Η ΤΑΙΝΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΜΥΘΙΚΗ ΤΡΑΓΟΥΔΙΣΤΡΙΑ ΔΑΛΙΔΑ ΣΤΙΣ 30/3 ΣΤΑ ΣΙΝΕΜΑ. "ΦΤΥΣΤΗ" Η ΙΤΑΛΙΔΑ ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΡΙΑ ΣΒΕΒΑ ΑΛΒΙΤΙ

Αμέσως μετά την προβολή του στο 18^ο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου κινηματογράφου της Αθήνας όπου θα είναι η ταινία έναρξης (23-29/3/2017), το γαλλικό μουσικό βιογραφικό φιλμ «Ciao amore…Dalida» θα βγει στις ελληνικές αίθουσες σε διανομή της Rosebud.21 και της Seven Films την Πέμπτη 30 Μαρτίου και είναι πιθανό να το δούμε και στην Πάτρα στην 2^η αίθουσα του Πάνθεον.

Ξέρετε το όνομα, δεν ξέρετε όμως και την ιστορία. Η μεγάλη κυρία της ευρωπαϊκής μουσικής και μια από τις διασημότερες σταρ που έχει βγάλει ποτέ η Ευρώπη, η αξέχαστη Δαλιδά έρχεται στη μεγάλη οθόνη για να ξεδιπλώσει την εκρηκτική ιστορία της ζωής της, που ήταν γεμάτη επιτυχία, δόξα και αποθέωση, αλλά και τραγικές στιγμές, στην σπουδαία πορεία της 30χρονης καριέρας της.

Από τη γέννησή της στο Κάιρο το 1933 ως την πρώτη συναυλία της στο θέατρο Olympia στο Παρίσι το 1956, από το γάμο της με τον Λουσιέν Μορίς μέχρι το απόγειο της ντίσκο σκηνής, από το αποκαλυπτικό της ταξίδι στην Ινδία μέχρι τη διεθνή επιτυχία του «Gigi L’ Amoroso». Παρά τον τραγικό της θάνατο το 1987, το αστέρι και το απίστευτο ταλέντο της Δαλιδά, της μεγάλης ντίβας της ευρωπαϊκής μουσικής, συνεχίζει να λάμπει μέχρι και σήμερα. Η ομώνυμη ταινία που εξιστορεί την ταραχώδη ζωή της, είναι ένα συγκινητικό, τραγικό πορτρέτο μιας συναισθηματικά περίπλοκης κι αντισυμβατικής γυναίκας που έζησε σε μια συμβατική εποχή, μιας γυναίκας που γεννήθηκε για να γίνει σταρ.

Δαλιδά: μια γυναίκα-μύθος

17 Ιανουαρίου 1933. Η Ιολάντα, κόρη του Πιέτρο και της Τζιουζεπίνα Ζιλιότι, γεννιέται στο Κάιρο της Αιγύπτου. Ο Πιέτρο είναι πρώτο βιολί στην όπερα του Καΐρου, η Τζιουζεπίνα είναι νοικοκυρά. Έχουν ήδη έναν 3χρονο γιο, τον Ορλάντο. Ακολούθησε ακόμη ένας γιος, ο Μπρούνο. Όταν ξεσπά ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος το 1939, η Αίγυπτος περνά στο στρατόπεδο των συμμάχων και έτσι όλοι οι Ιταλοί που ζουν στη χώρα, συλλαμβάνονται. Ο πατέρας της Ιολάντα περνά τέσσερα χρόνια σε ένα στρατόπεδο στη μέση της ερήμου. Επιστρέφει σωματικά και ψυχικά καταρρακωμένος και πεθαίνει το 1945.

Για να υποστηρίξει οικονομικά την οικογένεια, η Ιολάντα εργάζεται ως γραμματέας αλλά ονειρεύεται να γίνει ηθοποιός, έχοντας ως είδωλα την Άβα Γκάρντνερ και την Ρίτα Χέιγουορθ. Στα 16 της παίρνει μέρος σε διαγωνισμό ομορφιάς, κερδίζοντας την πρώτη θέση. Δέχεται μια πρόταση για δουλειά ως μοντέλο  και κερδίζει στα καλλιστεία Μις Αίγυπτος. Αρχίζει να κερδίζει μικρούς ρόλους σε ταινίες – ο σκηνοθέτης μιας από αυτές προσέχει την ομοιότητά της με την Χέντι Λαμάρ, που υποδύθηκε τη Δαλιδά στην ταινία «Samson and Delilah», και της προτείνει να υιοθετήσει αυτό ως όνομά της.

Το Δεκέμβριο του 1954, η Δαλιδά φτάνει στο Παρίσι για να κυνηγήσει νέες ευκαιρίες. Ακολουθούν αρκετοί μήνες προσπάθειας να κερδίσει κάποιο ρόλο, ώσπου αποφασίζει να δοκιμάσει το τραγούδι για να βγάζει τα προς το ζην. Οι εμφανίσεις της γνωρίζουν αμέσως μεγάλη επιτυχία και η Δαλιδά τραβά την προσοχή του Λουσιέν Μορίς, καλλιτεχνικού διευθυντή του ραδιοφωνικού σταθμού Europe 1, που την αναλαμβάνει. Το τρίτο της σινγκλ, «Bambino», γίνεται τεράστια επιτυχία και μετρά πωλήσεις 300.000 δίσκων σε τρεις εβδομάδες.

Το Σεπτέμβριο του 1957, η Δαλιδά γίνεται η πρώτη γυναίκα με χρυσό δίσκο και αποκτά ένα φαν κλαμπ με χιλιάδες μέλη. Ο φυσικός της ερωτισμός ελκύει τους άνδρες και μαγεύει τις γυναίκες, δίνοντάς της το προσωνύμιο «Η Μπαρντό του τραγουδιού». Μετά από προσεκτικά σχεδιασμένες τουρνέ και εμφανίσεις, η Δαλιδά εμφανίζεται στο Olympia και κάνει πάταγο.

Το 1961, η Δαλιδά παντρεύεται τον Λουσιέν Μορίς, όμως ένα μήνα αργότερα ερωτεύεται ένα νεαρό Πολωνό ζωγράφο, τον Ζαν Σομπιέσκι, και η σχέση τους γρήγορα γίνεται γνωστή, φέρνοντας μαζί της ένα μεγάλο σκάνδαλο. Παρά την αρχική εχθρότητα του Μορίς, τελικά οι δύο πρώην σύζυγοι διατηρούν μια τρυφερή φιλική σχέση.

Το καλοκαίρι του 1966, η Δαλιδά γνωρίζει τον τραγουδιστή Λουίτζι Τένκο σε ένα τηλεοπτικό σετ στη Ρώμη. Αποφασίζει να τον στηρίξει στην εμφάνισή του στο περίφημο φεστιβάλ μουσικής του Σαν Ρέμο και ξεκινούν μια παθιασμένη σχέση, που διακόπτεται βίαια όταν ο Λουίτζι βάζει τέλος στη ζωή του μετά την αποτυχημένη εμφάνισή του στο φεστιβάλ. Λίγο αργότερα,  η Δαλιδά κάνει απόπειρα αυτοκτονίας, συντετριμμένη από τον χαμό της μεγάλης της αγάπης. Μετά από πέντε μέρες σε κώμα, η Δαλιδά επιστρέφει στη δουλειά.

Το 1970, ο Λουσιέν Μορίς αυτοκτονεί και η Δαλιδά βλέπει ακόμη έναν αγαπημένο της άνθρωπο να χάνεται. Η μετέπειτα σχέση της με τον Ρισάρ Σανφρέι κρατά εννιά χρόνια και καταλήγει και πάλι στην τραγωδία: δύο χρόνια μετά τον χωρισμό τους, ο Ρισάρ αυτοκτονεί.

Το 1973, ηχογραφεί το περίφημο «Paroles, Paroles» με τον Αλέν Ντελόν που γίνεται τεράστια επιτυχία. Ηχογραφεί επίσης το τραγούδι «Il Venait d’ Avoir 18 Ans», ένα τραγούδι που μιλούσε για ένα αληθινό κομμάτι της ζωής της: το Δεκέμβριο του 1967, η Δαλιδά είχε γνωρίσει ένα νεαρό Ιταλό ονόματι Λούσιο και είχε μείνει έγκυος. Θεωρώντας ότι  ο Λούσιο ήταν υπερβολικά νεαρός για να γίνει πατέρας, η Δαλιδά αποφάσισε να κάνει έκτρωση, μετά την οποία έμαθε ότι δε θα μπορούσε ποτέ να κάνει ξανά παιδιά.

Το 1976, το «J’Attendrai» γίνεται ο πρώτος γαλλικός δίσκος ντίσκο, σε μια περίοδο όπου ο νέος αυτός ήχος είναι η καινούργια μεγάλη μόδα σε όλα κλαμπ της Νέας Υόρκης και ήδη είχε αρχίσει να κατακτά και τη Γερμανία. Μετά την τεράστια επιτυχία του «J’Attendrai», η ντίσκο γίνεται και επίσημα ο ήχος της Δαλιδά και γεννά ακόμη περισσότερες επιτυχίες: τα «Generation 78» και «Laisser-moi Danser» γίνονται αυτόματα νούμερο ένα στα τσαρτ και ακούγονται παντού. Έτσι ξεκινά μια θρυλική εποχή στην καριέρα της, η οποία κορυφώνεται με τις 18 μοναδικές συναυλίες στο Palais des Sports στο Παρίσι.

Η Δαλιδά είναι η πρώτη γυναίκα που τραγουδά για 4 χιλιάδες θεατές κάθε βράδυ, με τη συνοδεία πολυμελούς ορχήστρας και χορευτών. Αλλάζει 12 κοστούμια μέσα σε δύο ώρες, τραγουδά τις επιτυχίες, γοητεύει το κοινό - παρουσιάζει ένα σόου που έμεινε στην ιστορία, «ένα μοντέλο για το πώς στήνεται ένα σόου», όπως έγραψαν οι κριτικοί.

Οι επιτυχίες, οι τουρνέ και τα ρεκόρ συνεχίζονται τα επόμενα χρόνια, αλλά η θλίψη στην προσωπική της ζωή τελικά νικά. Στις 3 Μαΐου του 1987 η Δαλιδά δίνει τέλος στη ζωή της, αφήνοντας πίσω ένα σημείωμα: «Η ζωή μού έχει γίνει αφόρητη. Συγχωρέστε με».

*Η σκηνοθέτιδα Λίζα Αζουέλος τόνισε ερωτώμενη πώς αποφάσισε να κάνει μία ταινία για τη ζωή της μυθικής Δαλιδά, τα εξής:

«Για να είμαι ειλικρινής, δεν ήμουν φαν της Δαλιδά πριν κάνω την ταινία. Κατά κάποιον τρόπο, κάπως μου επιβλήθηκε! Μόλις άρχισα την έρευνα, ένιωσα μια οικειότητα μαζί της και, καθώς περνούσε ο καιρός, ο δεσμός έγινε ολοένα ισχυρότερος. Η Δαλιδά δεν ήταν απλώς μια γυναίκα που έσπασε πολλά ρεκόρ -κέρδισε περισσότερα βραβεία από οποιοδήποτε Γάλλο καλλιτέχνη, πούλησε 170 εκατομμύρια δίσκους, ηχογράφησε 2.000 τραγούδια και είχε 70 χρυσούς δίσκους- ήταν επίσης ένα εξαιρετικό άτομο.

Η ζωή της ήταν απίστευτη και τραγική, σα μυθιστόρημα. Η φήμη της, καλή και κακή, συναγωνίζονταν την μοναξιά της. Γρήγορα κατάλαβα ότι πρόκειται για την ιστορία μιας γυναίκας που δεν βρήκε ποτέ την ευτυχία. Ήθελα να τιμήσω τη μνήμη της – να κάνω τους ανθρώπους να καταλάβουν το ποια ήταν και να συγχωρέσουν την τελευταία, απελπισμένη πράξη της. Ήταν άτυχη: ήταν μια γυναίκα μοντέρνα σε μια εποχή που ήταν κάθε άλλο παρά μοντέρνα».

Την Δαλιδά υποδύεται η Σβέβα Αλβίτι, μία σχετικά άγνωστη ηθοποιός στο διεθνές κοινό, η ομοιότητα της οποίας με την αξέχαστη Δαλιδά είναι συγκλονιστική.

Η ίδια η Αλβίτι αναφέρει, «είμαι Ιταλίδα, από τη Ρώμη, και είμαι 32 χρονών. Όταν ήμουν μικρή, ήθελα να γίνω τενίστρια, αλλά όλα άλλαξαν όταν κέρδισα ένα διαγωνισμό μόντελινγκ και μετακόμισα στη Νέα Υόρκη, στην ηλικία των 17 ετών. Ήμουν μοντέλο για εννιά χρόνια και το όνειρό μου να περάσω στον κινηματογράφο έγινε πραγματικότητα με το “Δαλιδά”»!

Εκτός της Σβέβα Αλβίτι, παίζουν οι Ρικάρντο Σκαμάρτσιο, Ζαν-Πολ Ρουβ, Νικολά Ντιβοσέλ.

Διάρκεια: 124 λεπτά.

Επιμέλεια: Τ. ΜΑΡΤΑΤΟΣ