Αναγκαία η αλλαγή πορείας για να ξεπεραστεί η κρίση

Αν επιχειρήσουμε ψύχραιμα και έξω από το πλαίσιο των πολιτικών αντιπαραθέσεων , να εκτιμήσουμε  τις προβαλλόμενες απόψεις  της κυβέρνησης σχετικά με την σκοπιμότητα των δημοσιονομικών μέτρων , οι λόγοι που κατά τη γνώμη τους  καθιστούν αναγκαία τα μέτρα είναι οι  εξής:

Θα μειωθεί ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων ,και γενικά θα μειωθεί η δημόσια σφαίρα της οικονομίας, θα μειωθούν οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα ,θα καταργηθούν οι «δεσμεύσεις»  στα εργασιακά δικαιώματα  και έτσι θα γίνουν επενδύσεις θα αυξηθούν οι εξαγωγές μας  ,θα αυξηθεί το επίπεδο ανταγωνιστικότητας της οικονομίας μας ,θα μπούμε επί τέλους σε ρυθμούς ανάπτυξης.

Όσοι δέχονται όμως τον πιο πάνω οδικό χάρτη για την  οικονομία  μας , πρέπει να προβληματιστούν γύρω από  ορισμένα ερωτήματα.

Ερώτημα πρώτο.

Επειδή τα πιο πάνω μέτρα είναι πλέον αρκετό διάστημα που εφαρμόζονται με ένταση, έχουμε μέχρι τώρα δείγματα ότι προκύπτουν θετικά αποτελέσματα στην κατεύθυνση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας η στην επίτευξη θετικών ρυθμών ανάπτυξης;

Πάντως σύμφωνα με τα πλέον επίσημα στοιχεία στο βαθμό ανταγωνιστικότητας  κατρακυλήσαμε στην 96η θέση σε σύνολο 144 χωρών του πλανήτη (η κατρακύλα συνεχίζεται) ,όσο δε για θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης ούτε ως όνειρο απατηλό.

Κανείς δεν επενδύει και την αποπνικτική ατμόσφαιρα στην αγορά , δεν χρειάζονται οικονομικές γνώσεις για να την καταλάβει κανείς ,ούτε καν να προσφύγει στα επίσημα στοιχεία που ανακοινώνονται .

Ερώτημα δεύτερο.

Υπάρχει έστω και ένα ιστορικό παράδειγμα που σε κάποιο σημείο του πλανήτη που εφαρμόστηκαν τέτοιες πολιτικές υφεσιακών μέτρων και λιτότητας  και ξεπεράστηκαν οι συμπληγάδες της κρίσης , και πέρασαν χώρες σε ανάπτυξη και ευημερία;

Δυστυχώς όσο και αν ψάξει κανείς δεν θα βρει τέτοιο παράδειγμα,  το οποίο άλλωστε αν υπήρχε θα αντιμετωπίζονταν τουλάχιστον σαν ιστορικό παράδοξο.

Ερώτημα τρίτο.

Ακόμα και αν περάσουμε από το 2015 όπως εκτιμούν,  σε χαμηλό  αλλά θετικό  ρυθμό  ανάπτυξης  τι θα γίνει με την ανεργία π.χ. που εν τω μεταξύ θα  έχει ανέβει  σε δυσθεώρητα ύψη; (ήδη βρίσκεται περίπου στο 24%).

Η οικονομία μας που διανύει αισίως τον πέμπτο χρόνο ύφεσης (μοναδικό μεταπολεμικό ρεκόρ στην Ευρώπη) ευρίσκεται ήδη σε συντριβή, με τις παραγωγικές δομές κατεστραμμένες και η θεωρία λέει ότι θα χρειαστούν  έστω και με χαμηλή ανάπτυξη δεκάδες χρόνια να απορροφήσει μέρος της μεγάλης ανεργίας  .

Είναι γνωστό ότι μία οικονομία  ιδιαίτερα με μεγάλες παθογένειες σαν την ελληνική οικονομία δεν θα επανεκκινήσει  πατώντας ένα κουμπί  .

Αν θυμηθούμε δε τις πρώτες εκτιμήσεις στην αρχή της κρίσης σοβαρών οικονομολόγων  του συστήματος  όταν θεωρούσαν (άγνοια;) ότι ο ορίζοντας της ανάπτυξης είναι κοντά μας,  την ονόμαζαν άνεργη ανάπτυξη , φανταστείτε τώρα….

Συμπερασματικά , ο τρόπος που επιλέγεται να ξεπεραστεί η κρίση όχι μόνο δεν φέρνει αποτελέσματα ,αντίθετα η κρίση επιδεινώνεται , παίρνει επικίνδυνες κοινωνικές διαστάσεις   και η οικονομία συνεχίζει την επικίνδυνη καθοδική πορεία της.

Έτσι λοιπόν καθίσταται αναγκαίο να φύγουμε όσο πιο σύντομα από την ακολουθούμενη σήμερα πολιτική και να περάσουμε σε ένα εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης, που θα δίνει ελπίδα στο κόσμο που υποφέρει και θα ανορθώσει την κοινωνία , με σχεδιασμό βέβαια και με ριζικές μεταρρυθμίσεις στο κράτος, στην  κοινωνία και στην οικονομία.