Γεωργία Ζώη : Θεωρώ ότι η Αρχιτεκτονική και το Θέατρο ορίζουν την ταυτότητα κάθε έθνους!!!

Γεννηθήκατε στη Φτέρη Κεντρικών Τζουμέρκων της Άρτας, έχω την αίσθηση ότι ο τόπος σας αποτελεί τη συνάντηση της ιστορίας με τον πολιτισμό ;

Έχετε δίκιο!! Πλούσια ιστορία, αρχαία και νεώτερη!! Πλούσιος πολιτισμός, λαϊκός πολιτισμός! Ψάχνοντας την ταυτότητα μας ως Τζουμερκιωτών πριν χρόνια ανακάλυψα ότι είμαστε Μολοσσοί με κάποια επιμειξία με τους Αρχαίους Αθαμάνες που προϋπήρχαν στην περιοχή. Όσο για τον πολιτισμό ο τόπος μας είναι κατάσπαρτος από αρχαιότητες, κάστρα, εντυπωσιακά πολιτιστικά μνημεία, βυζαντινά μοναστήρια και εκκλησίες, παραδοσιακά πέτρινα γεφύρια και αξιόλογα μουσεία. Ο λαϊκός πολιτισμός είναι τόσο ζωντανός στα μέρη μας! Και τόσο αντιπροσωπευτικός!!! Στην παραδοσιακή μουσική, στην ποίηση, στην υφαντουργία, στους παραδοσιακούς χορούς, στη μαγειρική, στη λαϊκή αρχιτεκτονική! Οι περίφημοι Τζουμερκιώτες κτιστάδες ήταν περιζήτητοι σε όλα τα Βαλκάνια! Τέλος τα Τζουμέρκα είναι ο τόπος που γεννήθηκε και ο ποιητής Κρυστάλλης που ύμνησε την περιοχή. Αντιλαμβάνεστε ότι από την καταγωγή μου μπορώ να με ... περιγράψω ως «πολεμίστρια και «αγωνίστρια» λόγω των πολεμιστών Μολοσσών και Αθαμάνων προγόνων μου! Και νοιώθω ότι οφείλω να αγωνιστώ και για τη διάσωση όλου αυτού του πολιτισμικού πλούτου που μας παραδόθηκε!!

Αποφοιτήσατε από τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, επίσης  έχετε τελειώσει την Αρχιτεκτονική Σχολή του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, δύο έννοιες οικείες – γραμμές και λέξεις – μεταξύ τους Αρχιτεκτονική & Θέατρο, ισχύει ;

Για μένα είναι έννοιες οικείες!! Μία ολόκληρη ζωή συνυπάρχουν στη ζωή μου!! Και ξεκινάω από τα προφανή! Από τις σπουδές μου στην Αρχιτεκτονική & στο Θέατρο!!! Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και Εθνικό Θέατρο!!! Και στα δύο ενυπάρχει το Εθνικό!!!! Έτσι χαριτολογώντας έλεγα πάντα πως έχω Εθνική Παιδεία!! Πέρα όμως από τη λεκτική σχέση, θεωρώ ότι και η Αρχιτεκτονική και το Θέατρο ορίζουν την ταυτότητα κάθε έθνους!! Κοινά τους χαρακτηριστικά δε: Η αρμονία, η αισθητική, το μέτρο, η αλήθεια, η δομή, ο χώρος, το τρισδιάστατο, η λειτουργικότητα, ο άνθρωπος!!! Εγώ πάντα λέω ότι από την Αρχιτεκτονική δανείζομαι τη δομή, το στέρεο και την αντοχή και τα μεταγγίζω στο Θέατρο! Και από την άλλη από το Θέατρο παίρνω ψυχή και συναίσθημα, τα μεταγγίζω  στην Αρχιτεκτονική και εμψυχώνω την ύλη, την πέτρα, το ξύλο, το τσιμέντο, ώστε τα κτήρια να αποκτήσουν ζωή, να γίνουν έμβια!! Εν κατακλείδι, παντρεύω τα δύο τους και δημιουργώ μία ΥΛΗ ΑΫΛΗ!!

Επισκεφτήκατε το "Πατάρι του Λουμίδη", όπου εκεί μέσα συναντήθηκαν οι μεγάλοι της Μουσικής & του Πολιτισμού, Κουν, Τσαρούχης, Γκάτσος, Χατζιδάκις κ.α. και οικοδομήθηκε και η περίφημη άνοιξη του Πολιτισμού τη δεκαετία του 60, ποιες οι αναμνήσεις σας ;

Μα δεν είμαι τόσο παλιά!!! Στη δεκαετία του 60 ήμουν μαθήτρια και ζούσα στην επαρχία, όπου υπηρετούσε ο αξιωματικός πατέρας μου!  Κάθε δύο χρόνια - μερικές φορές και πιο συχνά - ο μπαμπάς έπαιρνε μετάθεση και μετακομίζαμε από .... χωρίου εις χωρίον, τις πιο πολλές φορές κοντά στα σύνορα! Στην Αθήνα ήρθαμε όταν εγώ ήμουν στην τελευταία τάξη του Λυκείου! Ούτε ήξερα που πέφτει το Πατάρι του Λουμίδη! Μετά άκουσα γι’ αυτό το φιλολογικό καφενείο όταν πια είχε κλείσει! Ήταν στην οδό Σταδίου 38. Δίπλα στο βιβλιοπωλείο της Εστίας. Μπήκα στο Google και πληροφορήθηκα ότι έκλεισε στις αρχές της δεκαετίας του 70 για να ανακατασκευαστεί η Στοά! Όσο για τις θρυλικές προσωπικότητες, τους διανοούμενους - θαμώνες που πέρασαν από κει, γνώρισα κάποιους, αλλά όχι στο «Πατάρι»!!

• Το Χατζηδάκι τον γνώρισα το 1974, σε μία audition στο Πολύτροπον !! Όταν παραλίγο να γίνω τραγουδίστρια! Ήμουνα η μία από τις δύο επιλογές του για το λαϊκό δίσκο «Τα Πέριξ». Τελικά επέλεξε τη Βούλα Σαββίδου που είχε πιο λαϊκή φωνή!
• Τον Τσαρούχη τον γνώρισα το 1982 κυριολεκτικά στο Ηρώδειο, στις πρόβες για τη «Λειτουργία κάτω από την Ακρόπολη» με το Μάνο Κατράκη!! Είχα μάλιστα και το θράσος της νιότης να διαφωνήσω μαζί του για το κοστούμι μου, με το άλλοθι ίσως της αρχιτεκτονικής μου ιδιότητας!!! Το περίεργο ήταν πως, αντί να με ... διαολοστείλει, με άκουσε και συμφώνησε μαζί μου!! Τι ευγενής και ωραίος!!
• Το Νικηφόρο Βρεττάκο τον γνώρισα κι αυτόν στο Ηρώδειο όπου παρακολουθούσε τις τελευταίες πρόβες του έργου του «Λειτουργία κάτω από την Ακρόπολη». Μετά μας ακολουθούσε στα περισσότερα αρχαία θέατρα που είχαμε παίξει! Και με είχε αγαπήσει, μέσα κι από το ρόλο μου στην παράσταση ως πρωθιέρεια! Κάπου έχω και βιβλία του με αφιερώσεις που μου είχε κάνει! Έχω και μια φωτογραφία που είμαστε μαζί και με τον Κατράκη στην υπόκλιση μετά το τέλος μιας παράστασης!
• Τον Κάρολο Κουν τον γνώρισα στα τέλη της δεκαετίας του ‘70, όταν τελείωνα το Εθνικό Θέατρο, σε ένα άλλο φιλολογικό στέκι, στο εστιατόριο «Κεντρικό» της στοάς Κολοκοτρώνη!! Και τι σύμπτωση αυτές τις μέρες κατέβασε ρολά και το «Κεντρικόν»!!! Νομίζω είχαμε πάει με το συγγραφέα Μπάμπη Τσικληρόπουλο και εκείνος μας σύστησε με τον Κουν! Ήπιος, πράος, γλυκύς, σαν αγιογραφία!!

Τελικά τι κρίμα όλα τα λογοτεχνικά καφενεία και τα φιλολογικά στέκια έχουν κλείσει!

Ενώ σε όλες τις μεγάλες πρωτεύουσες παραμένουν διατηρητέα ως μέρος της πολιτιστικής τους κληρονομιάς! Η εξαφάνιση των λογοτεχνικών καφενείων στην Αθήνα αποδεικνύει την πολιτιστική αμνησία και την ασέβεια στο πρόσφατο παρελθόν μας κατά τον πλέον οδυνηρό τρόπο, αφού τα έργα εκείνων οι οποίοι σύχναζαν στα καφενεία αυτά αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα της συλλογικής μας συνείδησης, της πολιτιστικής μας κληρονομιάς. Διότι παρόλο που οι αναμνήσεις, μπορεί να έχουν καταγραφεί στα κείμενα και να έχουν διασωθεί σε ποικίλες αφηγήσεις, εντούτοις οι αναμνήσεις ξεθωριάζουν, σβήνουν και αποχρωματίζονται, όταν τις αποσπά κανείς από τα κελύφη τους.

Θα ήθελα να μας πείτε για έναν δικό μας άνθρωπο, τον πεζογράφο Νίκο Καχτίτση και τη μικρού μήκους παραγωγή του Υπουργείου Πολιτισμού – η οποία ήταν αφιερωμένη σε αυτόν – σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Φωτόπουλου, στην οποία εμφανιστήκατε

Δεν θα με πιστέψετε, αν σας πω ότι δεν την έχω δει αυτή την ταινία! Γυρίστηκε το 1984!!! Στις αρχές της καριέρας μου. Σκηνοθέτης ο Κωνσταντίνος Φωτόπουλος. Παραγωγή του Υπουργείου Πολιτισμού. Από τις ημέρες των γυρισμάτων έχω μία πολύ ευχάριστη αίσθηση! Μόνο έξι ετών ηθοποιός και ήδη είχα κάνει 8 ταινίες μεγάλου μήκους!! Η καριέρα μου κάλπαζε. Ήταν η πρώτη μου ταινία μικρού μήκους!!! Γυρίστηκε με άριστες προδιαγραφές και συνθήκες ως προς την ποιότητα και την παραγωγή! Την ταινία δεν την είδαμε ποτέ! Ούτε τους συνεργάτες (σκηνοθέτη, σκηνογράφο, τεχνικούς, ηθοποιούς) ξαναείδα! Προφανώς παραδόθηκε στο ΥΠΠΟ και δεν προβλήθηκε ποτέ σε αίθουσες!! Όπως συμβαίνει πολλές φορές με τις ταινίες μικρού μήκους. Ίσως προβλήθηκε στη Δημόσια Τηλεόραση κάποια στιγμή. Ίσως πήγε σε κάποια φεστιβάλ στην Ελλάδα η στο εξωτερικό! Μπορεί να πήρε και βραβεία, ποιος ξέρει!! Σε μένα έμεινε μόνο η αίσθηση από τα γυρίσματα και η «γνωριμία» με αυτόν το σπουδαίο, αλλά τόσο άγνωστο, επαναστάτη, συγγραφέα και ποιητή!! Και εκδότη!!! Το Νίκο Καχτίτση!! Καταγωγή από Ήπειρο και Ζάκυνθο. Γεννήθηκε στην Ηλεία το 1926. Πήγε σχολείο στο Ναύπλιο και την Πάτρα! Μεγάλωσε και έγραψε τα πρώτα ποιήματά του μόλις 15 χρόνων στην Πάτρα. Παντρεύτηκε στον Καναδά! Και επέστρεψε το 1970 να πεθάνει στην Πάτρα - που έμαθε να την αγαπάει σαν πατρίδα του - όταν διαγνώστηκε με λευχαιμία!! Μόλις 44 χρόνων. Ο συγγραφέας της «Ομορφάσχημης», του «Εξώστη», του «Ήρωα της Γάνδης». Και τόσων άλλων! Ο Καχτίτσης υπέφερε από τις πληγές που άφησε ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος και από διάφορες προσωπικές δυσκολίες. Ο αφηγηματικός κόσμος του Καχτίτση κυριαρχείται από την ενοχή. Δεν είναι τυχαίο που οι ήρωές του διακατέχονται από εμμονές Γεμάτος φοβίες γράφει πολύ συχνά ανωνύμως η με ψευδώνυμο! Μου θυμίζει έντονα το Fernando Pessoa με τα ετερώνυμά του!! Που και αυτός πέθανε νωρίς! Μόλις 47 χρόνων! Διαβάζοντας σήμερα ξανά τον αιρετικό «Εξώστη» του, που ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του, μπορούμε να συμπεράνουμε πως ο Νίκος Καχτίτσης, αν είχε ζήσει περισσότερο, μπορεί να είχε εξελιχθεί σε μια από τις εμβληματικές μορφές της ελληνικής αλλά και της παγκόσμιας λογοτεχνίας! Ο Καχτίτσης είχε δηλώσει το γνωστό «Υπήρξα καφκικός προτού διαβάσω Κάφκα»!! Υπήρχε όμως μία θεμελιώδης διαφορά: Το χιούμορ. Η αφήγηση του Καχτίτση παρά το γεγονός ότι εμφανίζει τα στοιχεία του αδιέξοδου, του αποκλεισμού και της ενοχής, δεν έχει το αγχωτικό και σκοτεινό περιβάλλον του Κάφκα. Βαθειά κρυμμένα χαρακτηριστικά της είναι το λεπτό χιούμορ, ο σαρκασμός και μια σχεδόν οργιαστική αίσθηση παιχνιδιού! Που κάποιες στιγμές φτάνουν στον  υπερρεαλισμό. Αυτός ήταν ο σχεδόν Πατρινός Νίκος Καχτίτσης! Ο τόσο σπουδαίος και τόσο άγνωστος!! Και τόσο μπροστά από την εποχή του! Ο τόσο Καφκικός! Και με τόσο χιούμορ!!

Η ζωή σας είναι γεμάτη από Θέατρο, Κινηματογράφο, τηλεόραση, δισκογραφία, χορό, μουσική, αρχιτεκτονική, ένα ταξίδι κυριολεκτικά και μεταφορικά σε ότι πιο όμορφο και μαγικό θα μπορούσε να σας χαρίσει η ζωή και ο Θεός, είναι έτσι ;

Ναι αν τα απομονώσει κανείς είναι έτσι!!! Αλλά ταυτόχρονα υπάρχουν οι απώλειες, οι ήττες, το ανολοκλήρωτο, η έλλειψη, η μοναξιά, η κόπωση, οι αγωνίες, τα άγχη, η επιβίωση, οι ανεκπλήρωτες επιθυμίες, το ανικανοποίητο, ο χρόνος που όλο λιγοστεύει, τα θέλω!! Πίσω από όλο αυτό το μαγικό, όπως το λέτε, ταξίδι υπάρχει πολλή τόλμη, πολύς αγώνας, πολλά σκαμπανεβάσματα, πολλές φορές που ξεκίνησα από την αρχή, άλλες τόσες που σκέφτηκα να τα παρατήσω! Τελικά βέβαια κάθε φορά που καταφέρνω να ξεπερνάω τα εμπόδια και τις αντιξοότητες, νοιώθω ευτυχισμένη! Και σκέφτομαι πως με εκφράζουν απόλυτα τα λόγια της Σοφίας Βέμπο: «Η ζωή χαρίζεται σε όσους τολμούν»!!! Και κάτι ακόμα «Ο αγώνας έχει χαρά κι ας είναι κοπιαστικός»!!!

Κάθε καλοκαίρι αρχαιολογικοί χώροι φιλοξενούν τις παραστάσεις σπουδαίων Ελλήνων τραγικών ποιητών, πως νιώθετε για αυτή τη συνάντηση ηθοποιών και κοινού ;  Φυσικά μπορείτε να επικαλεστείτε και τις δύο σας ιδιότητες.

Οι αρχαιολογικοί χώροι φιλοξενούν τις παραστάσεις σπουδαίων Ελλήνων τραγικών και όχι μόνο!! Αυτή τη συνάντηση τη βρίσκω μαγική!! Οπωσδήποτε θα πρέπει να γίνονται με φειδώ και να λαμβάνονται όλα τα μέτρα προστασίας των μνημείων!!! Όμως είναι σχεδόν μεταφυσικό αυτοί οι χώροι, πολλές εκατοντάδες χρόνια μετά, να επαναχρησιμοποιούνται με την ίδια χρήση για την οποία κατασκευάστηκαν!! Και να ακούγεται ο ίδιος τραγικός λόγος ξαναβρίσκοντας τον ομφάλιο λώρο! Εγώ προσωπικά διαφωνώ με τις ακραίες προτάσεις κάποιων αρχαιολόγων που πολύ συχνά απαγορεύουν τη χρήση τους φοβούμενοι την περαιτέρω φθορά τους! Πάντα υπάρχουν οι ενδιάμεσες λύσεις!! Βέβαια μιλάτε σε μία ηθοποιό που έχει παίξει ελάχιστα σε αρχαία θέατρα και που γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο έγινε ηθοποιός! Για να παίξει στο κορυφαίο θέατρο του κόσμου! Στην Επίδαυρο! Όπου ως τώρα δεν έχω παίξει ποτέ! Όπως δεν έπαιξα και στο αρχαίο δικό σας Ρωμαϊκό Ωδείο !!! Και τώρα ξύνετε πληγές! Ιδού το ανικανοποίητο που λέγαμε!!

Στην τηλεοπτική σειρά «Στην Υγειά μας» του Σπύρου Παπαδόπουλου, τραγουδάτε a capella το «Γιάννη μου το μαντήλι σου», αποτελεί κατ’ ουσίαν ένα τραγούδι της ξενιτιάς, όπως και η πλειονότητα των τραγουδιών της Ηπείρου, αφού οι Ηπειρώτες βίωσαν την ξενιτιά πιο σκληρά ίσως από κάθε άλλον Έλληνα. Την τελευταία δεκαετία εκατοντάδες χιλιάδες νέοι πήγαν στο εξωτερικό για μια καλύτερη ζωή, γιατί πάλι η Ελλάδα να βιώνει αυτό το κύμα φυγής ; Τι κάναμε λάθος ;

«Αχ η ξενιτιά το χαίρεται το μοσχολούλουδό μου»!! Νομίζω πως η ζωή μας κάνει κύκλους! Φταίει η κρίση, φταίει η παγκοσμιοποίηση! Φταίει η ισοπέδωση! Φταίει η ανεργία! Φταίει και η υπερπροσφορά! Και η μειωμένη ζήτηση! Και το κακό είναι ότι τώρα δεν φεύγουν απλώς εργατικά χέρια!! Φεύγουν μυαλά! Φεύγουν πεπαιδευμένοι Έλληνες στους οποίους η Ελλάδα έχει επενδύσει!! Και την υπεραξία αυτών των κεφαλαίων τη νέμονται άλλες χώρες Αλλά ας μην ανοίξουμε πολιτική συζήτηση! Γιατί θα πρέπει να σας απαντήσω για το ποιος φταίει για την κρίση!!

Στην παράσταση «Σοφία σε Θυμάμαι» ενσαρκώνετε την Σοφία Βέμπο, Θα ήθελα να μας πείτε για το έργο καθώς & για το πώς το ακορντεόν, ένα από τα πιο νοσταλγικά μουσικά όργανα, μας ταξιδεύει στην εποχή της Σοφίας ;

Θα σας μιλήσω για την παράσταση αφού πρώτα αναφερθώ σε όλους όσοι μόχθησαν γι’ αυτή! Τη συγγραφέα Τάνια Χαροκόπου, τον σκηνοθέτη Μενέλαο Τζαβέλλα, το συμπρωταγωνιστή μου  Ηλία Μιχαήλ, το Χρήστο Δήμα που έκανε τις μουσικές επιλογές, τον Αναστάσιο Φριτζέλα στο ακορντεόν, την Ανθή Πετρουλάκη που είχε τον καλλιτεχνικό σχεδιασμό, τον παραγωγό Γιάννη Μακρίδη με την εταιρεία «Texnis Οργάνωση Θεαμάτων» τον Δημήτρη Καραντινόπουλο που είχε την ευθύνη των φωτογραφιών και των video.

Στο έργο «Σοφία σε Θυμάμαι» η Σοφία Βέμπο αφηγείται αυθόρμητα, ανθρώπινα, ζεστά, χωρίς μεγαλοστομίες, τη ζωή της!! Κάνει μία εκ βαθέων εξομολόγηση, χωρίς έπαρση, χωρίς να προσδοκά επιβεβαίωση η επιβράβευση, αναπολεί όμορφα αλλά και δύσκολα γεγονότα  από τη ζωή της, που όμως τώρα που τα ξαναθυμάται της φαίνονται όλα εύκολα. Και με ευκολία και φυσικότητα μεταφέρεται από τα μικρά και καθημερινά στα μεγάλα και τα ηρωϊκά. Είναι μία παράσταση με μέτρο!! Με ισομοιρασμένες δόσεις συγκίνησης, δράσης, γέλιου, μουσικής! Είναι μια παράσταση που λέει την αλήθεια!! Μία παράσταση όπου σκιαγραφείται η ζωή ενός μύθου χωρίς η βιογραφία να γίνεται αγιογραφία! Αυτός ο μύθος που λατρεύτηκε, ανυψώνεται και τσαλακώνεται ταυτόχρονα! Ζωγραφίζοντας αυτό το μύθο περνάει σαν σε ζουρνάλ - όπως στα επίκαιρα της εποχής - η ιστορία της νεότερης Ελλάδας. Όσο για τη μουσική και τα τραγούδια, τόσο διαχρονικά, μας ταξιδεύουν, μας συγκινούν, μας ψυχαγωγούν, μας ξεσηκώνουν έτσι που στο τέλος κοινό και ηθοποιοί γίνονται ένα σύνολο που χορεύει και τραγουδάει! Ως προς το ακορντεόν, η ίδια η Σοφία Βέμπο λέει δια ... στόματός μου στην παράσταση: «Εγώ μόνο με το ακορντεόν έστηνα ολόκληρο γλέντι!! Δεν χρειαζόμουν άλλα όργανα! Και που να τους κουβαλάω όλους τέτοιες εποχές! Μόνο με το ακορντεόν λοιπόν! Μαγικό όργανο! Έντονο ρυθμικό στοιχείο! Λαϊκή η παραδοσιακή μουσική χωρίς ακορντεόν δε λέει τίποτε»!!

Το καλοκαίρι που μας πέρασε ερμηνεύσατε στην παράσταση «ΓΑΙΑ» τη μετανάστρια με φυσικό σκηνικό τη Θάλασσα! … «Τραγουδάω κάθε βράδυ να γλιτώσεις από τον Άδη…» το μωρό, το παιδί, ή ίδια η ζωή…Μέσα στη θάλασσα υπό το φως του φεγγαριού…η απόγνωση, η ελπίδα, ο πόνος, η ανθρωπιά όλα φωτίζονται & φωτίζουν, πως βιώσατε αυτές τις στιγμές ;

Ας μιλήσουμε λοιπόν για τη ΓΑΙΑ!!! Μέσα από τη Θάλασσα! Σχήμα οξύμωρο!! Μία ναυαγός - πρόσφυγας που αναζητά τη σωτήρια ΓΗ, τη ΓΗ της επαγγελίας!! Και κολυμπάει απεγνωσμένα  προς τη ΓΑΙΑ που δεν φαίνεται στον ορίζοντα! Και ενώ έχει αποφασίσει να «ταξιδέψει» στα αστέρια δραπετεύοντας από έναν κόσμο αφιλόξενο, η παρουσία και η σωτηρία ενός ξένου μωρού, γίνονται πλέον ο σκοπός της ζωής της!! Του μιλάει, του τραγουδάει, το νανουρίζει! Προσπαθεί να το κρατήσει ζωντανό!! Και πρέπει να μείνει και κείνη ζωντανή για να το σώσει! Το μωρό της δίνει δύναμη να συνεχίσει να ζει αναζητώντας τη ΓΑΙΑ!!! Τη ΓΑΙΑ που την πληγώνουμε για το χρήμα! Πρωτοτυπία παγκόσμια στην ιστορία του θεάτρου η σκηνή να μεταφέρεται μέσα στη θάλασσα! Και παρά τη σεμνότητα που με διακρίνει, τολμώ να ισχυριστώ ότι μόνο εγώ από τις συναδέλφους μου θα μπορούσα να αποδώσω αυτό το μονόλογο με αυτή την ιδιαιτερότητα, μια και εδώ και οκτώ περίπου χρόνια δεν έχω σταματήσει ούτε μέρα την κολύμβηση σε θάλασσες, λίμνες και ποτάμια! Χειμώνα καλοκαίρι, πρωΐ βράδυ! Και αισθάνομαι πως η θάλασσα είναι ο φυσικός ζωτικός μου χώρος!!

Με ρωτάτε πως βίωσα εγώ, ως ηθοποιός, αυτή την παράσταση! Συγκλονιστικά!! Ήταν μία μέθεξη! Εγώ με ένα μωρό στην αγκαλιά - κούκλα για τις ανάγκες τις παράστασης! Ένα μωρό - κούκλα που ξαφνικά είχε αποκτήσει φωνή, θερμοκρασία, βλέμμα, αφή, φλέβες, αίμα!! Ήταν σπαρακτική η αίσθηση να μιλάω σε αυτό το μωρό! Να το νανουρίζω και να του τραγουδάω! Να προσπαθώ να ξεγελάσω τη δίψα του με το σάλιο μου!!! Εγώ και το μωρό με ένα προβολέα και τη φωνή μου! Και τον παφλασμό του κύματος! Χωρίς μικρόφωνα! Και το κοινό να παρακολουθεί από την ακτή! Δεν ξέρω αν θα επαναληφθεί κάποτε αυτή η παράσταση του Γιάννη Φαλκώνη, αλλά ήταν μία εμπειρία μοναδική!

Ποιες λέξεις μάθατε και ανακαλύψατε το νόημα τους μέσα από την επαφή σας με την Τέχνη του θεάτρου;

Λέξεις όπως Αλήθεια, Μαγεία, Αμεσότητα, Πάθος, Συναίσθημα, Συγκίνηση, Λόγος, Πράξις, Ομάδα, Εμπιστοσύνη, Μέτρο, Αρμονία, Κίνηση, Βλέμμα, Χρόνος. Τι να σας πω! Αισθάνομαι ότι η επαφή μου με την Τέχνη του Θεάτρου με έκανε πιο πλούσια!

Τι σας συνδέει με την πόλη της Πάτρας και τον Ι. Ν. του Αποστόλου Ανδρέα ;

Πολλοί οι δεσμοί μου με την Πάτρα από τα 18 μου που την πρωτοεπισκέφτηκα μέχρι σήμερα. Έρωτες, παραστάσεις, αφιερώματα, συναυλίες,  συνέδρια, συνεργασίες αρχιτεκτονικές και καλλιτεχνικές, εκδρομές, σταμάτημα για ένα καφέ στα ταξίδια μου προς τον Πύργο της Ηλείας, και προς την Αρχαία Ολυμπία, και προς τη Ζάκυνθο, και προς την Ιταλία, και προς την πατρίδα μου την Ήπειρο με μία μικρή παράκαμψη!!  Όμως ο σημαντικότερος δεσμός μου με την Πάτρα είναι ιερός!! Είναι ο σχεδιασμός της ειδικής προθήκης στην οποία τοποθετήθηκε ο Σταυρός του Αγίου Ανδρέα ώστε να μην υπάρχει καμία φθορά του κειμηλίου είτε στα ταξίδια του ανά τον κόσμο είτε στις μετακινήσεις του μέσα στο Ναό του Αγίου Ανδρέα καθώς και στις λιτανεύσεις στην πόλη! Πριν από πέντε χρόνια, καλοκαίρι του 2013, γίνεται η πρόταση στο αρχιτεκτονικό μας γραφείο να σχεδιάσουμε και να κατασκευάσουμε μέσα σε δέκα μέρες τη δυνατότητα ασφαλούς μεταφοράς, τοποθέτησης στο χώρο και λιτάνευσης του Σταυρού του Αγίου Ανδρέα, ενός μοναδικού κειμηλίου μεγάλης θρησκευτικής και αρχαιολογικής σημασίας, σε ένα ταξίδι μαμούθ με αεροπλάνα, αυτοκίνητα και σιδηροδρόμους, ανάμεσα σε εκατομμύρια πιστούς! Έπρεπε λοιπόν να σχεδιαστεί μία προθήκη λιτή που να αναδεικνύει το κειμήλιο  χωρίς να το ανταγωνίζεται! Με αυτή την προθήκη ταξίδεψε ο Σταυρός του Αγίου Ανδρέα πριν πέντε χρόνια στην Αγία Πετρούπολη, στη Μόσχα, στο Κίεβο και στο Μινσκ! Όπου εκατομμύρια ήταν οι προσκυνητές! Χιλιόμετρα οι ουρές! Οι πιστοί να περιμένουν υπομονετικά τη σειρά τους με κρύο, με ζέστη, με βροχή, για να αξιωθούν να ασπαστούν το ιερό κειμήλιο! Οι πατριάρχες της Ορθοδοξίας, όλοι γύρω από το Σταυρό του Αγίου Ανδρέα, στον Ιερό Ναό του Σωτήρος στη Μόσχα!! Πολιτικοί και θρησκευτικοί ηγέτες έδωσαν το παρόν! "Η Ορθοδοξία μας ενώνει" είπε ο ρώσος πρόεδρος  Πούτιν και προσκύνησε και κείνος!

Τι ορίζετε και αναγνωρίζετε ως ευτυχία ;

Δύσκολη ερώτηση!! Νομίζω πως είναι ένα σύνολο από προϋποθέσεις και καταστάσεις που είναι δύσκολο να συνυπάρχουν! Και νομίζω πως η Ευτυχία είναι μία έννοια ουτοπική!! Και ίσως μόνο στιγμιαία κατορθωτή!! Νομίζω πως η Ευτυχία είναι στιγμές!!! Σπάνιες στιγμές!! Είναι στιγμές που ξεφεύγεις από τον εγκλωβισμό της Ύλης!!! Εγώ προσωπικά, τέτοιες στιγμές ζω μέσα στη θάλασσα! Εκεί χάνομαι, δεν έχω βάρος, ο χρόνος σταματάει, τα προβλήματα σβήνουν!! Εκεί μες στο νερό αποκαθαίρομαι, εξαϋλώνομαι!! Στιγμές ευτυχίας, κι ας είναι δανεική, ζω και μέσα από τους ρόλους μου!! Γιατί αποχωρίζομαι από το «σαρκίον» μου και τα βαρίδια του και γίνομαι ένα άλλο πρόσωπο, όχι απαραίτητα ευτυχισμένο πρόσωπο!! Όμως εγώ προσωπικά, ως φορέας του ρόλου νοιώθω εκείνη την ώρα στιγμές ευτυχίας, πληρότητας! Στιγμές ευτυχίας ζεις και μέσα από έναν έρωτα!! Που όμως όλο και λιγοστεύουν!!! Ακριβώς γιατί επεμβαίνει η ύλη και η καθημερινότητα! Εν κατακλείδι νομίζω πως μπορείς να γευτείς την Ευτυχία τις σπάνιες εκείνες στιγμές που θα καταφέρεις να μεταλλαχθείς σε Ύλη Αϋλη, να αποϋλοποιηθείς!! Ύλη Αϋλη!! Τελικά με σφραγίζει αυτός ο τίτλος!