Και κάπως έτσι πέθανε ο λαϊκισμός

Μετά από 6 χρόνια ύφεσης, οικονομικής κρίσης, κοινωνικής κατήφειας και αδικίας είναι πλέον σχεδόν προφανές ότι το πρόβλημα μας δεν είναι αυτού κάθε αυτού το πρόβλημα το ίδιο αλλά η αντίδραση μας σε αυτό.

Μία αντίδραση μικρού παιδιού που του έχουν πάρει το “παιχνίδι του” και ψάχνει εναγωνίως να βρει τους ενόχους, ώστε να ικανοποιήσει τον εγωισμό του, καθώς και επίσης ψάχνει και για ανώδυνες προτάσεις και λύσεις για την επόμενη μέρα.

Ούτε τον ένοχο θα βρούμε τόσο εύκολα, προφανώς γιατί δεν κοιτάμε και στον καθρέφτη, ούτε ανώδυνες λύσεις και προτάσεις υπάρχουν για το αύριο. Αυτή μας η αντίδραση, μέρος μιας γενικότερης παθογένειας, τροφοδοτείται, αναζωογονείται και διαιωνίζεται από τον μεγαλύτερο και πιο αδυσώπητο καρκίνο της κοινωνίας μας τον “λαϊκισμό”.

“Λαϊκισμός” σύμφωνα με την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια “Βικιπαίδεια” είναι:

“Κατά την ακραία αρνητική του εκδοχή, ο λαϊκισμός στηρίζεται στην εσκεμμένη ανειλικρίνεια. Επίσης, ο λαϊκιστής πολιτευτής θέτει σκοπίμως ψευτοδιλήμματα, όπως "εχθροί ή φίλοι", "ταραξίες ή φιλήσυχοι", "αλλογενείς ή γηγενείς", με απώτερο σκοπό την καλλιέργεια ανασφάλειας στο λαό, και την αυτοπροβολή του ίδιου σαν προστάτη και σωτήρα. Κοντινές έννοιες είναι η δημαγωγία, η κολακεία των αδυναμιών και ελαττωμάτων του λαού και η υιοθέτηση θέσεων και τάσεων που ευχαριστούντο λαό και απαντούν στο συναίσθημά του, με μοναδικό πάντα σκοπό την εξασφάλιση της εύνοιάς του.”

Οι λαϊκιστές πολιτικάντηδες λοιπόν, εκμεταλλευόμενοι την άγνοια, την δυσαρέσκεια ή ακόμα και την δυστυχία του κόσμου, με άμεσο κίνητρο την απόκτηση δημοφιλίας, και έμμεσο κίνητρο την εξουσία, χρησιμοποιούν μέσω της υποσχεσιολογίας τέτοιες πρακτικές. Οι λαϊκιστές πάντα έχουν ένα κοινό, το οποίο ενίοτε καθορίζει και τις τύχες του συνόλου.

Τα προβλήματα που δημιουργούν τέτοιες πρακτικές είναι πολλά.

Κατ αρχάς κερδίζουν την εξουσία άνθρωποι, (ο θεός να τους κάνει ανθρώπους) οι οποίοι αναγκαστικά αναλώνονται στο να υπερασπίζονται προηγούμενες ανεδαφικές ρητορικές, αντί να επιλύουν προβλήματα της κοινωνίας. Όταν δε, αυτοί διαψεύδονται, μια σειρά από καινούριες διχαστικές και απαξιωτικές θεωρίες χρησιμοποιούνται για να δώσουν δικαιολογίες στα πλήθη τα οποία τις αποζητούν για να αντιμετωπίσουν κατ αρχάς την ίδια τους την συνείδηση.

Η απαξίωση του πολιτικού λόγου από την κοινωνία, είναι μέρος του προβλήματος που δημιουργεί η πρακτική του λαϊκισμού και οπωσδήποτε για να μην παραδεχτούμε την δικιά μας εξαπάτηση, ξαφνικά “όλοι το ίδιο είναι”. Η θεωρεία αυτή μας βγάζει από το κάδρο των ενόχων ή των ηλιθίων και μετατρέπει τους ήρωες μας σε απατεώνες. Όλα είναι θεμιτά αρκεί να μην φταίμε εμείς.

Οποιαδήποτε ομοιότητα της περιγραφής αυτής με την πρόσφατη ελληνική πραγματικότητα δεν είναι καθόλου συμπτωματική, είναι απολύτως πραγματική και έχει προφανώς άμεση σχέση με την πρόσφατη πολιτική ιστορία αυτού του τόπου.

Για να είμαι δίκαιος πρέπει να πω ότι φαινόμενα λαϊκισμού δεν εμφανίστηκαν τους τελευταίους μήνες, αλλά υπήρχαν από την γένεση της πολιτικής. Απλώς τους τελευταίους μήνες το καρκίνωμα αυτό έχει απλωθεί στα ζωτικά όργανα της κοινωνίας με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει.

Η λύση, στο δικό μου απλοϊκό μυαλό, είναι μία.

Η δημιουργία εκείνου του νομικού πλαισίου που θα καθιστά τις όποιες προεκλογικές εξαγγελίες “δεσμευτικές”. Τόσο απλά.

Η κατάθεση των δέκα πρώτων εξαγγελιών, που θα είναι υλοποιήσιμες δια νόμου στην διάρκεια του πρώτου εξαμήνου, στον Άρειο πάγο η στο συμβούλιο της επικρατείας. Οι συγκεκριμένες εξαγγελίες θα είναι δεσμευτικές και οι μη υλοποίηση τους θα οδηγεί αυτόματα σε παραίτηση της κυβέρνησης και σε ποινική δίωξη των υπαιτίων.

Προφανώς ο αριθμός των εξαγγελιών, το δεσμευτικό χρονικό διάστημα της υλοποίησης καθώς και η νομική διαδικασία που θα ενεργοποιείται είναι θέματα προς συζήτηση.

Όλο αυτό δεν αφορά τα οράματα και τις στρατηγικές της κάθε πολιτικής ιδεολογίας που είναι θεμιτές και αφορούν πιο μακροχρόνια αποτελέσματα. Αφορά όμως την ρητορική που σκοτώνει την λιτότητα την άλλη μέρα το πρωί και πού “λύνει” χρόνια προβλήματα με τραγικά απλοϊκές και ανεδαφικές κινήσεις.

Με την ενεργοποίηση ενός τέτοιου νομικού πλαισίου, πολύ δύσκολα κόμματα εξουσίας ή οι κάθε τυχάρπαστοι, θα σκίζουν μνημόνια και θα υπόσχονται τα πάντα στους πάντες για να εκμεταλλεύονται και να εξαπατούν έναν ολόκληρο λαό, προς ιδίων όφελος.

Κατανοώ ότι η λύση μπορεί να είναι πιο σύνθετη από την απλοϊκή μου περιγραφή αλλά θεωρώ ότι αυτή η πρόταση είναι προς την σωστή κατεύθυνση.