Υρώ Μανέ: "Θα μου έλειπε η τηλεόραση αν γίνονταν καλές δουλειές" - Επιστρέφει στο "Επίκεντρο+" για δυο παραστάσεις

Την Τρίτη 9 και Τετάρτη 10 Μαΐου

Η επιτυχημένη παράσταση του Συμβολαιογράφου, έργο του Νίκου Βασιλειάδη, σε σκηνοθεσία Γιώργου Καραμίχου με την Υρώ Μανέ, στην πιο συγκλονιστική στιγμή της καριέρας της, επιστρέφει στην Πάτρα, στο Επίκεντρο+ την Τρίτη 9 και Τετάρτη 10 Μαΐου2016.

Ένας μονόλογος, μία παράσταση απολογία και εξομολόγηση μαζί.

To thebest.gr είχε συναντήσει την ηθοποιό Υρώ Μανέ στο θέατρο Επίκεντρο+ και μίλησε μαζί της για την παράσταση, τη διαδρομή της στην υποκριτική αλλά και πολλά άλλα κομμάτια της ζωής της.

Της Κωνσταντίνας Τσίχλα

Σας συναντάω στην Πάτρα. Ποια είναι η σχέση σας με την πόλη;

Είχα να έρθω πολύ καιρό στην πόλη. Έχω εδώ φίλους της κόρης μου που σπουδάζουν και μαθαίνουμε νέα. Αισθάνομαι ότι είναι ζωντανή πόλη. Ξέρω ότι έχει ωραία ζωή αλλά δεν έχω άμεση σχέση. Στην Πάτρα βρίσκομαι πρώτη φορά με αφορμή μια θεατρική παράσταση και η χαρά μου είναι μεγάλη.

Την Πάτρα την έχω συνδυάσει με το Καρναβάλι από το οποίο έχω ωραίες μνήμες καθώς ερχόμουν όταν ήμουν φοιτήτρια. Στην Πάτρα μου αρέσει το οτι δεν θυμίζει επαρχία. Είναι κοσμοπολίτικη και μοιάζει να μην την έχει αγγίξει η κρίση. Μπορώ να πω ότι ζηλεύω τους Πατρινούς και πιστεύω ότι θα μπορούσα άνετα να ζήσω σε αυτή την πόλη.

Στην Πάτρα θα παρουσιάσετε τον συμβολαιογράφο. Λίγα λόγια για την υπόθεση του έργου.

Υποδύομαι την Ερασμία που ζει σε μια επαρχιακή πόλη της βόρειας Ελλάδας με την μοναχοκόρη της, την Ματούλα. Προσπαθεί να επιβιώσει. Έχει ένα περίπτερο και παράλληλα καλλιεργεί κολοκυθάκια τα οποία είναι τα μόνα που φυτρώνουν στον λαχανόκηπό της. Είναι χήρα, καθώς είχε χάσει τον άντρα της στον πόλεμο, και καταπιεσμένη. Σεξουαλικά και ερωτικά.

Βρίσκεται στο επίκεντρο των ανδρών αυτής της επαρχιακής πόλης καθώς εκείνη την εποχή το να είσαι χήρα σήμαινε ότι είσαι μεταχειρισμένη και άρα εύκολη λεία. Έχει λοιπόν καταπιέσει όλα όσα θα ήθελε μια νέα γυναίκα. Έχει στερηθεί το έρωτα, την αγάπη, την τρυφερότητα. Εισβάλει στην ζωή της ο γαμπρός της ο οποίος είναι ο πιο κοντός της περιοχής αλλά και ο πιο προσοντούχος. Είναι αυτήκοος μάρτυρας των ερωτικών συνευρέσεων της κόρης της με τον γαμπρό της. Από εκεί αρχίζουν όλα.

Τι σας έκανε να πείτε «ναι» σε αυτή την παράσταση;

Η δυσκολία της. Όταν διάβασα το κείμενο είπα ότι αποκλείεται αυτό να γίνει θεατρικό έργο και κάποιος να μπορέσει να υποδυθεί αυτό τον ρόλο. Το συζήτησα με τον Γιώργο Καραμίχο που υπογράφει την σκηνοθεσία και τελικά μπήκα σε αυτή την περιπέτεια. Ευτυχώς με αίσιο τέλος αφού το έργο παίζεται από το 2010.

Πρόκειται για έναν μονόλογο που αποτελεί ένα δύσκολο θεατρικό είδος, από την άλλη το έργο παίζεται για έξι χρόνια. Θα μπορούσε κανείς να αναρωτηθεί. Δεν βαρεθήκατε;

Αυτά τα έξι χρόνια έχουν γίνει και κάποιες παύσεις. Παίζεται κατά διαστήματα και κατ' επιλογή. Διαφορετικά θα είχα πάθει παράκρουση. Η μοναξιά πάνω στην σκηνή είναι πολύ δύσκολο πράγμα. Δεν έχω όμως βαρεθεί. Το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα κατά το οποίο έπαιζα την ίδια παράσταση ήταν το «Σεσουάρ για δολοφόνους», για τρία χρόνια. Πίστευα ότι αυτό ήταν το όριο. Θεωρούσα ότι είναι αδύνατο να παρουσιάζει κανείς ένα έργο περισσότερο διάστημα. Τώρα με τον «Συμβολαιογράφο» θα έλεγα ότι δεν υπάρχει κανένα όριο. Είναι πολύ ιδιαίτερη η σχέση και η επικοινωνία με το κοινό. Είναι κάτι που δεν το χορταίνεις γιατί μεγαλώνοντας και υποδυόμενη αυτόν τον χαρακτήρα καλείσαι να εκμαιεύσεις από τις αποσκευές σου. Κάθε φορά πρέπει να είσαι σε ετοιμότητα. Αυτό είναι για εμένα ένα ισχυρό κίνητρο. Καθώς προχωράω στην ζωή μου ανανεώνω και τον χαρακτήρα που υποδύομαι. Τον εμπλουτίζω.

Έχετε δώσει στην Ερασμία κάποια χαρακτηριστικά σας; Έχετε κάτι κοινό;

Είμαστε και οι δυο μητέρες. Από εκεί και πέρα δεν μπορώ να αποστασιοποιηθώ από την Ερασμία και να δω και τι δικό μου μπορεί να της έχω δώσει. Σίγουρα όμως ο ηθοποιός βάζει κάποια δικά του στοιχεία στους χαρακτήρες που υποδύεται, όταν μπορεί. Παρόλα αυτά τον δυναμισμό, τις ευαισθησίες της Ερασμίας θα έλεγα οτι τα φέρω κι εγώ σαν προσωπικότητα.

Στην συνείδηση του κοινού, ίσως και λόγω της τηλεόρασης, έχετε καθιερωθεί ως κωμική ηθοποιός. Εδώ έχετε ένα διαφορετικό ρόλο. Βρήκατε την ισορροπία ;

Η μετάβαση από το κωμικό στο δραματικό είναι από τα στοιχεία της παράστασης. Από την στιγμή που η παράσταση παίζεται με επιτυχία τόσο χρόνια θεωρώ ότι αυτό έχει συμβεί.

Υπάρχει κάτι που σας είπε κάποιος θεατής μετά την παράσταση και το θυμάστε έντονα;

Ναι. Μια γυναίκα μου είπε: «Ευτυχώς που έφυγα και πήγα στην Αμερική, αλλιώς θα είχα γίνει Ερασμία».

Τι είναι αυτό που πρέπει να έχει μια δουλειά για να συμμετέχετε σε αυτή;

Παίζει καθοριστικό ρόλο η ίδια η ποιότητα της δουλειάς. Πρέπει να μου αρέσει αυτό που έχουν προτείνει να κάνω. Πρέπει να με κερδίσει όλο το «σκηνικό». Οι συντελεστές, ο σκηνοθέτης, οι συνεργάτες, ο θεατρικός χώρος, τα πάντα.

Όλα αυτά τα χρόνια υπήρχαν στόχοι σε σχέση με ρόλους;

Στόχος μου ήταν να συμμετέχω σε δουλειές στις οποίες θα είχε κάποια σημασία η γνώμη μου. Δεν ήθελα τα πράγματα να είναι «περαστικά». Επειδή το κοινό με είχε τοποθετήσει στους κωμικούς ηθοποιούς μέσα από την τηλεοπτική μου εικόνα, ήθελα σιγά σιγά να δει και αυτά που εγώ κουβαλούσα μέσα στην ψυχή μου αλλά δεν είχα την ευκαιρία μα δείξω. Με τον «Συμβολαιογράφο» είχα αυτή την δυνατότητα.

Σας λείπει η τηλεόραση;

Θα μου έλειπε, αν γίνονταν δουλειές που θα ζήλευα και που θα μπορούσαν να μου κινήσουν το ενδιαφέρον. Αν προκύψει μια καλή πρόταση στην τηλεόραση, που θα σχετιζόταν με μια δουλειά που θα την χαρακτήριζε η ποιότητα, θα ήθελα να συμμετέχω σε αυτή.

Η κωμική-τηλεοπτική σας εικόνα είναι έντονη λόγω των επαναλήψεων της πετυχημένης σειράς «Εγκλήματα». Πώς είναι να βλέπετε εκεί τον εαυτό σας τόσα χρόνια μετά;

Δεν τον βλέπω. Τον βλέπει ο κόσμος και νομίζει ότι είμαι ακόμα όπως τότε.

Μπορεί να εγκλωβιστεί ο ηθοποιός στην εικόνα μια μεγάλης τηλεοπτικής του επιτυχίας;

Μπορεί. Αν έχει να πει μόνο αυτό. Αν έχει να πει και κάτι άλλο θα βρει τον τρόπο να δραπετεύσει από αυτή την εικόνα.

Ποιά θα λέγατε ότι είναι η πιο όμορφη στιγμή στην πορεία σας μέχρι σήμερα;

Στην θεατρική μου πορεία η πιο σημαντική στιγμή για εμένα ήταν όταν στήθηκαν οι παραστάσεις στο Θέατρο «Αποθήκη» και η Ερασμία. Στην τηλεόραση, τα «Εγκλήματα».

Όλα αυτά τα χρόνια καταφέρατε να ισορροπήσετε ανάμεσα στην επαγγελματική και την προσωπική σας ζωή στην οποία υπάρχει ένα παιδί και μια οικογένεια. Πόσο δύσκολο ήταν;

Όσο είναι για κάθε μητέρα. Για μια ηθοποιό ίσως είναι πιο δύσκολο γιατί η δουλειά της απαιτεί πολύ περισσότερο χρόνο από άλλα επαγγέλματα. Στο θέατρο είσαι «στρατιώτης». Θυμάμαι ότι θήλαζα την κόρη μου όταν ήταν είκοσι ημερών και μετά πήγαινα για πρόβα στο θέατρο. Έχει πολλές δυσκολίες η δουλειά μας όμως εάν θέλεις να τα καταφέρεις, θα τα καταφέρεις. Είναι θέμα θέλησης, καλής επικοινωνίας με το περιβάλλον σου. Ήμουν τυχερή που ο σύζυγος μου με στήριξε πολύ, όπως και η οικογένεια μου.

Πότε είστε χαρούμενη;

Όταν βλέπω να γίνονται αισιόδοξα πράγματα. Το μόνο χαρούμενο κομμάτι για εμένα αυτή την περίοδο είναι που βλέπω την κόρη μου να μεγαλώνει ωραία, να είναι στο Πανεπιστήμιο, να κάνει πράγματα που της αρέσουν. Παίρνω έτσι ενέργεια και δύναμη για να προσβλέπω θετικά στο μέλλον. Το τοπίο γύρο μας είναι ζοφερό. Θα ήσουν και «χαζο-χαρούμενος» εάν είχες ιδιαίτερη χαρά. και δεν είμαι. Είναι δύσκολο να χαίρεσαι «ελαφρά τη καρδία».

«Βασανίζεται» το μυαλό σας με φοβίες και άγχη για το παρόν και το μέλλον;

Τόσο-όσο. Έχω σαν διαφυγή την τέχνη η οποία με λυτρώνει. Άλλωστε στις σκληρές εποχές η τέχνη έχει τον λόγο της. Την εποχή της δυσκολίας ο κόσμος ψάχνει το ουσιαστικό. Θα έλεγα λοιπόν ότι η τέχνη που υπηρετώ μου δίνει την δυνατότητα να πηγαίνω στο σπίτι μου και στους φίλους μου με καλή διάθεση. Είναι το καλό της δουλειάς μας αυτό. Γενικότερα η διάθεση μου τείνει προς την αισιοδοξία. Προτιμώ τον δυναμισμό από την παραίτηση.

Ευχές για τους αναγνώστες μας..

Να είναι δυνατοί και να αντιμετωπίζουν με αισιοδοξία την καινούργια μέρα. Εξάλλου, πάντα έρχεται μια καινούργια μέρα.