Mε πρωτότυπο, Δονκιχωτικό τρόπο απαντά το Καρναβαλικό Κομιτάτο Πάτρας στην άρνηση παραχώρησης του Δημοτικού θεάτρου Απόλλων της Πάτρας

Μετά το Ερασιτεχνικό Σχήμα Πάτρας Ρεφενέ που εξέφρασε την αντίδραση και έντονη δυσαρέσκεια του για την πρόσφατη απόφαση που ελήφθη από το Διοικητικό Συμβούλιο του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας με πλειοψηφία 4 ψήφων, να μην παραχωρείται πλέον ο χώρος του Δημοτικού Θεάτρου «Απόλλων» σε ερασιτεχνικά θεατρικά σχήματα για την παρουσίαση της δουλειάς τους και το Καρναβαλικό Κομιτάτο της Πάτρας απέστειλε στα Μέσα ενημέρωσης επιστολή – απάντηση.

Συγκεκριμένα το Κομιτάτο που κάθε καρναβαλική περίοδο είχε τακτική και σταθερή παρουσία στο Δημοτικό θέατρο Απόλλων με τις παραστάσεις του, θέλησε να απαντήσει δημοσίως στο ΔΣ του ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας σχετικά με την άρνηση παραχώρησης του «Απόλλων» μετά από 20 χρόνια συνεχούς παρουσίας του Καρναβαλικού Κομιτάτου κατά τη διάρκεια του Καρναβαλιού.

Μάλιστα η επιστολή-απάντηση προς την Διοίκηση του ΔΗΠΕΘΕ που υπογράφεται από την Λουκία Σιμονοβίκη Πρόεδρο του Καρναβαλικού Κομιτάτου Πάτρας είναι γραμμένη με…θεατρικό πρωτότυπο τρόπο και έχει ως ακολούθως.

Η ΑΝΑΧΩΡΗΣΗ

ΤΟΥ ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΗ

ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΗΣ: Μου συνέβη κάτι παράξενο, Σάντσο

ΠΑΝΤΣΑ: Σαν τι, αφέντη.

ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΗΣ: Εκεί όπου είχε χυμήξει πάνω στο σανίδι και ξεδίπλωνα τις γνωστές συγγραφικές, υποκριτικές και τραγουδιστικές μου αρετές...

ΠΑΝΤΣΑ: ....Ξέχασες τις σκηνογραφικές

ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΗΣ: Α, ναι και αυτές.

ΠΑΝΤΣΑ: Μην τις ξαναξεχάσεις. Θα σε κυνηγάει η Ντουλτσινέα η Δημητροπούλου.

ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΗΣ: Εσύ φταις. Ξεχνάς τι πρέπει να θυμάμαι.

ΠΑΝΤΣΑ: Λοιπόν, είχαμε μείνει πάνω στη σκηνή αφεντικό.

ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΗΣ: Α, ναι. Ξαφνικά που λες, κάτι περίεργοι τύποι αφαιρούν τα σανίδια, τα σταγκόνια, τις κουρτίνες, προβολείς, όλα.

ΠΑΝΤΣΑ: Και τι μένει;

ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΗΣ: Ένα ζευγάρι από ανεμόμυλους. Αυτό ήταν όλο.

ΠΑΝΤΣΑ: Δεν ήταν και λίγο.

ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΗΣ: Ναι, αλλά το θέμα ήταν το σανίδι, Σάντσο, καταλαβαίνεις;

ΠΑΝΤΣΑ: Όχι.

ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΗΣ: Τι άλλο ήμουνα πάντα, πέρα από αυτό που είχα ανάγκη; Μια παρωδία του εαυτού σας, Σάντσο. Και πώς μπορεί να υπάρξει η παρωδία του κόσμου μας, χωρίς το απόλυτο και μοναδικό ντεκόρ που της ταιριάζει;

ΠΑΝΤΣΑ: Ποιο ντεκόρ, αφεντικό;

ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΗΣ: Το παλάτι – σύμβολο του αστικού μας χώρου, Σάντσο. Ένα παλάτι που πίσω από τα φώτα και τα βελούδα του, γεμίζει ρυτίδες κι αυλακιές, γερνώντας κι αυτό μαζί με την ιδέα που το γέννησε, Σάντσο, και καθώς η ιδέα που το γέννησε παύει να υπάρχει, παύει κι ο κόσμος γύρω να υπάρχει και εκείνος, και τότε τι μένει, Σάντσο;

ΠΑΝΤΣΑ: Τι μένει, αφέντη;

ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΗΣ: Μένει ο αποτρόπαιος Μάγος Μέρλιν που ενεδρεύει ύπουλα να θανατώσει τις μορφές που υπερασπίζομαι, κοντέσες, δεσποσύνες, πριγκιποπούλες, αιθέρια πλάσματα, που έχουν μόνον υπερασπιστή εμένα. Κατάλαβες ποια ήταν η αποστολή

ΠΑΝΤΣΑ: Πεσ’ το τόση ώρα.

ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΗΣ: Συνεπώς, αφού δεν θέλουν την παρωδία μου, δεν έχουν καταλάβει τίποτε από την αποστολή μου. Δεν έχουν καταλάβει πως εγώ, ο Δον Κιχώτης ο Μασκαράς, μέσα στο θέατρο, δεν ήμουν παρά ότι ακριβώς η άλλη σου μορφή μέσα στην τράπουλα, ο εαυτός σου και η τέχνη ανεστραμμένα.

Πολύ αργά, τώρα Σάντσο, όμως, Κουράστηκα να εξηγώ. Πάμε. Ας ξαναπάρουμε το Μονοπάτι των Λέξεων, και θα βρεθούμε σε κάποιο άλλο ξέφωτο, όπου και πάλι θα καταπλήξω το κοινό με τις απαράμιλλες επινοήσεις μου και τις γνωστές, αμίμητες δεξιότητές μου.

ΜΟΥΣΙΚΗ

ΑΥΛΑΙΑ

ΜΕΤΑΚΟΜΙΣΗ.