Φεστιβάλ αφιερωμένο στα 40 χρόνια από το θάνατο του Αλιέντε θα πραγματοποιηθεί στην Αθήνα

H εταιρεία διανομής NEW STAR σε συνεργασία με το Fundacion Salvador Allende και υπό την αιγίδα της Πρεσβείας της Δημοκρατίας της Χιλής στην Ελλάδα διοργανώνει κινηματογραφικό φεστιβάλ αφιερωμένο στα 40 χρόνια από το θάνατο του μεγάλου αγωνιστή και λαικού ηγέτη της Χιλής Σαλβαδόρ Αλιέντε.

Το Φεστιβάλ θα λάβει χώρα από τις 5 έως και τις 11 Σεπτεμβρίου 2013 στον χώρο της Ταινιοθήκης της Ελλάδος και έχουν προγραμματιστεί να προβληθούν συνολικά 40 ταινίες και ντοκιμαντέρ για τον Αλιέντε και την Χιλή. Επίσης θα λειτουργήσει έκθεση φωτογραφίας, αφίσας και ντοκουμέντων.

«H ιστορία είναι δική μας. Γράφεται από τους λαούς.

H πρόοδος της κοινωνίας δεν σταματά με εγκλήματα» έλεγε ο Σαλβαδόρ Αλιέντε. «Aς μάθουμε να ζούμε μ’ αυτούς που μας λείπουν επειδή αποτελούν κομμάτι μας, επειδή ξέρουμε γιατί μας λείπουν, κι επειδή την απουσία τους την αναπληρώνουμε με καμάρι». - ΛOYIΣ ΣEΠOYΛBEΔA

Το φεστιβάλ για τα 40 χρόνια από το θάνατο του Αλιέντε αποτελεί μία ευκαιρία να γνωρίσουμε την ιστορία της Χιλής μέσα από πραγματικά ντοκουμέντα, μία ευκαιρία να κατανοήσουμε το μεγαλείο ενός ξεχωριστού ηγέτη. Μία ευκαιρία να δούμε την αλήθεια της δικής μας πραγματικότητας μέσα από τα βιώματα άλλων λαών, να ξαναρχίσουμε να κουβεντιάζουμε πολιτικά μέσα και έξω από τους κινηματογράφους. Μία ευκαιρία για πραγματική γνώση και ψυχαγωγία.

Ελάχιστα μέτρα φιλμ και κάποιες φωτογραφίες έχουν απομείνει από τα γεγονότα του πρωινού της 11ης Σεπτεμβρίου του 1973 στο Σαντιάγκο της Χιλής. Ήταν η πρώτη ημέρα μιας 17χρονης φασιστικής δικτατορίας, που φυλάκισε, βασάνισε και δολοφόνησε χιλιάδες Χιλιανούς (και όχι μόνο). Ήταν η τελευταία μέρα ενός ονείρου που συνήγειρε για 3 χρόνια τον λαό της Λατινοαμερικάνικης χώρας (λίγες μέρες μετά, ο Πάμπλο Νερούδα πέθανε κι ο Βίκτωρ Χάρα ξεψύχησε στα χέρια των βασανιστών). Ήταν η ημέρα του μαρτυρίου, του θανάτου και του περάσματος στον χώρο του μύθου του Προέδρου της Χιλιανής Δημοκρατίας, του γιατρού Σαλβαδόρ Αλιέντε.

Ο ιδρυτής και Πρόεδρος του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Χιλής, από την αρχή της πολιτικής του δράσης επιχείρησε το αδιανόητο.

Στα χρόνια του ψυχρού πολέμου, με τις ΗΠΑ να ελέγχουν τις κυβερνήσεις ανδρείκελα των Νοτιοαμερικάνικων κρατών, τις πολυεθνικές να απομυζούν τον πλούτο τους, με την πλήρη εξάρτηση των οικονομιών από τις Αμερικανικές τράπεζες, με το προηγούμενο της Κουβανικής Επανάστασης να έχει ενεργοποιήσει τα πιο αντιδραστικά αντανακλαστικά των ιμπεριαλιστών σε οποιαδήποτε κίνηση αριστερού χαρακτήρα, με τους αξιωματούχους των Εθνικών ενόπλων δυνάμεων να εκπαιδεύονται στα γνωστά αμερικανικά σχολεία, με όλους τους Κρατικούς φορείς διαβρωμένους από τις λογής μυστικές υπηρεσίες, ο Αλιέντε, δηλωμένος Μαρξιστής, επιχειρεί να καταλάβει την εξουσία και να εφαρμόσει πρόγραμμα ανακατανομής του πλούτου, εθνικής ανεξαρτησίας, εθνικοποίησης των μεγαλύτερων βιομηχανιών, ακολουθώντας  τους κανόνες του δημοκρατικού παιχνιδιού, αποσκοπώντας να πείσει την πλειοψηφία των Χιλιανών ψηφοφόρων.

Θα αποτύχει το 1958, το 1964, μέσα σε ένα κλίμα μαζικής υστερικής προπαγάνδας εκπορευόμενης και αδρά αμειβόμενης από τα Αμερικανικά κέντρα, ώσπου, το 1970 θα κερδίσει με την Λαϊκή Ενότητα, συμπράττοντας με το Κομουνιστικό Κόμμα και άλλες ριζοσπαστικές δυνάμεις.

Όπως αναφέρει και ο Γουίλιαμ Μπλαμ, "οι ΗΠΑ ανακάλυψαν ότι υπάρχει κάτι χειρότερο από έναν Μαρξιστή στην εξουσία. Ένας εκλεγμένος Μαρξιστής στην εξουσία". Η αντίδραση είναι λυσσαλέα. Εν ολίγοις, κατά τη διάρκεια της τριετίας Αλιέντε, όλες οι πρακτικές ανατροπής μιας εκλεγμένης κυβέρνησης, εκτός από αυτήν της απ' ευθείας στρατιωτικής εισβολής, εφαρμόστηκαν από τις ΗΠΑ. Κι ο Αλιέντε φυσικά το γνώριζε και παρέμεινε σχεδόν εμμονοληπτικά πιστός στην πολιτική του, ακολουθώντας χωρίς παρέκκλιση το σύνταγμα, τους νόμους, τις δημοκρατικές αρχές. Μια στάση που θα ακολουθήσει, αυτοκτονικά, ακόμα και την ύστατη στιγμή.

Το φεστιβάλ για τα 40 χρόνια από το θάνατο του Σαλβαδόρ Αλιέντε δεν είναι η περιγραφή μιας εποποιίας, δεν πρόκειται για έναν μίζερο επικήδειο. Είναι σπαράγματα μνήμης , από μια ευγενική παρουσία που έμελλε να μαρτυρήσει για να περάσει στον μύθο, μια μελαγχολική αλλά επ' ουδενί θλιβερή επιστροφή στις μέρες του βιωμένου ονείρου.

Σε αυτές τις αποχές της απόλυτης βαρβαρότητας, η λέξη "ηθική" έχει πάρει την θέση της στο μουσείο μαζί με πολλές άλλες. Το "καλό" και το "κακό" έχουν πια ονοματεπώνυμο, όπως οι σοκολάτες. Η ατομική όσο και συλλογική οικονομίστικη θεώρηση των πραγμάτων κυριαρχεί, οι εξαρτήσεις, η συναλλαγή, ο "αντικειμενικός σκοπός" και τελικά ο πολιτικός και κοινωνικός κυνισμός μας κατευθύνουν και δεν υπάρχει χρόνος και διάθεση για την συζήτηση για τις ιδέες πίσω από τις πράξεις (καθώς τα κίνητρα είναι πια προφανή).

Ο Αλιέντε τέλειωσε τη ζωή του, συνδυάζοντας το πολιτικό "θέλω" με το ηθικό "πρέπει". Καθώς η έννοια "πολιτικός πολιτισμός" έχει γίνει πια του συρμού, μπορούμε ξανά να γνωρίσουμε αυτόν τον μοναδικό άνθρωπο, που εκφράζει όσο κανείς, αυτές τις δυο, γι αυτόν, ταυτόσημες αρχές ("πολιτική" - "πολιτισμός"), που τις τήρησε "επί ποινή θανάτου".

Έχουμε τη δυνατότητα να (ξανα)γνωρίσουμε μια επί της ουσίας πολιτική οντότητα, που κατάφερε να διεγείρει τα βαθύτερα (όσο και βασικά) ανθρώπινα αισθήματα, που κατόρθωσε να αγαπήσει και να αγαπηθεί.

"Δεν θα παραιτηθώ! Eίναι μια ιστορική στιγμή και θα πληρώσω με τη ζωή μου την αφοσίωση του λαού μου. Eίμαι βέβαιος, πως οι σπόροι φυτεύτηκαν στις αξίες. Όμως ούτε το έγκλημα ούτε η βία μπορούν να διακόψουν την κοινωνική εξέλιξη. H Iστορία είναι δική μας, η Iστορία γράφεται από τους λαούς. Οι συνειδήσεις εκατομμυρίων Xιλιανών, θα καρποφορήσσουν." -ΣΑΛΒΑΔΟΡ ΑΛΙΕΝΤΕ

"Aπευθύνομαι στους νέους της Xιλής, σ’αυτούς που μετέφεραν τη χαρά τους και το αγωνιστικό πνεύμα. Mιλάω στους ανθρώπους, στους εργάτες, στους αγρότες, στους διανοούμενους. Σ’ αυτούς που πρόκειται να διωχθούν, γιατί ο φασισμός εδώ και λίγες ώρες είναι παρών. O λαός πρέπει νααμυνθεί, όχι να θυσιαστεί. Nα αρνηθεί την υποταγή, την ταπείνωση, την απώλεια των ηθικών αξιών. " -ΣΑΛΒΑΔΟΡ ΑΛΙΕΝΤΕ

Ανάμεσα στις ταινίες που θα προβληθούν στο αφιέρωμα στην Αθήνα είναι η «Βιολέτα πήγε στον ουρανό» σε σκηνοθεσία Andres Wood, το «Νο» σε σκηνοθεσία Pablo Larrain, παραγωγής 2012 με τον Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ, το οποίο προτάθηκε για το Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας ενώ διακρίθηκε και στο Ανεξάρτητο κινηματογραφικό Φεστιβάλ του Σάντανς στη Γιούτα, το ντοκιμαντέρ «Salvador Aliente» σε σκηνοθεσία Patricio Guzman, το «Machuca», παραγωγής 2004, το ντοκιμαντέρ «Υπόθεση Πινοσέτ» του 2001 σε σκηνοθεσία Patricio Guzman, κ.α.