"Προίκα" στην κόρη η ανάπλαση στις Ιτιές!

Η υπόθεση της ανάπλασης της παραλιακής ζώνης στις Ιτιές είναι γνωστό ότι έχει περάσει δια πυρός και σιδήρου και έχει αποτελέσει πεδίο δημόσιων αντεγκλήσεων. Το έργο έχει «παγώσει» εξαιτίας της παρέμβασης της Κτηματικής Υπηρεσίας του Δημοσίου και ο ιδιώτης που είχε αναλάβει την λειτουργία του εκεί αναψυκτήριου και είχε δαπανήσει αρκετά χρήματα για την διαμόρφωση των κτισμάτων, ο κ. Παναγιώτης Ντεντόπουλος, έχει βρεθεί μπλεγμένος σε μια απίστευτη περιπέτεια.

Οι εγκαταστάσεις εξακολουθούν να μένουν αναξιοποίητες και μη προσβάσιμες για τους κατοίκους της περιοχής. Αποτέλεσμα, οι μόνοι που έως σήμερα... απολαμβάνουν την ανάπλαση είναι ορισμένοι τσιγγάνοι που έχουν βρει έτοιμα...τσαντίρια και όλες τις υποδομές που χρειάζονται για την, κατά τα δικά τους μέτρα, ομαλή ζωή.

Εν ολίγοις, τα χρήματα που δαπανήθηκαν, τα έργα που έγιναν, οι προσδοκίες των περιοίκων για μια υποδομή αναβάθμισης μιας έτσι κι αλλιώς βεβαρημένης και μη διαθέτουσας πρόσωπο στη θάλασσα περιοχής, μετεβλήθησαν σε μοχλούς «εκσυγχρονισμού» των εγκαταστάσεων των σκηνιτών οι οποίοι από... πάντα είχαν «αδυναμία» στις Ιτιές και «στρατοπέδευαν» εκεί...

Όπως γράφει σε ρεπορτάζ του το περιοδικό "Ατζέντα της Πάτρας" που κυκλοφορεί αύριο, πρόσφατα, μια μεγάλη οικογένεια τσιγγάνων αποφάσισε να εγκαταλείψει τον χώρο. Κίνηση που προξένησε έκπληξη σε ορισμένους από τους περιοίκους αλλά και σε κάποιους ομόφυλους που, προφανώς, δεν γνώριζαν τον λόγο της «μετακόμισης».

Εξάλλου, δεν εγκαταλείπεις εύκολα το χάι «τσαντίρι» μιας ολοκαίνουργιας, φρεσκοβαμμένης και στέρεας υποδομής έχοντας, μάλιστα, το προνόμιο της αποκλειστικής χρήσης... Ο γρίφος λύθηκε μερικές μέρες αργότερα, όταν ένα νέο ζευγάρι τσιγγάνων εγκαταστάθηκε στο οίκημα που έως πρότινος ζούσε η πολυμελής οικογένεια. Πάρκαραν το βανάκι ή το αγροτικό τους και άρχισαν να ξεφορτώνουν, να ξεφορτώνουν, να ξεφορτώνουν... Ώσπου το πρόσκαιρα έρημο οίκημα ν’ αποκτήσει και πάλι την πολυχρωμία ενός καθωσπρέπει τσαντιριού. Η σύζυγος άπλωσε στα έτοιμα, από την προηγούμενη οικογένεια, σχοινιά τα ρούχα, ο σύζυγος μαστόρεψε διάφορες μικροκατασκευές και τακτοποίησε σε στοίβες έναν ανυπολόγιστο αριθμό χαρτοκιβωτίων και η ζωή ξαναπήρε το δρόμο της.

Το «τσαντίρι», ένα δηλαδή από τα οικήματα της δύστυχης αναπλάσεως στις Ιτιές, είχε δοθεί «προικώο». Το ζευγάρι, νεόνυμφο και γεμάτο όνειρα, είχε εγκατασταθεί στο οίκημα που ο πατέρας της νύφης, τηρώντας το πατροπαράδοτο έθιμο, «προικοδότησε», ως καλός πεθερός, στον γαμπρό. Τώρα, αν γι’ αυτό το οίκημα και για τα παραδίπλα δαπανήθηκαν κάμποσα εκατομμύρια παλαιών καλών δραχμών, τα οποία ασμένως διέθεσε η Ευρωπαϊκή Ένωση με την ελπίδα ότι θα πιάσουν τόπο, είναι άλλης τάξεως ζήτημα και σίγουρα μια συζήτηση που ουδόλως απασχολεί ένα νεόνυμφο ζευγάρι τσιγγάνων...

Η όλη ιστορία θα μπορούσε να αποτελέσει καλή πρώτη ύλη για το «Άλ Τσαντίρι Νιούς» του Λάκη Λαζόπουλου. Μην παρεξηγηθούμε, όχι η ιστορία του «προικώου» αλλά η άλλη ιστορία, η μεγαλύτερη, εκείνη που θέλει ένα χώρο φάτσα στη θάλασσα, δίπλα από μια υποβαθμισμένη περιοχή, να μένει ερμητικά κλειστός διότι έτσι επιτάσσει η στενή γραφειοκρατική λογική, οι κανονισμοί και οι νόμοι που προσπερνούν την ουσία, αν δεν αποδεικνύονται ακριβοί στα πίτουρα και φτηνοί στο αλεύρι.

Η ανάπλαση στις Ιτιές είναι μια από τις τόσες κακοφορμισμένες πληγές που ασχημαίνουν την καθημερινότητα μας. Ένα έργο που ξεκίνησε με την προοπτική να δώσει διέξοδο σε χιλιάδες πατρινούς και ανάσες σε μια «πνιγμένη» συνοικία, κατήντησε ένα ωραιότατο τσιγγάνικο «προικώο».