Του Ζώη Μαρίνου
«Παίρνει ένα λεπτό να καταστρέψεις μια ζωή και μια ζωή για να την κτίσεις». Στο βιβλίο επισκεπτών του Μουσείου Καλαβρυτινού Ολοκαυτώματος ξεχωρίζει το απόφθεγμα που έγραψε ο Δημήτρης Σούδας ο οποίος μόλις σήμερα ανήγγειλε ότι τον Σεπτέμβριο πρόκειται να παραιτηθεί από την θέση του Εκπροσώπου Τύπου του Πρωθυπουργού του Καναδά για να αφιερώσει περισσότερο χρόνο στην οικογένεια του. (Στην Ελλάδα, τέτοιες επιλογές θεωρούνται μάλλον «αυτοκτονικές», αλλά αυτό είμαι μια άλλη ιστορία...).
Χθες το απόγευμα, στην οδό Δοϊράνης, μια κοπέλα 24 ετών έβαλε τέλος στη ζωή της. Λούστηκε με βενζίνη, άναψε ένα σπίρτο και παραδόθηκε στις φλόγες. Το θέμα απασχόλησε τα μέσα ενημέρωσης, έγινε μια σχετική συζήτηση στην πόλη και σήμερα – κοντά 30 ώρες μετά- η υπόθεση ξεχάστηκε.
Πριν μερικές μέρες ένας 32χρονος έπεσε από τον έκτο όροφο πολυκατοικίας στην οδό Άστιγγος. Μερικές εβδομάδες πίσω ένα 15χρονο κορίτσι κρεμάστηκε στην αυλή του σπιτιού της στην Αγυιά.
Νέοι άνθρωποι. Ο τρόπος που επιλέγουν να αυτοκτονήσουν μαρτυρά αποφασιστικότητα. Δεν θέλουν απλώς ν’ αποπειραθούν – για να κεντρίσουν την προσοχή, ίσως. Θέλουν να πεθάνουν. Όμως, ούτε με τον θάνατο τους καταφέρνουν να περάσουν το μήνυμα διαμαρτυρίας που έτσι κι αλλιώς εμπεριέχεται σε κάθε αυτοχειρία. «Έπασχε από ψυχολογικά προβλήματα», «έπασχε από χρόνια κατάθλιψη» κ.ο.κ., είναι μερικές από τις συνηθισμένες μαρτυρίες γειτόνων, φίλων και συγγενών και ορισμένες από τις στερεότυπες ετικέτες των μέσων ενημέρωσης. Και αμέσως, με την επίκληση του ψυχικού νοσήματος, αποσείεται η ευθύνη οποιουδήποτε άλλου πλην του αυτόχειρα.
Έτσι, πέφτουμε ήσυχοι στο κρεβάτι μας, με τις ίδιες προκαταλήψεις και ιδεοληψίες να μας εμποδίζουν να δούμε καθαρά.
Αν οι άνθρωποι αυτοί είχαν λίγη υποστήριξη και μια κάποια ψυχολογική φροντίδα, σήμερα θα ήσαν ανάμεσα μας παλεύοντας για την ζωή και τα όνειρα τους. Αν, επίσης, σκεφτούμε ότι όσοι είναι πληγωμένοι, απομονωμένοι και ψυχικά ευάλωτοι δεν χρειάζονται παρά να τους «χαρίσουμε» ένα μικρό κομμάτι του υπερτροφικού μας εγωισμού ώστε να νιώσουν χρήσιμοι και σημαντικοί, τότε ίσως καταλάβουμε και το δικό μας μερίδιο ευθύνης κάθε φορά που θ’ ακούμε ότι ένας νέος άνθρωπος αυτοκτόνησε.
Εκτός κι αν τίποτα απ’ όλα αυτά δεν έχει πια νόημα στην εποχή της κρίσης, του Μνημονίου, της οργής και της αγανάκτησης. Στην εποχή που μαζί με την ζωή που ξέραμε ως σήμερα κατεδαφίζεται και ο τρόπος που βλέπουμε τους δίπλα μας.
Ακολουθήστε το thebest.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, τη στιγμή που συμβαίνουν, στο thebest.gr
* Τα κείμενα που φιλοξενούνται στη στήλη «Απόψεις» του thebest.gr απηχούν τις απόψεις των συγγραφέων και όχι του portal.
