που θα ήθελες να μοιραστείς;

Υπάρχουν πάρα πολλά που θα ήθελα να μοιραστώ ακόμα. Πλέον έχω περάσει σε άλλη φάση στην ζωή μου. Όπως λέω και στον επίλογό μου “Είμαι η Άννα και πάσχω από μεταστατικό καρκίνο μαστού.” Πω πω Θεέ μου, ίσως αναφωνήσει κάποιος! Ακριβώς αυτό θέλω να μοιραστώ. Υπάρχει ζωή και με μεταστατικό καρκίνο μαστού. Διαγνώστηκα τον Οκτώβρη του ’18, πέντε χρόνια μετά από την αρχική διάγνωση. Έκλαψα πάρα πολύ, φοβήθηκα πάρα πολύ αλλά και πείσμωσα πάρα πολύ και στην συνέχεια ανασήκωσα και πάλι τα μανίκια.

Πλέον είμαι μια άλλη Άννα και έχω μάθει να αγαπώ εμένα και την ζωή πιο πολύ. Μέσα από αυτό επίσης έχω μάθει να γελώ πιο πολύ. Έτσι, στην επόμενη συγγραφική μου απόπειρα θέλω να δείξω την άλλη διάσταση που μπορεί να πάρει ακόμα και ένας μεταστατικός καρκίνος μαστού, την διάσταση που του έδωσα εγώ. Θα είναι η ιστορία του “Θανάση” μου, του μεταστατικού λεμφαδένα στον λαιμό μου.

Όπως καταλαβαίνετε, το χιούμορ θα είναι αναπόσπαστο κομμάτι της επόμενης απόπειρας. Μιλώ για συγγραφική απόπειρα γιατί δεν θεωρώ τον εαυτό μου συγγραφέα φυσικά. Μια απλή καθημερινή γυναίκα είμαι που δίνω μια μάχη όπως χιλιάδες συνάνθρωποι μου. Η διαφορά είναι ότι αυτά που περνώ μου αρέσει να τα καταγράφω και να τα μοιράζομαι. Το κάνω πρώτα για μένα και αν τύχει να αγγίξουν έστω και μια ανθρώπινη ψυχούλα εκεί έξω, εμένα μου φτάνει.