Το (κατ’ευφημισμόν) Διεθνές Φεστιβάλ Πάτρας

Τώρα που ολοκληρώθηκαν οι εκδηλώσεις του - κατ' ευφημισμόν - Διεθνούς Φεστιβάλ Πάτρας έφτασε η…σκληρή ώρα του απολογισμού.

Όσοι από εμάς είχαν την τύχη να παρακολουθήσουν παλιότερα στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ Πάτρας τη συναυλία ενός (κρατηθείτε): Μπομπ Ντίλαν, Τίτο Πούντε, Τανίτας Τικαραμ, Τζόαν Μπαέζ, Τσικ Κορία, Μάνου Χατζιδάκι, Νάνας Μούσχουρη, θεατρικές παραστάσεις ενός Θεόδωρου Τερζόπουλου, Λι Μπρούερ (σε συμπαραγωγή με την Πολιτιστική Πρωτεύουσα), Χοροθέατρο Ομάδας Πίνα Μπάους, Δημήτρη Παπαϊωάννου, Εικαστικές δημιουργίες δια χειρός Τσόκλη, Μυταρά, Σορόγκα, Αληθεινού και τόσων άλλων δημιουργών όλων των ειδών της Τέχνης, είναι βέβαιο πως θα έχουν πάθει το…λιγότερο κατάθλιψη διαβάζοντας τα Προγράμματα του Διεθνούς Φεστιβάλ Πάτρας των τελευταίων - αρκετών είναι η αλήθεια - ετών. Διότι Διεθνές Φεστιβάλ χωρίς ούτε μια διεθνή (ούτε καν εγχώρια) παραγωγή ή έστω συμπαραγωγή το οποίο απαρτίζεται αποκλειστικά από μετακλήσεις που συμμετέχουν σε όλα ανεξαιρέτως τα λοιπά

Φεστιβάλ που διοργανώνει κάθε πόλη, κωμόπολη και χωριό ανά την Ελλάδα, μόνο στο επίπεδο ενός… αυτοτρολαρίσματος μπορεί να εκληφθεί!

Αποτελεί κοινή πεποίθηση σε πολλούς η ανάγκη να αποκτήσει επιτέλους το (Διεθνές;) Φεστιβάλ Πάτρας Μία φιλοσοφία, Ένα όραμα, Έναν Στόχο και Μία Ταυτότητα προσαρμοσμένη στις συνθήκες και τις ανάγκες της εποχής και εξειδικεύοντας το ρεπερτόριο και το Πρόγραμμά του προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, με σκοπό να καταστεί πρωτοποριακό και ανταγωνιστικό στο είδος του τόσο στον Ελλαδικό χώρο όσο και σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, σε ένα εύλογο χρονικό διάστημα. Μια ιδέα θα μπορούσε να ήταν η κατηγορία του Μουσικού Θεάτρου, μια ενότητα που αφενός διαθέτει πολλές εκφάνσεις: Από το Μιούζικαλ, την Όπερα, την Οπερέτα, το λυρικό θέατρο, το μιούζικ χωλ, το βαριετέ, το μουσικό - θεατρικό αναλόγιο, την (ποιοτική) Επιθεώρηση, ακόμα ακόμα και το Αρχαίο δράμα (καθώς ο τρόπος με τον οποίο ανέβαιναν οι παραστάσεις Αρχαίου δράματος στην αρχαία Ελλάδα προσιδίαζε σε μουσικό θέατρο και κυρίως στην σημερινή μορφή της όπερας).

Επιπλέον μια τέτοια επιλογή αξιοποιεί την παράδοση του Λυρικού θεάτρου που η Πάτρα διατηρεί με το Δημοτικό Θέατρο “Απόλλων”, το παλαιότερο σωζόμενο κλειστό θέατρο ιταλικού τύπου στην Ελλάδα, με παράδοση σε παραστάσεις λυρικού θεάτρου ήδη από το 1872. Μια τέτοια επιλογή θα προσέφερε μια νέα ανανεωτική πνοή στο (παρηκμασμένο) Διεθνές Φεστιβάλ Πάτρας, σηματοδοτώντας την έναρξη μιας νέας δημιουργικής εποχής 40 χρόνια σχεδόν μετά από τη δημιουργία του.