Κι ύστερα τι;

Ήμουνα χτες στην Πλατεία Γεωργίου, μαζί με τους άλλους διαδηλωτές, όπως θα είμαι και σήμερα και αύριο και κάθε μέρα, όσο θα διαρκέσει η διαμαρτυρία κατά της πολιτικής της κυβέρνησης. Πόσο θα διαρκέσει, όμως; Κανείς δεν το ξέρει.

Κι αν πει πως «αυτό εξαρτάται», δε θα ξέρει να πει «από τι». Από το αν θα υποχωρήσει η κυβέρνηση, παίρνοντας πίσω τα μέτρα; Ας μην κοροϊδευόμαστε. Η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να κλιμακώσει τις επιθέσεις της ενάντια στους μισθωτούς, στους συνταξιούχους, στη νεολαία… και βρίσκει σ’ αυτό σύμφωνους το μεγαλύτερο κομμάτι της αντιπολίτευσης.

Άλλωστε ο πρωθυπουργός το ‘χει δηλώσει επανειλημμένα και καθαρά: «Δεν κάνω βήμα πίσω!». Μήπως πιστεύει κανείς μας ότι θα δώσουν πίσω όσα μας έκλεψαν; (Αν κάποιος από τους συμμετέχοντες στη διαμαρτυρία δυσανασχετεί με το ρήμα «έκλεψαν», ας θυμηθεί ν’ αφήσει την κομματική του ταυτότητα σπίτι.

Όσα μας αφαίρεσαν και όσα δηλώνουν πως θα μας αφαιρέσουν ακόμα, τα πήραν και θα τα πάρουν, όχι μόνο χωρίς τη συναίνεσή μας, αλλά και ενάντια στη θέλησή μας. Εκτός κι αν συμμετέχει στη διαμαρτυρία μας εκείνος ο συνταξιούχος που συγκίνησε τον Γεώργιο Ανδρέα Παπανδρέου προσφέροντας «και τη σύνταξή του ακόμα». Οπότε πάω πάσο.)

Μήπως η διαμαρτυρία γίνεται, λοιπόν, για… τη διαμαρτυρία; Οπότε η κυβέρνηση μόνη ή μαζί με τη μείζονα και τους όποιους από την ελάσσονα αντιπολίτευση (ΛΑ.Ο.Σ, ΔΗ.ΣΥ, ΔΗΜ.ΑΡ) θα τα βρουν εθνικοκυβερνητικά και επισήμως (στην ουσία τα έχουν βρει από καιρό) για να συνεχίσουν την πτώχευσή μας κι εμείς θα συνεχίσουμε να διαμαρτυρόμαστε για την τιμή των όπλων;

Μήπως θα χρειαστεί να στήσουμε στην πλατεία και αντίσκηνα σαν τους ισπανούς indignados; Σε μια τέτοια, όμως, περίπτωση, να είμαστε βέβαιοι ότι η διαμαρτυρία θ’ αρχίσει να ξεφουσκώνει, όπως ήδη άρχισε να συμβαίνει και με τους Ισπανούς, γεγονός που σημειώνουν διάφορα ισπανικά ΜΜΕ. Και θα δικαιώσουμε επίσης κάποια δικά μας αστικά ΜΜΕ που άρχισαν ήδη να χρησιμοποιούν ειρωνικούς χαρακτηρισμούς όπως «το κίνημα … των κατασκηνώσεων δυσαρέσκειας» (ΒΗΜΑ, 24.5.2011)

Φοβάμαι πως αυτή θα είναι η μοιραία κατάληξη, αν δεν καθορίσουμε συγκεκριμένους στόχους αγώνα που θα αφορά την ανατροπή της πολιτικής της πτώχευσής μας κι αν περιοριστούμε στην εκδήλωση της αγανάκτησής μας. Γιατί με μόνη τη διαμαρτυρία δε θα πάμε πολύ μακριά. Και φοβάμαι ακόμα πως θα θυμίζουμε ύστερα εκείνον τον γραφικό ρώσο χωρικό που περιγράφει ο Slavoj Zizek στο τελευταίο του βιβλίο (Πρώτα σαν τραγωδία και μετά σαν φάρσα):

«Τον δέκατο πέμπτο αιώνα», μας αφηγείται ο Slavoj Zizek, «όταν η Ρωσία ήταν υπό την κατοχή των Μογγόλων, ένας χωρικός και η γυναίκα του περπατούσαν σ’ έναν κονιορτοβριθή επαρχιακό δρόμο· ένας μογγόλος πολεμιστής καβάλα στ’ άλογό του σταμάτησε πλάι τους και ανακοίνωσε στον χωρικό ότι θα βίαζε τη γυναίκα του· κατόπιν πρόσθεσε: “Όμως, επειδή το έδαφος είναι γεμάτο σκόνη, εσύ θα πρέπει να βαστάς τους όρχεις μου, όσο εγώ θα βιάζω τη γυναίκα σου, για να μη λερωθούν!”

Αφού ο Μογγόλος έκανε ό,τι έκανε κι απομακρύνθηκε καβάλα στ’ άλογό του, ο χωρικός άρχισε να γελάει και να χοροπηδάει όλο χαρά. Η έκπληκτη σύζυγός του τον ρώτησε: “Πώς μπορείς να χοροπηδάς όλο χαρά, όταν μόλις με βίασαν βάρβαρα μπροστά στα μάτια σου;” Ο χωρικός απάντησε: “Μα του την έσκασα! Τα παπάρια του είναι γεμάτα σκόνη!”»

Μήπως χρειάζεται, λοιπόν, αντί να ξεσκονίσουμε μόνο τους όρχεις της Εξουσίας με τις διαμαρτυρίες μας, να οργανωθούμε για να την… ευνουχίσουμε; Αν δεν το πράξουμε το συντομότερο, όχι μόνο δε θα γελάμε σαν τον γραφικό ρώσο χωρικό, αλλά θα συνεχίσουμε να θρηνούμε για τον επαναλαμβανόμενο βιασμό μας.