Ο ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΚΟΡΚΟΛΗΣ ΣΤΟ thebest.gr: "Η ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΤΡΑ ΣΤΑ 8 ΤΟΥ ΧΡΟΝΙΑ"

Λίγοι γνωρίζουν τη σχέση σας με την Πάτρα…

Είναι λογικό να γνωρίζουν λίγοι  γιατί ποτέ δεν δημοσιοποιώ συγγενικές σχέσεις … Είναι αλήθεια όμως ότι στην Πάτρα έχω συγγενείς, πρόκειται για την οικογένεια Φλέσσα που προέρχεται από την Ζάκυνθο αλλά υπάρχουν κάποιοι στην Πάτρα…

Στην Πάτρα έχετε ζήσει και κάποιες πολύ όμορφες στιγμές της καλλιτεχνικής σας διαδρομής…

Όχι απλά όμορφες… συγκλονιστικές στιγμές θα έλεγα. Όταν ήμουν οκτώ χρονών είχα δώσει ένα από τα πρώτα μου ρεσιτάλ στο παλιό Δημοτικό Θέατρο της πόλης. Ήμουν παιδί τότε αλλά το θυμάμαι πολύ έντονα όπως επίσης και τις συναυλίες που είχα δώσει στο γήπεδο της Παναχαϊκής πριν το ’95.

Αυτή τη φορά θα βιώσετε επίσης κάτι ιδιαίτερο και ξεχωριστό στην Πάτρα… Άλλη μια σημαντική στιγμή…

Η σημαντικότερη θα έλεγα…

Πώς προέκυψε η σύμπραξη με την Πολυφωνική Χορωδία της Πάτρας;

Επρόκειτο να γίνει μια συναυλία στο Αρχαίο Ωδείο το καλοκαίρι που μας πέρασε η οποία δεν μπορούσε να πραγματοποιηθεί για τεχνικούς λόγους. Τότε είχαμε έρθει σε επαφή τον κ. Σταύρο Σολωμό (τον καλλιτεχνικό διευθυντή της Πολυφωνικής Χορωδίας) και βρεθήκαμε στην Ναύπακτο όπου συμμετείχαμε σε ένα Φεστιβάλ για τον Μίκη Θεοδωράκη.

Εκεί γνωριστήκαμε με τον μαέστρο και αναπτύξαμε μια προσωπική σχέση θα έλεγα.

Την Πέμπτη που κάναμε την πρώτη πρόβα μας ένιωσα ότι δεν είμαι σε ελληνική χορωδία.

Το εννοώ αυτό που λέω. Έχω συμπράξει με πάρα πολλές χορωδίες στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό.  Θεωρώ όμως ότι αυτό που άκουσα εδώ από αυτή τη χορωδία είχε τέτοια μουσικότητα και τέτοια γνώση που συναντάς σπάνια.

Μιληστε μου για τη συναυλία για τον Μικη Θεοδωρακη;

Η ίδια η μουσική του Μίκη Θεοδωράκη είναι έκπληξη, πάντα. Αυτή τη φορά η έκπληξη όμως είναι ότι περιλαμβάνονται κομμάτια που ανήκουν στα «προδομένα» έργα του. Πρόκειται για κάποια άγνωστα έργα, έναν «άλλο» Μίκη… θα ακούσουμε ένα ρομαντικό Μίκη και από την άλλη, επειδή με έχει ανακηρύξει πρέσβη της μουσικής του σε Ελλάδα και εξωτερικό και μου έχει δώσει την άδεια να μπορώ να επεμβαίνω στην μουσική του με τον τρόπο που εγώ νιώθω και νομίζω, θα ακουστεί και η δική μου προσέγγιση στο έργο του.

Τονίζω ότι αυτό γίνεται με την άδεια του… γιατί υπάρχουν απόπειρες να γίνεται και χωρίς αυτή. Ό,τι κάνουμε είναι με την ευχή, την ευλογία και την αγκαλιά του.

*Υπάρχει το συμφωνικό έργο του Θεοδωράκη το οποίο είναι παντελώς άγνωστο στην Ελλάδα αλλά πάρα πολύ γνωστό στο εξωτερικό. Θεωρώ ότι είναι αμαρτία γιατί έχουμε εν ζωή τον μεγαλύτερο συνθέτη του 20^ου αιώνα. Το λέω με πλήρη επίγνωση αυτό.

Με την συνάντηση σας, που αποτυπώθηκε δυο φορές δισκογραφικά, αισθάνθηκε ότι το έργο του έκανε ένα νέο ξεκίνημα ... έτσι δήλωσε ο Μίκης Θεοδωράκης. Για εσάς τι σημαίνει αυτή η συνάντηση;

Είναι συνάντηση ζωής. Το να αναπνέεις το ίδιο οξυγόνο με αυτό το μεγαθήριο της μουσικής είναι συγκλονιστικό. Αυτή τη στιγμή βιώνω κάτι  που θα το ήθελαν πολλοί. Να κάθομαι και να μαθητεύω δίπλα σε αυτό τον συνθέτη με τον οποίο πλέον δεν μας συνδέει μόνο η μουσική αλλά η ίδια η ζωή.

Αυτό που είπε για την συνάντηση μας στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών είναι τόσο τιμητικό αλλά και τόσο βαρύ στους ώμους μου… προσπαθώ να γνωστοποιήσω ότι ο Μίκης Θεοδωράκης δεν είναι μόνο τραγούδια. Είναι κυρίως συμφωνικά έργα.

*Την σύμπραξη με την προσωπικότητα του Μίκη Θεοδωράκη την θεωρώ την κορυφαία στιγμή στην καριέρα μου.

Πριν λίγες μέρες, η Ηρώ ερμηνεύοντας  ένα τραγούδι σας στο πατρινό κοινό είπε ότι εύχεται κάποια στιγμή να εκτιμήσουμε το ταλέντο σας γιατί δεν το έχουμε κάνει όπως θα έπρεπε.. Σας έχει αδικήσει τελικά η Ελλάδα και οι άνθρωποι της ;

Όχι. Αν πω εγώ ότι το έχω αισθανθεί  αυτό, ο Θεοδωράκης τι να πει; Ξέρω ότι η Ηρώ με αγαπάει πάρα πολύ, όπως κι εγώ, και ίσως το είπε μέσα σε μια συναισθηματική φόρτιση και για να αποδώσει κάποια δίκαια. Η αδικία δεν χτυπάει κάποιον που κάποιος άλλος νομίζει ότι αδικήθηκε…

Δεν θεωρώ τον εαυτό μου αδικημένο αλλά πολύ τυχερό γιατί μπορώ πλέον  να παίζω σε χώρους όπου έρχεται κόσμος που με αγαπάει  για αυτό που κάνω. Είμαι τυχερός που έχω την πολυτέλεια να επιλέγω αυτούς τους χώρους. Έχω επίσης έχω το εξωτερικό που είναι πάρα πολύ «ανοιχτό» …

Έχετε ζήσει στο εξωτερικό, έχετε δουλέψει και έχετε  κάνει σημαντικά πράγματα εκεί … Μιλάτε όμως γι΄ αυτό σαν να είναι κάτι απλό …

Τι να πω; Ότι κάνω διεθνή καριέρα; Το ακούμε τόσο συχνά αυτό γενικά αλλά, δεν θέλω να φανεί «κάπως», δεν μπορούμε να πούμε ότι κάνει κάποιος διεθνή καριέρα επειδή παίζει στην ομογένεια.

Είναι σημαντική η ομογένεια, για την οποία δεν έχει τύχει να παίξω, αλλά δεν είναι αυτό διεθνή καριέρα. Είναι  αυτό που έκανε η Μαρία Κάλλας, ο Ντέμης Ρούσσος, η Νάνα Μούσχουρη…

Για να πεις «είμαι διεθνής» πρέπει να περπατάς στο δρόμο και να σε αναγνωρίζουν, όχι μόνο οι συμπατριώτες σου. Γι΄ αυτό πάντα απέφευγα να το λέω αυτό...

Είναι πολύ δύσκολο και χρειάζεται θυσίες, υπομονή, επιμονή και τύχη για να συμβεί αυτό. Σε κάποιες χώρες έχω καταφέρει να είμαι γνωστός σε κάποιες άλλες όχι.

Με το «first touch», τον δίσκο που έγινε πλατινένιος σε 18 χώρες έκανα μια καλή αρχή για να ξεκινήσω μια προσπάθεια πάνω σε κάποια σοβαρή βάση.

Η επαφή σας με το εξωτερικό ξεκίνησε όταν ήσασταν ακόμα σε μικρή ηλικία, πάντα όμως γυρνούσατε πίσω.. Γιατί;

Κάρμα! Δεν μπορώ να το εξηγήσω διαφορετικά. Πάντα όμως μου έβγαινε σε καλό. Μπορεί οι συνθήκες, προσωπικές και οικογενειακής φύσεως, να με ανάγκαζαν να επιστρέψω στην Ελλάδα αλλά τελικά ήταν για καλό..

Υπάρχει αυτό που λένε «τίμημα» για μια πετυχημένη καριέρα;

Ναι. Μέχρι ένα σημείο, υπάρχει ένα τίμημα. Για εμένα ήταν η σκληρή δουλειά. Δεν φτάνει το ταλέντο. Όταν λέω «δουλειά» εννοώ τη «σπουδή». Δεν είναι οι συνεντεύξεις και οι δημόσιες σχέσεις αλλά η μελέτη. Και δεν εννοώ τη μελέτη πάνω στο πιάνο αλλά τη  μελέτη σε βάθος του συνθέτη που πρόκειται παίξεις.

Σε μια ζωή γεμάτη μουσική, συναυλία, επιτυχίες... πόσο "σκοτάδι" ή μοναξιά μπορεί να χωράει ;

Όσο μπορεί να χωρέσει σε μια μέρα, σε ένα 24ωρο. Μοιρασμένα είναι όλα. Δεν υπάρχει κάτι που είναι παραφυσικό. Όπως η νύχτα έχει τη γοητεία της έτσι και η μέρα.

Υπάρχουν πράγματα που αποφεύγετε να θυμάστε;

Δεν αποφεύγω να θυμάμαι κάτι το οποίο είναι κομμάτι της ζωής μου. Δεν έχει νόημα να σκίσεις τις σελίδες ενός βιβλίου. Πρέπει απλώς να προχωρήσεις στην επόμενη σελίδα.

Ποιο ρόλο έπαιξε η οικογένεια σας όλα αυτά τα χρόνια;

Τον σημαντικότερο. Όταν άρχισα να παίζω πιάνο, ήμουν τεσσάρων χρονών, και με αποκαλούσαν «παιδί θαύμα» οι γονείς μου δεν τρελάθηκαν όπως συμβαίνει καμιά φορά αλλά προσπάθησαν να κρατήσουν τις ισορροπίες.

Με βοήθησαν να το βιώσω ως κάτι φυσιολογικό. Δεν με έκλεισαν σε ένα κλουβί. Αντίθετα μου έλεγαν π.χ να παίξω μπάλα. Έζησα πάρα πολύ όμορφα παιδικά χρόνια και αυτό τους το χρωστάω. Γενικότερα ήμουν τυχερός που μεγάλωσα σε μια οικογένεια με καλές καταβολές. Είμαι ευγνώμων στην μητέρα και τον πατέρα μου γιατί μου έμαθαν πραγματικά πάρα πολλά πράγματα.

Τελικά όμως, δεν κάνατε δική σας οικογένεια…

Δεν ήταν θέμα επιλογής ή όχι αλλά κάτι που έτυχε…

Λειτουργήσατε περισσότερο με τη λογική ή με το συναίσθημα κατά τη διάρκεια όλης αυτής της πορείας;

Είναι ακριβώς όπως στη μουσική. Το συναίσθημα είναι η έμπνευση και η λογική σαν την καταγραφή ενός μουσικού έργου. ‘Έτσι έχω λειτουργήσει και στη ζωή μου. Είμαι ουσιαστικά μια προέκταση του πιάνου μου. Αυτό ίσως το καταλαβαίνει κάποιος και από τον τρόπο που παίζω και που εκφράζομαι μέσα από τη μουσική μου. Μπορεί να δει ποιος είμαι.

Έχοντας φτάσει στην κορυφαία στιγμή της καριέρας σας… έχετε απραγματοποίητα όνειρα που κάνετε για το μέλλον;

Δεν κάνω όνειρα πλέον. Έχω σταματήσει εδώ και καιρό γιατί κατάλαβα ότι δεν χρειάζεται να κάνεις… Όλοι έχουμε πράγματα που θα θέλαμε να γίνουν αλλά προτιμώ να βάζω τον πήχη εκεί που πρέπει και όχι πιο ψηλά με αποτέλεσμα να μην μπορώ να τον περάσω. Κοιτάω ποιο θα είναι το επόμενο βήμα και προχωράω. Και ό,τι βγει.

Υπάρχει κάποιος φόβος ή αγωνία;

Δεν έβλεπα ποτέ σαν αντίπαλο τη μουσική. Πορεύομαι μαζί της. Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να κάνω στη ζωή μου κάτι άλλο εκτός από αυτή. Εφόσον αυτό που κάνω έχει αποδοχή από ένα μέρος του κόσμου, είμαι ευτυχισμένος. Νομίζω ότι δεν με φοβίζει τίποτα.

Τι σας ανησυχεί ή στεναχωρεί περισσότερο στην Ελλάδα του σήμερα;

Το ότι φτάσαμε στον πάτο. Πάτος είναι να  βλέπεις νέα παιδιά να παίρνουν μια βαλίτσα και να φεύγουν. Δεν θα μιλήσω για άλλους πάτους γιατί δεν είναι ο ρόλος μου, δεν είμαι πολιτικός αναλυτής, αλλά αυτό που σίγουρα θέλω να πω είναι ότι πρέπει να προφυλάξουμε το τελευταίο πράγμα που μας έχει μείνει, τον πολιτισμό μας.

Αν ευτελίσουμε κι αυτόν, δεν έχουμε τίποτα. Ακόμα «Κρατάει γερά». Όταν δύο cd με τραγούδια του Θεοδωράκη γίνονται χρυσά, όταν ο κόσμος αγοράζει cd, όταν γεμίζει ένας χώρος όπως το Συνεδριακό Κέντρο του Πανεπιστημίου της Πάτρας, υπάρχει ελπίδα.

Τι άλλο υπάρχει στα άμεσα μελλοντικά σας σχέδια;

Κάποιες εμφανίσεις στην Αθήνα, στο  Half Note και κάποιες συναυλίες στο εξωτερικό. Επίσης ετοιμάζουμε μελοποιημένη ποίηση (ποίημα του Καβαφη) με δικά μου έργα, μια δουλειά που θα κυκλοφορήσει και σε διπλό βινύλιο. Ο στόχος είναι να την έχουμε στα χέρια μας τον Σεπτέμβριο.