Νέο φορολογικό: Μύθοι και πραγματικότητα

Καθώς το φορολογικό νομοσχέδιο αποτελεί πλέον νόμο του κράτους, μια από τις ενδιαφέρουσες φράσεις που ακούστηκαν από αρκετά κυβερνητικά χείλη ήταν, ότι «δεν μπορεί ο ελεύθερος επαγγελματίας να δηλώνει εισοδήματα μικρότερα από τον κατώτατο μισθό».

Σημαίνει αυτή η φράση, ότι δεν μπορεί-δεν είναι αξιόπιστο να μας λένε οι ελεύθεροι επαγγελματίες, ότι δεν βγάζουν παραπάνω από τον μισθωτό;  Ή σημαίνει, ότι όσοι δεν βγάζουν δεν μπορεί – δεν είναι ανεκτό από την πολιτεία να υπάρχουν; Ακούσαμε και τα δύο:

Αφενός μας είπαν ότι το 70% των ελεύθερων επαγγελματιών «εμφανίζουν» έσοδα μικρότερα από τον κατώτατο μισθό. Έχουν όλοι αυτοί εισόδημα πάνω από 712 ευρώ – έστω και αδήλωτα; Ή μήπως ζουν μήνα τον μήνα, άλλοτε με 500 ευρώ, άλλοτε με 300 ευρώ, ταυτόχρονα με το βάρος των απλήρωτων λογαριασμών;  Όλοι έχουμε έναν ελεύθερο επαγγελματία ως μέλος της οικογένειάς μας, φίλο - λογιστή, δικηγόρο, ιδιοκτήτη μικρού μαγαζιού και ξέρουμε. Η δεξιά ανέκαθεν πριν πλήξει την κοινωνική ομάδα που ήθελε, την στοχοποιούσε, δυσφημώντας την.

Αφετέρου, η κυβέρνηση υπονοούσε όλο αυτό το διάστημα, ότι υπάρχει ένας συστημικός, τεχνικός, «ουδέτερος» λόγος που «δεν μπορεί», «δεν επιτρέπεται», για την αναπτυξιακή πορεία της οικονομίας να υπάρχει αναντιστοιχία μισθού με τον μισθωτό. Ποιος είναι ο εισηγητής αυτής της θεωρίας. Ποια είναι τα επιχειρήματα; Που εφαρμόστηκε; Θα μειωθεί η ανεργία που θα προκληθεί; Δεν ακούσαμε τίποτα. Ποια είναι εκείνη η μεταφυσική καπιταλιστική αρχή που εξηγεί γιατί θα δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας, αν κλείσουν τα βιβλία οι ελεύθεροι επαγγελματίες;

Το νέο φορολογικό είναι μια ακόμα αναδιανομή του πλούτου από τα κάτω προς τα πάνω, που τεστάρει τις κοινωνικές άμυνες. Και τι ειρωνεία. Αμέσως όταν αυξάνουν τον κατώτατο μισθό, επιβάλλουν στον ελεύθερο επαγγελματία να προσεγγίζει τα ίδια αυξημένα αίφνης επίπεδα, αλλιώς τουλάχιστον θα φορολογηθεί για αυτό, δηλαδή θα εξοντωθεί και κλείσει. Κόβονται τα στάχυα από το δρεπάνι του θεριστή οριζόντια…

Η μισθωτή εργασία από την άλλη μεριά, όχι μόνο περιορίζει τον εργαζόμενο στις «δωρεές» και την απασχόληση που είναι πρόθυμοι να του παραχωρήσουν οι εργοδότες του, αλλά τον καθιστά πόρο και για τους άλλους. Ακόμα και αν ο εργοδότης δεν έχει τα ίδια νομικά δικαιώματα που είχαν οι δουλοκτήτες στους δούλους τους, έχει όμως μια πραγματική δυνατότητα να αποφασίζει για τη φύση και τους όρους του βίου του μισθωτού.

Την προηγούμενη φορά που αυτή η κυβέρνηση είχε νωπή λαϊκή εντολή (2019) το βάρος στράφηκε στην δυνατότητα αύξησης περισσότερης φυσικής εξουσίας στα σώματα, στην είσοδο της αστυνομίας στα πανεπιστήμια, την κατάργηση του πνεύματος αναλογικότητας των ποινών των νέων Ποινικών Κωδίκων, των μέτρων περιορισμού της προσωπικής ελευθερίας επί Covid, αντί της ενίσχυσης του δημόσιου τομέα, της ακραίας καταστολής στην άσκηση του δικαιώματος συνάθροισης. Ακολούθησαν προσπάθειες θεσμικής αποκρυστάλλωσης της εξουσίας της στους κρατικούς μηχανισμούς, στη διατύπωση του νόμου, στις κοινωνικές ηγεμονίες επιβολής (έλεγχος στα περισσότερα ΜΜΕ, τηλεφωνικές υποκλοπές).  Σήμερα, στρέφεται στην κατάκτηση μιας ακόμα βαθμίδας κοινωνικού ελέγχου και επιβολής της εξουσίας με τη βίαιη εκκαθάριση μιας ιστορικής κοινωνικής ομάδας.

Βασίλης Μάρκου, δικηγόρος Πατρών.