Η έκπτωση του πολιτικού λόγου, οι "δοτοί" οι ...δεδομένοι, οι ετοιμοπαράδοτοι και η φωτεινή εξαίρεση Κοντοέ

H έκπτωση  του πολιτικού λόγου στην περιοχή, είναι εφάμιλλη της ελεύθερης κατρακύλας μιας πέτρας στον γκρεμό. Χρειάζεται κανείς να καταβάλλει  πολύ μεγάλο κόπο και να σπαταλήσει χρόνο  για να βρει κάποιον που να πληροί τις στοιχειώδεις προδιαγραφές για να μπορεί να λέγεται δημόσιο πρόσωπο και να δύναται να σηκώνει το κεφάλι του πάνω από την παχιά κρούστα της τιποτολογίας και της ελαφρότητας, του λαϊκισμού και του μικροκομματικού διαγκωνισμού με τον οποίο πορεύονται οι περισσότεροι, μακράν της κοινωνίας και των αναγκών της αμετανόητοι εραστές των φωνασκιών και των ύβρεων που έφτασαν την πολιτική στο κατώτατο δυνατό σκαλοπάτι και μετέτρεψαν τους εκπροσώπους της σε γιαουρτοφάγους.

Το να βρεις σε όλο αυτόν τον απίστευτο αχταρμά έναν σοβαρό άνθρωπο, που να είναι ταυτόχρονα σεμνός, να έχει αξίες, ήθος και απόψεις, να κάνει τη δουλειά του χωρίς να μετατρέπει την καρέκλα σε δεύτερο δέρμα του, είναι πράγμα παρήγορο μεν, πολύ σπάνιο δε.

Ο Νίκος Κοντοές είναι ένας από αυτούς τους ανθρώπους, τους πλέον λίγους, που ασχολούνται με τα κοινά και έχουν κάτι να πουν, κάτι να προσφέρουν, κάτι να καταθέσουν, χωρίς να ευτελίζονται και να ευτελίζουν.

Είναι ένας από τους ελάχιστους σε τούτη την πόλη που κρατάνε τους τόνους εκεί που πρέπει και προσπαθούν ακόμη, να υπηρετήσουν τον διάλογο και τα επιχειρήματα, και όχι τον αέρα τον κοπανιστό, ο οποίος πωλείται σε όλες τις εκδοχές του και πλέον προκαλεί στους πολίτες μόνο κουνιστές ειρωνικές κεφαλές.

Ήταν λοιπόν πολύ λογικό και επόμενο το σύστημα να θέλει να τον αποβάλλει σαν την μύγα που έπεσε στο γάλα και να κάθεται μετά ευτυχισμένο να γλύφει τις σταγόνες που έπεσαν έξω από το ποτήρι…

Τρώγοντας πρωινά  «μπισκοτάκια»  μάρκας «δοτός», κάποιοι που θεωρούν τον εαυτό τους …δεδομένο, έδωσαν για άλλη μια φορά τα διαπιστευτήριά τους και προσπάθησαν …να καθαρίσουν  το μαγαζί από ενοχλητικούς τύπους που χαλάνε την πιάτσα των ετοιμοπαράδοτων προς ψήφιση και προς πάσα χρήση παραγόντων που μας έφεραν εδώ που μας έφεραν.

Δεν είχαν απλώς υπολογίσει το εξής: ότι υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που όταν το επιβάλλει το ήθος και η αξιοπρέπειά τους, σηκώνονται μόνοι τους από την καρέκλα. Και τότε ο «γδούπος» που ακούγεται, δεν είναι η πτώση του Προέδρου, που πριν ένα χρόνο ψήφισαν αλλά δεν περίμεναν να τον κρίνουν από το έργο του, αλλά η τούμπα του επιπέδου όσων θέλησαν να του τραβήξουν την καρέκλα.