Πάτρα: Σαν να είναι η καταστροφή η λίμνη και εμείς τα... φλαμίνγκο

Πριν λίγες ημέρες ήταν το έλος. Σήμερα η Ιχθυόσκαλα. Άλλοτε ήταν η φάτνη.

Πρωταγωνιστές παραμένουν με ιστορικά έως σήμερα ρεκόρ τα σιντριβάνια, τα κοινόχρηστα ποδήλατα και φυσικά το θέατρο «Απόλλων».

Η καταστροφή ως νέου τύπου πολιτισμός από τη  μια άκρη μέχρι την άλλη. Έτσι απλά. Χωρίς αφορμή. «Γιατί μπορούμε».

Αν το κέντρο μιας πόλης είναι ο καθρέφτης της, φανταστείτε τι συμβαίνει στις συνοικίες.

Μια Πάτρα παραδομένη στην αθλιότητα των βανδάλων οι οποίοι τείνουν να μετατραπούν σε …αξιοθέατό της,  με το οποίο κανείς, μα ΚΑΝΕΙΣ, δεν ασχολείται.

Σαν να είναι πλέον αναπόσπαστο μέρος μιας ρευστής καθημερινότητας με την οποία συνυπάρχουμε εν είδει φυσικού περιβάλλοντος. Σαν να είναι η καταστροφή η λίμνη και εμείς τα φλαμίνγκο.

Καθόλου τυχαία δεν φτάσαμε σε αυτό το σημείο.

Κάποιοι χάιδεψαν, κάποιοι καλλιέργησαν και κάποιοι διευκόλυναν αυτή την κατάσταση είτε με την ανοχή τους, είτε με την ελαστικότητα που ανακύπτει από την πολιτική τους μανιέρα και καταλήγει  «τυφλοσούρτης» εξαιτίας της φοβίας μη και μας πούνε … κατασταλτικούς σε περίπτωση  π.χ. που καταγγείλουμε τους βανδάλους, που ζητήσουμε τη συνδρομή της αστυνομίας ή που κατεβάσουμε κανένα πανό έστω μετά από κανά μήνα απο το πέρας του αγώνα και καθαρίσουμε τον τόπο από καμιά αφίσα.

Κάποιοι βάφτισαν την αφισορύπανση διακίνηση ιδεών, τα κουρελιασμένα πανό, ακόμη και στα κεντρικότερα μνημεία, διεκδίκηση και αγώνα, τα κακοποιημένα αγάλματα και τα σιντριβάνια τρόπο εκτόνωσης των αμφισβητιών.

Κάποιοι αρνήθηκαν τη δημοτική αστυνομία, για ιδεολογικούς λόγους, αλλά παρά ταύτα υπογραμμίζουν ότι δεν υπάρχει….προσωπικό για να ελέγξει την κατάσταση σε όλο το εύρος του Δήμου (ούτε καν στοιχειωδώς στο κέντρο όπως αποδεικνύεται).

Ακόμη και σήμερα είναι πολύ δύσκολο να εντοπίσει κανείς σε ανακοινώσεις τη λέξη "καταγγελία" για όσους διαλύουν το δημόσιο χώρο. Βλέπεις μόνο έκκληση στους πολίτες να προστατέψουν την δημοτική περιουσία. Έτσι γενικώς και αορίστως. Όλοι οι πολίτες στο ίδιο σακί. Και οι βάνδαλοι.

Μόνο που είναι μαθηματικώς βέβαιο πώς ό,τι αλόγιστα θρέφεις, σου επιστρέφεται και ζητάει να σε καταπιεί.

Σε αυτό το σημείο είμαστε τώρα.

Λίγους μήνες πριν τις αυτοδιοικητικές εκλογές, η πόλη βρίσκεται στο έλεος των βανδάλων.

Όσοι ανεχτήκαμε, σπάνε τη νέα γέφυρα στο έλος, σπάνε την ιχθυόσκαλα, σπάνε το Δημοτικό Θέατρο, κλέβουνε τις σχάρες, διαλύουνε τα φωτιστικά στους δρόμους, καταστρέφουνε το δημόσιο χώρο, τον οποίο με την πάροδο του χρόνου θεωρούν πλέον κτήμα τους και αυτοί, ίσως, για τους δικούς τους ιδεολογικούς λόγους.

Η ανοχή επιστρέφεται με κακοποιητική συμπεριφορά εναντίον της πόλης, εναντίον των πολιτών και  εν τέλει και εναντίον των σημείων που θέλουμε να προβάλουμε και στα προεκλογικά μας φυλλάδια.

Έτσι είναι δυστυχώς.