Θα γράψει η τσούλα η ιστορία ότι ξοφλήσαμε;

Ανάμεσα στα πολλά αστεία που διάβασα αυτές τις μέρες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, βρήκα κι ένα ιδιαίτερα εύστοχο. “Σε 20 χρόνια θα είμαστε sos στην ιστορία των Πανελληνίων”. Το τι θα γράφουν τα βιβλία, μένει πια να το απαντήσουμε εμείς οι ίδιοι.

Eurogroup, Euro- Working group, Σύνοδοι Κορυφής, και ξανα-δώστου Eurogroup, και κάπως έτσι γράφτηκαν οι πρώτες σελίδες του κεφαλαίου. Μας πίεσαν, μας στρίμωξαν στα σκοινιά. Γιατί; Γιατί όπως φάνηκε, δεν ήμασταν αρκετά καλά προετοιμασμένοι. Η κυβέρνηση που εκλέξαμε, και στείλαμε στην Ευρώπη για να διαπραγματευτεί, είχε όλες τις καλές προθέσεις - το απέδειξε -, αλλά δεν είχε οπλιστεί σωστά για τον “πόλεμο” αυτό.

Αυτά όλα που ευαγγελιζόταν προεκλογικά, όσα της έδωσαν τον κυβερνητικό θώκο, δεν πατούσαν στη γη κι αυτό, γιατί δεν υπήρχε επαρκές πλάνο για να πραγματοποιηθούν. Κι όταν θες να αλλάξεις τους κανόνες σε ένα παιχνίδι που παίζεται χρόνια, και το παίζουν παίχτες δυνατοί-σίγουρα δυνατότεροι από εσένα- πρέπει το σχέδιο σου να είναι οργανωμένο στην εντέλεια. Και κάτι τέτοιο προφανώς δε συνέβαινε.

Η -απροετοίμαστη- κυβέρνηση λοιπόν είχε να επιλέξει ανάμεσα στην πλήρη υποταγή της ή κάποιον στρατηγικό ελιγμό. Και φτάσαμε στο δημοψήφισμα. Αντισυνταγματικό ακούστηκε, πραξικόπημα (!!!) ακούστηκε. Ποιό πράγμα ακριβώς; Η προσφυγή στη λαϊκή ετυμηγορία με τρόπο αμεσοδημοκρατικό;

Η κορυφαία δημοκρατική διαδικασία; Αν δε ρωτήσεις το λαό ποιον να ρωτήσεις; Τον Γιούνκερ; Τον Σόιμπλε; Ποιος κάνει κουμάντο σε αυτή τη χώρα; Οι Έλληνες; Ή μήπως οι αγορές; Ποιος νομοθετεί; Η ελληνική Βουλή, ή τα χρηματιστήρια και οι διεθνείς οίκοι αξιολόγησης; Και για το συμφέρον τίνος εν τέλει;

Η ουσία όμως του δημοψηφίσματος πρέπει να ξεκαθαριστεί. Πάμε να ψηφίσουμε τι; "Ναι" ή "Όχι" στην πρόταση των δανειστών; Σύμφωνοι, το ερώτημα που τίθεται είναι αυτό. Δυστυχώς όμως η προσπάθεια της κυβέρνησης να οριοθετήσει τις εξελίξεις που θα προκύψουν από κάθε απάντηση, αν μη τι άλλο, δεν βοηθάει την ίδια. Είναι ηλίου φαεινότερο ότι ακόμα και αυτός που θα ψηφίσει ναι στις προτάσεις των δανειστών, δεν θα το κάνει επειδή του αρέσουν.

Αποστροφή του προκαλούν. Του εξασφαλίζουν όμως την παραμονή στο ευρώ. Μια επιθυμία που την ιεραρχεί πιο πάνω από την αξιοπρέπεια του. Αυτός πάλι που θα ψηφίσει όχι, γιατί θα το κάνει; Επειδή δεν θέλει την πρόταση των δανειστών; Φυσικά και την αρνείται. Αρνείται όμως οποιαδήποτε σχετική πρόταση. Γι αυτό άλλωστε εξέλεξε τον Συριζα στις 25 του Γενάρη. Και ποιος εγγυάται ότι σε περίπτωση που υπερισχύσει το όχι οι δανειστές θα αποσύρουν το μνημόνιο και θα προτείνουν αναπτυξιακή πρόταση χωρίς υφεσιακά μέτρα;

Ας σοβαρευτούμε λοιπόν και ας μην καταδικάσουμε την λαϊκή ετυμηγορία. Ας μην την μετατρέψουμε σε μα τρύπα στο νερό. Η κάθε απάντηση κρύβει διαφορετικό νόμισμα. Το "ναι" περνάει μέσα από το πάση θυσία ευρώ και το "όχι" μέσα από το πάση θυσία αξιοπρέπεια. Ακόμα και αν αυτό σημαίνει επιστροφή στην δραχμή. Ας φανερωθεί λοιπόν επιτέλους το πραγματικό δίλημμα.

Και στο δίλημμα που τίθεται, πρέπει να πούμε “όχι”. Όχι στο βωμό κάποιας απροσδιόριστης ευθύνης προς την ιστορία μας. Όχι γιατί δε μπορούμε να βλέπουμε τον κακομούτσουνο τον Σόιμπλε ούτε ζωγραφιστό. Όχι από πείσμα ή αντίδραση ή αγανάκτηση. Αλλά γιατί πρέπει επιτέλους να σταματήσουμε τον κατήφορο προς την ανέχεια, και αυτό θα γίνει μόνο όταν πάψουμε να δείχνουμε ανοχή.

Πρέπει εμείς οι ίδιοι να θυμίσουμε σε όλη την Ευρώπη κάτι που δείχνει να έχει ξεχάσει, τη δημοκρατική της φύση. Κι αν δε την ξαναβρεί και τώρα, ίσως αυτή η “παρέα” που λέγεται Ευρωπαϊκή Ένωση (και κυρίως Νομισματική Ένωση) να μην είναι πια καλή παρέα για εμάς τους Έλληνες.

Ο Γουίνστον Τσώρτσιλ είπε κάποτε πως η ιστορία θα είναι ευγενική μαζί του, γιατί σκοπεύει να την γράψει ο ίδιος. Και οι μέρες που ζούμε είναι πράγματι ιστορικές, και την ιστορία καλούμαστε να την γράψουμε οι ίδιοι. Κανένας δε θα αποφασίσει για εμάς χωρίς εμάς. Όχι αυτή τη φορά.

Πηγαίνοντας στην κάλπη την ερχόμενη Κυριακή, πρέπει να συναισθανόμαστε την ιστορική ευθύνη που μας βαραίνει. Και τούτο δε σημαίνει πως πρέπει να σεβαστούμε την ιστορία μας. Σημαίνει πως πρέπει να σκεφτούμε το μέλλον μας. Να γράψουμε την ιστορία εμείς, και να μη την αφήσουμε να μας παρασύρει για άλλη μια φορά.

(το σκίτσο είναι σημερινό και ανήκει στον Dranis του thebest.gr )