Συγκλονισμένοι έβγαιναν οι Πατρινοί σινεφίλ από τις προβολές του ντοκιμαντέρ "Το Αλάτι της γης"

Ο Γερμανός σκηνοθέτης Βιμ Βέντερς στα 70 του χρόνια πλέον σήμερα αλλά πάντα ακμαίος και δημιουργικός, είναι ιδιαίτερα αγαπημένος των σινεφίλ και του κοινού των Κινηματογραφικών λεσχών όπως της Πάτρας χάρη σε ταινίες που έχει κάνει όπως τα θρυλικά «Φτερά του έρωτα» το ’87 αλλά και λίγο νωρίτερα το βραβευμένο στις Κάνες με τον Χρυσό Φοίνικα «Παρίσι Τέξας».

Η πιο τελευταία του ταινία «Το αλάτι της γης» που έχει σκηνοθετήσει μαζί με τον Τζουλιάνο Ριμπέιρο Σαλγκάντο, που πρόβαλλε η Κινηματογραφική Λέσχη της Πάτρας και η πρόεδρος της Ελένη Δάσιου την Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2015 στα Ster Cinemas της Βέσο Μάρε μας άφησε πραγματικά άφωνους και μας συγκλόνισε. Θέμα της, ο πατέρας του Τζουλιάνο, ο οικονομολόγος και μετέπειτα φωτογράφος με έντονη κοινωνιολογική, ανθρωπολογική αλλά και οικολογική ματιά και ευαισθησία Σεμπαστιάο Σαλγκάδο με καταγωγή από την Βραζιλία.

Η ταινία που έφτασε και έως την υποψηφιότητα του Όσκαρ καλύτερου ντοκιμαντέρ 2015 και είναι κρίμα που δεν το κέρδισε τελικά, δεν είναι ακριβώς μία προσωπογραφία του 70άρη σήμερα Σαλγκάδο κι ας υπάρχουν αρκετές αναφορές στην οικογένεια του όπως και στο δεύτερο παιδί του που γεννήθηκε με σύνδρομο Ντάουν.

Η ταινία πραγματικά όπως έγραψε και ο The Guardian, είναι ένας συγκινητικός φόρος τιμής σ’ ένα ασυναγώνιστο ταλέντο αλλά και μία ματιά κατά πρόσωπο στην ίδια την ανθρωπότητα, στα όσα τρομερά έχει διαπράξει ο άνθρωπος στη διάρκεια της σύγχρονης ιστορίας, αποδεικνύοντας πως συχνά το μίσος, το οικονομικό συμφέρον και η επίδειξη δύναμης των ισχυρών αφήνουν στην άκρη οποιαδήποτε έννοια της ανθρωπιάς!

Ειδικά το κομμάτι που δείχνει τις φωτογραφίες που τράβηξε ο Σαλγκάδο στην πείνα και λιμό του Αιθιοπικού λαού το 1984 με τα εντελώς σκελετωμένα παιδιά και ενήλικες αλλά και το κομμάτι με τις φωτογραφίες στην Αφρική και πάλι, στην γενοκτονία της Ρουάντα στη δεκαετία του '90, με τα χιλιάδες πτώματα που σχημάτιζαν σωρούς στους δρόμους και ήταν αδύνατον να ταφούν (ένα όχημα από τη Γαλλία τους έριχνε χώμα απλά να τα καλύψει!) σε έκανε να ντρέπεσαι για την ανθρώπινη φύση αφήνοντας ένα πελώριο γιατί επετράπησαν να συμβούν αυτά τα τρομερά γεγονότα.

Όσο για το φινάλε του φιλμ κρύβει και μία αισιοδοξία περιβαλλοντικής διάστασης πως η καταστροφή της φύσης μπορεί να ανατραπεί αρκεί να το θέλουμε, φέρνοντας ως παράδειγμα το έρημο και ρημαγμένο τοπίο της πατρικής γης του Σαλγκάδο στην βορειοανατολική Βραζιλία που ξαναφυτεύτηκε με χιλιάδες δέντρα και σήμερα πλέον η Τerra Salgado αποτελεί ένα εθνικό περιβαλλοντικό πάρκο.

Ήσαν πολλοί οι φίλοι του κινηματογράφου που γέμισαν και τις τρεις προβολές της Κινηματογραφικής Λέσχης. Κάθονταν θεατές μέχρι και στην πρώτη σειρά και στα σκαλάκια της αίθουσας 5 που είναι η μεγάλης χωρητικότητας των Ster στη Βέσο Μάρε. Και μία ακόμα μέρα να πρόβαλλε την ταινία η Λέσχη είμαστε σίγουροι ότι η ανταπόκριση θα ήταν η ίδια.

Μπράβο στο ενδιαφέρον, την δύναμη και την ευαισθησία του Βέντερς που αποτύπωσε το έργο του Σαλγκάδο και τις παγκόσμιες διαστάσεις του.

Επιμέλεια κειμένου - ΤΑΚΗΣ Γ. ΜΑΡΤΑΤΟΣ