Η αναγκαία πορεία

Ψηφίστηκαν στο πόδι τα προαπαιτούμενα του τρίτου μνημονίου, κατά παράβαση και της πλέον στοιχειώδους κοινοβουλευτικής και συνταγματικής δεοντολογίας.

Αναφέρουμε σε παρένθεση, τις επιθέσεις σε βάρος, όσων Βουλευτών της πλειοψηφίας καταψήφισαν, επιθέσεις σε βάρος της Προέδρου της Βουλής, για πολιτική και θεσμική «ανορθοδοξία». Επιθέσεις που εξαπολύθηκαν από την Κυβέρνηση, από το σύνολο των συστημικών μέσων ενημέρωσης, αλλά και των συστημικών κομμάτων, εντός και εκτός της Βουλής.

Επιθέσεις που κύριο περιεχόμενο τους, είχαν και έχουν, προτροπές στον Πρωθυπουργό, να απαλλαγεί από τα «βαρίδια», να συγκροτήσει «ομοιογενές» πολιτικό σχήμα, που θα ανταπεξέλθει στην ευθύνη της εφαρμογής του τρίτου μνημονίου και όσων υπολείπονται από τα δύο προηγούμενα.

Το λέμε σε παρένθεση, γιατί πολύ πάνω από τα δύο τρίτα της Βουλής, στην πιο ανίερη συμμαχία από το 1989, ψήφισαν από κοινού, την συνέχεια της κατάργησης κάθε ανεξαρτησίας της χώρας, την υποδούλωση των λαϊκών στρωμάτων, τον στραγγαλισμό, μέχρι πλήρους αφανισμού, της μικρομεσαίας τάξης, την πλήρη κατάρρευση της αγροτικής παραγωγής, την διόγκωση των τιμών στα είδη διατροφής και ευρείας λαϊκής κατανάλωσης.

Την ίδια ώρα, που παπαγαλίζουν τις δήθεν «θεσμικές» διολισθήσεις των διαφωνούντων, κάνουν «γαργάρα» την παραγνώριση της Συνταγματικής «αρχής της δεδηλωμένης πλειοψηφίας της Βουλής», πρωτίστως δε, την στήριξη των αποφάσεων της Βουλής από τα ξεπλυμένα κόμματα των μνημονίων και της εθελοδουλίας! Πρωτίστως στην παραβίαση της πλέον νωπής και της πλέον σαφούς λαϊκής εντολής, δηλαδή του αποτελέσματος του πλέον προδομένου δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου.

Κλείνοντας την παρένθεση, θα προσπαθήσουμε με μερικές απλές σκέψεις, να προδιαγράψουμε το μέλλον. Ωστόσο αυτό δεν είναι το πιο σημαντικό. Επίσης δεν είναι το πιο σημαντικό, το πώς θα πορευτεί εσωκομματικά ο ΣΥΡΙΖΑ. Άλλωστε αυτό είναι θέμα των μελών και των οργάνων του. Αυτό που μας ενδιαφέρει, είναι η πορεία του λαϊκού κινήματος και των κοινωνικών αγώνων, μπροστά, στα αναγνωρισμένα από όλους, κοινωνικά αδιέξοδα.

Γράφαμε σε πρόσφατη παρέμβαση μας, ότι ο τροφοδότης των λαϊκών αγώνων, με τις μέγιστες δυσκολίες λόγω των συνθηκών που διαμορφώθηκαν, θα είναι για πολύ μεγάλο διάστημα το δημοψήφισμα και το αποτέλεσμα του.

Τονίζουμε με κάθε ειλικρίνεια, ότι σεβόμαστε τις καλοπροαίρετες απόψεις όσων συντρόφων στηρίζουν τις Κυβερνητικές επιλογές. Αλλά ας μη σπεύδουμε να βαφτίζουμε το κρέας ψάρι! Η συμφωνία είναι επώδυνη και επαχθέστατη, είναι μνημόνιο υποταγής και διάλυσης και το δημοψήφισμα, δηλαδή η λαϊκή εντολή, και υπονομεύτηκε πριν την ψηφοφορία και προδόθηκε από τις δύο πρώτες ώρες.

Κανένα άλλοθι, καμιά άλλη εκτίμηση δεν χωράει σε αυτό.

Είναι δε, απόλυτα βέβαιο, ότι η Τρόικα και η Κυβέρνηση, θα γονατίσουν, όσους ελάχιστους ακόμα έχουν και μπορούν, θα πατήσουν στο λαιμό τους πολλούς που ούτε έχουν ούτε μπορούν. Και επειδή τα μέτρα είναι αδύνατο να επιτύχουν εισπρακτικά, θα επιτεθούν με δριμύτητα στους μισθούς και τις συντάξεις, στις κοινωνικές παροχές, στην περαιτέρω αποδόμηση της κοινωνικής πρόνοιας, παιδείας, άμυνας, ασφάλισης. Θα επιτεθούν στην δημόσια περιουσία, σε κάθε τι που αποτελεί εθνικό πλούτο.

Με βάση αυτό το δεδομένο – εκτίμηση, οφείλουν οι λαϊκές πολιτικές δυνάμεις, οφείλει η Αριστερά, να προετοιμαστεί για μια συντεταγμένη προετοιμασία αποχώρησης από την σφηκοφωλιά της Ευρωζώνης, να αποδεσμευτεί από την θηλιά των δανειακών υποχρεώσεων με τον λογιστικό έλεγχο και την μονομερή διαγραφή, έστω, του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, να προετοιμαστεί για εθνικό νόμισμα.

Διαφορετικά, θα πνίξουν την χώρα και το λαό της οι δανειστές, θα καταστρέψουν μέχρι κεραίας την, όποια ακόμα υπάρχει, παραγωγική βάση, θα κλέψουν την δημόσια περιουσία, θα οδηγήσουν τα λαϊκά στρώματα στην πείνα και τον υποσιτισμό.

Η Κυβέρνηση, αν ακόμα θα βρίσκεται στην εξουσία, με εκλογές ή όχι, αν θα διαπνέεται από αριστερές αρχές και δεν ενσωματωθεί πλήρως, οφείλει το πάρα πολύ απλό αλλά αναγκαίο: Να εγκαταλείψει τους μέχρι τώρα ερασιτεχνισμούς και τις τραγικές της αυταπάτες, να εγκαταλείψει την αδιέξοδη ευρωλαγνία της, να πάψει να βαδίζει ξυπόλητη στα αγκάθια, να προετοιμάσει τον λαό και την χώρα, έτσι ώστε η μεταβατική περίοδος, να γίνει το λιγότερο δυνατόν επώδυνη και περισσότερο σύντομη.

Σε κάθε διαφορετική περίπτωση, η ίδια και θα ενσωματωθεί και στην συνείδηση των πολιτών θα χρεοκοπήσει, και τότε ίσως της καταλογιστεί, ότι και οι προθέσεις της δεν ήταν οι αγνότερες.

Κατά την άποψη μας, δεν υπάρχει άλλος δρόμος σωτηρίας. Ή τον ακολουθούμε, ή η υποταγή μας θα είναι χωρίς επιστροφή και οι ελπίδες του λαού για ανάκαμψη, θα χρειαστούν δεκαετίες!