Οι μνημονιακοί του χθες, αντιμνημονιακοί του σήμερα

Η Νεολαία ΠΑΣΟΚ (όσοι έχουν απομείνει σ’ αυτήν) εξέδωσε ανακοίνωση στην οποία αναφέρει ότι περιμένει από τον ραδιοφωνικό σταθμό «ΣΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ» να κάνει ένα αφιέρωμα στο «βρώμικο ‘89». Ειρωνική, αλλά και παράλογη η απαίτηση. Το 1989 ο Αλέξης Τσίπρας ήταν μόλις 16 χρονών, μάλλον δεν θα πολυθυμάται με ακρίβεια τα γεγονότα εκείνης της εποχής.

Πολύ μεγαλύτεροι, όμως, στην ηλικία, σε σχέση με τον Αλέξη, ήταν τότε ο Ανδρέας Τριανταφυλλόπουλος, η Μαρία Κυριακοπούλου, ο Θανάσης Κολλιτσίδας και οι περισσότεροι από τους γνωστούς  πρώην Πασόκους που παραβρέθηκαν στην «πρεμιέρα» της δημοτικής παράταξης του ΣΥΡΙΖΑ. Οι ίδιοι εκείνη την εποχή υπερασπίζονταν με σθένος τον Ανδρέα Παπανδρέου που δικαζόταν στο Ειδικό Δικαστήριο, στο οποίο τον είχαν στείλει οι πολιτικοί του αντίπαλοι και σημερινοί ομοτράπεζοί τους.

Όλα τα άλλα είναι ιστορία. Ο συχωρεμένος αθωώθηκε και δικαιώθηκε με την επιστροφή του στην εξουσία, λίγα χρόνια πριν φύγει από τη ζωή, εδραιώνοντας για τα καλά το ΠΑΣΟΚ ως κόμμα εξουσίας.

Και τα χρόνια πέρασαν. Τα καλά δικτυωμένα στελέχη του ΠΑΣΟΚ ανταμείφθηκαν για την προσήλωση τους, γευόμενοι τη γλύκα της εξουσίας και αναρριχόμενοι σε θέσεις.

Ο Ανδρέας Τριανταφυλόπουλος έγινε αντινομάρχης και έφθασε στο σημείο να εκλεγεί και βουλευτής, βουλευτίνα έγινε και η Μαρία Κυριακοπούλου, ενώ ο Θανάσης Κολλιτσίδας εξελέγη δήμαρχος, φυσικά με τη στήριξη του ΠΑΣΟΚ.

Και αν το 1989 φαντάζει σήμερα μακρινό, δεν είναι και τόσο μακρινό το 2010, όταν έβαλε ο Γιώργος Παπανδρέου την Ελλάδα, και κατ’ επέκταση την Ευρώπη, στις «δαγκάνες» του ΔΝΤ.

Μπορείτε να «γκουγκλάρετε» στο Ίντερνετ και να δείτε (για να «φρεσκάρετε» τη μνήμη σας) τι έλεγαν φερ’ ειπείν τότε ο κ. Ανδρέας Τριανταφυλλόπουλος και η κυρία Μαρία Κυριακοπούλου, στηρίζοντας εντός και εκτός Βουλής, με «νύχια και με δόντια», τα πρώτα βήματα της μνημονιακής πολιτικής.

Όμως, το σκάφος «ΠΑΣΟΚ» άρχισε να κλυδωνίζεται και πλέον βουλιάζει. Πριν, λοιπόν, φτάσει στον πάτο τα προαναφερόμενα πρόσωπα, όπως και πολλά άλλα που γεύτηκαν την εξουσία στηρίζοντας  με το αζημίωτο τις πολιτικές επιλογές που έφτασαν την Ελλάδα στο χείλος του γκρεμού, βούτηξαν από το βυθιζόμενο καράβι. Και όχι μόνο αυτό.

Πήγαν και στην απέναντι όχθη. Κάπως έτσι, οι μνημονιακοί του χθες, παρουσιάζονται ως οι αντιμνημονιακότεροι των αντιμνημονιακών του σήμερα.

Προσδέθηκαν στο άρμα του ΣΥΡΙΖΑ, με την προσδοκία ότι αυτός είναι ένα νέο… ΠΑΣΟΚ, στα πρόθυρα της εξουσίας. Μπορεί το χαρτί να τους βγει, μπορεί και να μην τους βγει, καθώς οι εποχές της παντοδυναμίας του δικομματισμού φαίνεται ότι έχουν παρέλθει ανεπιστρεπτί.

Σε κάθε περίπτωση, όμως, τους θαυμάζω για το πολιτικό τους θράσος.

Όσο για τους λόγους που ο ΣΥΡΙΖΑ τώρα «φτύνει» στην Πάτρα τον Γιάννη Δημαρά, ο καταλληλότερος για να απαντήσει είναι ο φίλος μου ο Ηλίας, ο οποίος μού φώναζε στην πλατεία Γεωργίου ότι είχα κάνει λάθος επιλογή επειδή δεν στήριζα τον σημερινό δήμαρχο.

Επίσης, αρμόδιος να απαντήσει είναι ο λαλίστατος πρόεδρος που προπηλάκιζε στις συνεντεύξεις Τύπου τους δημοσιογράφους που δεν έκαναν «αρεστές» ερωτήσεις.

Τελικά, θέλει πολύ τσαγανό να έχεις πολιτική συνέπεια και αξιοπρέπεια….