Οι καταλήψεις και η λάθος απάντηση στο πρόβλημα

Το θέμα των καταλήψεων έχει δυο αναγνώσεις. Η πρώτη νομιμοποιεί απόλυτα τους μαθητές που αρνούνται να κάνουν μάθημα χωρίς τα βιβλία τους. Πρόκειται για τους ίδιους μαθητές που έχουν απόλυτη εξοικείωση με τις νέες τεχνολογίες και προτιμούν να διαβάζουν στην οθόνη παρά στο χαρτί. Η διαμαρτυρία τους, πάντως, ως μέσο αντίδρασης, δεν είναι παράλογη, ούτε ακραία. Είναι η εύλογη απάντηση στην- προσωρινή, έστω- απώλεια ενός αυτονόητου δικαιώματος τους.

Η δεύτερη ανάγνωση είναι κάπως πιο σύνθετη. Και εφάπτεται με την λογική μιας κοινωνίας που λειτουργεί περίπου σαν οδοστρωτήρας στην πρώτη αναποδιά. Χωρίς να μαθαίνει από τα λάθη της. Το κύμα των καταλήψεων διαπαιδαγωγεί και την ερχόμενη γενιά ότι σ’ αυτόν τον κόσμο η αντίδραση σε κάθε πρόβλημα που ανακύπτει έχει πάντα αρνητικό πρόσημο. Ότι απέναντι σε κάθε δυστοκία η απάντηση βρίσκεται μονίμως στα άκρα, στην ισοπέδωση, στην απόσειση της δικής μας ευθύνης και στην αξίωση πάντα κάποιοι άλλοι να φροντίζουν για εμάς. Ζήτημα όχι μόνο πολιτικό και κοινωνικό αλλά και πριν απ’ όλα πολιτισμικό, με την έννοια της συμπεριφοράς στην καθημερινότητα.

Δεν διαφωνεί κανείς ότι το Υπουργείο Παιδείας (παρακάμπτουμε τις εμπλοκές με το Ελεγκτικό Συνέδριο και την ολιγωρία στη σύμβαση για την εκτύπωση των βιβλίων) τα έκανε φέτος μαντάρα. Οι ευθύνες του είναι αυταπόδεικτες. Τραγικές. Και το αποτέλεσμα αναμενόμενο.

Όμως, σε μια εποχή που όλοι αναγνωρίζουμε ότι αν δεν αλλάξουμε μυαλά δεν υπάρχει μέλλον, ο χώρος της Παιδείας θα μπορούσε να εμπνεύσει νέες νοοτροπίες, νέες συμπεριφορές και να στείλει νέα μηνύματα. Γονείς, εκπαιδευτικοί, μαθητές, αντί να μεμψιμοιρούν στα προαύλια θα μπορούσαν να οργανώσουν μια άλλου είδους απάντηση. Μια θετική απάντηση στο πρόβλημα. Και να εκθέσουν την ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας καλύπτοντας, μέσα από τα περυσινά βιβλία, από τις φωτοτυπίες, από τα dvd, από την μεγαλύτερη προσπάθεια όλων στην τάξη και στο σπίτι, το τεράστιο κενό που τους κληροδότησε.

Αυτό, ναι, θα ήταν ένα ηχηρό μήνυμα, το αποτέλεσμα μιας νέας συλλογικότητας, που θα έδειχνε πρωτίστως στα παιδιά ότι αυτή η κοινωνία έχει ακόμη τη δύναμη να ορθώνει το ανάστημα της, όχι μόνο όταν πρέπει να διαμαρτυρηθεί, αλλά και όταν πρέπει να δημιουργήσει, κόντρα στην αδράνεια και στις αγκυλώσεις της όποιας πολιτικής τάξης.