Πάτρα:Τριήμερο αφιέρωμα στον Ταρκόφσκι από την Κοινο_Τοπία

Η Κοινο_Τοπία με αφορμή τα 25 χρόνια από το θάνατο του Αντρέι Ταρκόφσκι προβάλει σε ένα τριήμερο όλο το έργο του μεγάλου Ρώσου δημιουργού της 7ης τέχνης στον πολυχώρο της Μαιζώνος 139 και Παντανάσσης 4^ος όροφος την Παρασκευή 21, Σαββάτο 22 και Κυριακή 23 Ιανουαρίου 2011.

Σκοπός του πανοράματος είναι να δούμε, να στοχαστούμε και να συζητήσουμε, πάνω σε κάποιες από τις κορυφαίες στιγμές του κινηματογράφου έτσι όπως μας τις χάρισε ο μεγάλος εικονοποιός. Να ακούσουμε ξανά τα μεγάλα ερωτήματα που έθεσε με το έργο του και που σήμερα είναι τόσο επίκαιρα όσο ποτέ, να αφουγκραστούμε τους ήχους του, να νοιώσουμε την αγωνία του για το ανθρώπινο ον που τόσο λάτρεψε και τοποθέτησε στο κέντρο του έργου του, να δούμε το βλέμμα του να μας διαπερνά και να αναρωτηθούμε και μεις με τη σειρά μας έτσι όπως ο μεγάλος ουμανιστής αναρωτιόταν πάνω στα θεμελιώδη ζητήματα της ζωής.

Μετά το τέλος κάθε προβολής θα ακολουθεί συζήτηση για όσους θα ήθελαν να ανταλλάξουν απόψεις για τη ζωή και το έργο του μεγάλου δημιουργού.

Παράλληλα στο χώρο θα λειτουργεί έκθεση βιβλίου με το συγγραφικό έργο του Αντρέι Ταρκόφσκι που έχει μεταφραστεί στα ελληνικά, καθώς και βιβλία που γράφτηκαν και κυκλοφορούν για τον κορυφαίο δημιουργό.

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΡΟΒΟΛΩΝ

Παρασκευή 21 Ιανουαρίου

-ΣΟΛΑΡΙΣ 20:15 – 23:00

Σάββατο 22 Ιανουαρίου

-ΘΥΣΙΑ 12:00 - 14:00

-ΤΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ ΙΒΑΝ 17:30 – 19:00

-ΣΤΑΛΚΕΡ 20:00 – 23:00

Κυριακή 23 Ιανουαρίου

-ΑΝΤΡΕΪ ΡΟΥΜΠΛΙΟΦ 11:00 - 14:00

-ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ 17:30 – 19:30

-ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ 20:30 – 23:00

ΑΝΤΡΕΪ ΤΑΡΚΟΦΣΚΙ, Ο ΕΙΚΟΝΟΠΟΙΟΣ

Ο Αντρέι Ταρκόφσκι, ο μεγάλος Ρώσος δημιουργός έχει υπογράψει μερικές από τις πιο δυνατές και προσωπικές ταινίες του περασμένου αιώνα. Όλες κι όλες επτά. Είναι όμως αρκετές για να αποτελέσουν το σπουδαιότερο κεφάλαιο στην ιστορία του κινηματογράφου. Έχουν τη σπάνια αρετή να λένε πολλά που δε θα μπορούσαν να λεχθούν με κανένα άλλο τρόπο. Κάπου στο ημερολόγιό του γράφει: «Στόχος μου είναι να ανεβάσω τον κινηματογράφο στο ίδιο επίπεδο με τις άλλες τέχνες, ώστε να καταλάβει μια ισότιμη θέση δίπλα στη μουσική, την ποίηση, την πεζογραφία κλπ.».

Ο Ταρκόφσκι ανήκει στην μεγάλη ρωσική παράδοση που αντιπροσωπεύεται από συγγραφείς σαν τον Ντοστογιέφσκι και τον Τολστόι. Στις ταινίες του ο μεγάλος ποιητής της εικόνας αναπτύσσει θέματα όπως της σωτηρίας, της θυσίας, της προσφοράς, της αγάπης. Πάντα πίστευε και διακήρυττε ότι η πολιτική έμπνευση είναι κάτι το κίβδηλο. Όπως είναι φυσικό τέτοιες ιδέες δεν άρεσαν στο Κρεμλίνο. «Είμαι χαμένος. Δε μπορώ να ζήσω στη Ρωσία, αλλά ούτε μακριά από αυτήν. Για ένα Ρώσο είναι αδύνατον να ζήσει εδώ, νοσταλγώντας την πατρίδα του. Η ξενιτιά τον διαλύει, η νοσταλγία ξεσχίζει τις σάρκες του ... Μόνο η αγάπη και η ομορφιά μπορούν να λειτουργήσουν ως αντίδοτο σ' αυτή τη φοβερή διάλυση», έλεγε ο δημιουργός που άφησε την τελευταία του πνοή αυτοεξόριστος στο Παρίσι, στις 29 Δεκεμβρίου 1986.

Ο Ταρκόφσκι γύρισε εφτά ταινίες μέσα σε 23 χρόνια. Αυτό ήταν το μεγάλο του παράπονο από τις σοβιετικές αρχές που δεν του επέτρεψαν να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη όλα του τα σχέδια και τις ιδέες. «Εγώ θα ήθελα να γυρίζω δύο ταινίες το χρόνο», γράφει στα ημερολόγιά του. Όμως η σημασία των ταινιών του για την παγκόσμια τέχνη, τον κινηματογράφο, αλλά και τη σύγχρονη αισθητική, είναι πολύ μεγάλη. Βραβεία και διακρίσεις συνόδευσαν το έργο του από την αρχή, αφού σε ηλικία 28 ετών, για την ταινία που γύρισε ως σπουδαστής με τίτλο, Το βιολί και ο Οδοστρωτήρας, ταινία με την οποία πήρε το πτυχίο του, τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο ταινιών σπουδαστών, στο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ της Νέας Υόρκης, το 1961.

Στη Ρωσία οι ταινίες του δεν έτυχαν καμίας διάκρισης, αντίθετα πολεμήθηκαν. Ο Αντρέι Ρουμπλιόφ αν και ολοκληρώθηκε το 1966 έμεινε 3 χρόνια στο σκοτάδι μέχρι το Φεβρουάριο του 1969 όπου έκανε την επίσημη πρεμιέρα του στη Μόσχα, με αρκετές περικοπές. Ο ίδιος σε γράμμα του στον πρόεδρο της Goskino (η ρώσικη εταιρεία παραγωγής των ταινιών του) λέει: «Στα είκοσι χρόνια της καριέρας μου, δεν πήρα καμιά διάκριση, δε συμμετείχα σε κανένα σοβιετικό φεστιβάλ! Μήπως αυτό δεν είναι απόδειξη της πραγματικής σας στάσης απέναντι στην πολύχρονη και, σας βεβαιώνω, δύσκολη σταδιοδρομία μου;»

Μέσα στην πατρίδα του μετά τον Ρουμπλιόφ ήταν ένας ανεπιθύμητος, ένας κυνηγημένος, κάτι σα μίασμα. Η πρώτη γυναίκα του Ίρμα αναγκάστηκε να διατηρήσει το πατρικό της όνομα (Ράους), για να μπορέσει να σταδιοδρομήσει ως σκηνοθέτης παιδικών ταινιών. Ο γιος του Αρσένι Ταρκόφσκι, είχε τεράστια προβλήματα στο πανεπιστήμιο, επειδή ακριβώς έφερε το όνομα του πατέρα του. Το πιο παράλογο από όλα είναι ότι αυτοί που του ενέκριναν τα κονδύλια για τις ταινίες του, έκαναν το παν μετά για να μην παιχτούν οι ταινίες αυτές. Μια μοναδική μαρτυρία για τους μικρονοϊκούς, ανυποψίαστους καλλιτεχνικά γραφειοκράτες οι οποίοι του δημιουργούσαν συνεχώς προβλήματα αποτελεί το ακόλουθο περιστατικό:

Όταν σε κάποια ομιλία του σε κινηματογραφικό συνέδριο, χρησιμοποίησε ένα τσιτάτο του Ένγκελς, όλοι νόμισαν πως πρόκειται για κάποιο δικό του κατασκεύασμα, για μια ακόμη προβοκάτσια εκ μέρους του... «Αυτοί δεν έχουν διαβάσει ποτέ Μαρξ» γράφει κάπου στο ημερολόγιο «Ούτε καν τα βιβλία του Λένιν τους» προσθέτει.

Μετά το θάνατό του η αλλαγή είναι εκπληκτική. Το σπίτι του μετατράπηκε σε μουσείο, οι ταινίες του άρχισαν να παίζονται από την τηλεόραση, έγιναν πολύωρα αφιερώματα και οργανώθηκε στη Μόσχα το πρώτο διεθνές συνέδριο, με θέμα τη ζωή και το έργο του! Το απίστευτο είναι ότι του απονεμήθει το Βραβείο Λένιν, για την εξαιρετική συμβολή του στην ανάπτυξη της κινηματογραφικής τέχνης και για το ανανεωτικό του έργο, που στόχευε στην κατάφαση των ανθρωπίνων αξιών και του ουμανισμού. Όλα αυτά μετά θάνατον!