Καταγέλαστοι

Η εικόνα που παρουσιάζει η πόλη αυτές τις ημέρες είναι τουλάχιστον αποκαρδιωτική. Ύστερα από 4 χρόνια ύφεσης, ανεργίας και ριζικών αλλαγών στις ζωές μας κάποιοι έχουν το απύθμενο θράσος να μας πουν πως πάλι θα… μας σώσουν.

Αυτοί που παραδίνουν στα παιδιά τους χρέη και συντρίμμια στριμώχνονται σε ένα πεζόδρομο, χαιρετώντας ο ένας τον άλλο υποψήφιο. Η πόλη συνεχίζει να μικραίνει επικίνδυνα και εμείς ασχολούμαστε με το αν θα κατέβει ο τάδε ή ο δείνα υποψήφιος.

Ο τόπος ερημώνει και εμείς αναίτια ευτυχείς πίνουμε τον καφέ της παρηγοριάς. Περιμένοντας το επόμενο πεντάμηνο του ΟΑΕΔ για να κάνουμε πως απασχολούμαστε. Βλέποντας απαθείς τους ίδιους και τους ίδιους να λυμαίνονται δημόσιες θέσεις όπως για δεκαετίες τώρα.

Tα ίδια πρόσωπα που συντήρησαν και συντηρούν ένα  άθλιο μηχανισμό που ξεγέλασε τον ελληνικό λαό,  καπηλεύτηκε αγώνες δεκαετιών και συνεχίζει ακόμα να τυραννάει την πατρίδα μας.

Όσοι έχουμε μείνει εδώ, και δυστυχώς  γινόμαστε όλο και λιγότεροι, δεν θα συμμετάσχουμε σε αυτό το  χιλιοπαιγμένο θέατρο με τα μπιλιέτα, τις χαιρετούρες και τους λόγους που σου προκαλούνε πλέον αναγούλα. Δεν μας  αξίζει αυτή η παράσταση που εξελίχθηκε σε τραγωδία για τη χώρα.  Δεν μας εκπροσωπούν αυτοί οι ατάλαντοι ηθοποιοί. Σας τον χαρίζουμε όλο τον θίασο!

Την πόλη όμως δεν σας την χαρίζουμε. Το βλέμμα μας δεν θα μείνει στάσιμο. Σε πείσμα των καιρών, το κεφάλι δεν θα σκύψει αλλά η ματιά θα σηκωθεί. Θα πάρει τους κάθετους δρόμους του πολεοδομικού σχεδιασμού και θα ξεχυθεί στη θάλασσα και στις απέναντι ακτές. Κοιτώντας όσο μπορεί πιο μακριά. Με την προσμονή πως κάτι θα έρθει, με την ελπίδα πως κάτι θα αλλάξει.

«Υπερβολές» θα μας πείτε. Παιδιά είστε, θα μεγαλώσετε. Εμείς θα μεγαλώσουμε. Εσείς όμως ως πότε θα μας ταίζετε; Μήπως μέχρι τα 30;

Σκεφτείτε τα όλα αυτά το βράδυ, όταν μιλάτε με τα παιδιά σας στο skype. Και προτρέψτε τα για κάτι στην συνομιλία σας. Να μην γίνουν σαν και εσάς όταν θα μεγαλώσουν…