Χωρίς ρεζέρβα η Πάτρα

Σας έχει πιάσει ποτέ λάστιχο στο ΙΧ σας στη μέση του πουθενά και να μην έχετε ρεζέρβα; Το πρώτο δίλημμα που αντιμετωπίζει κάποιος σε αυτή την κατάσταση είναι να μείνει να φυλάξει το αυτοκίνητό του ή να πάει για βοήθεια; Έ, λοιπόν σε αυτή την κατάσταση βρίσκεται ο Δήμος μας εδώ και κάποια χρόνια. Έχουμε μείνει να φυλάμε τα κεκτημένα αλλά δεν πάμε πουθενά. Έχουμε μείνει από λάστιχο χωρίς να ξέρουμε πού θέλουμε να πάμε, χωρίς τα μέσα και με τον φόβο να χάσουμε κι αυτά που έχουμε. Όμως είναι βάσιμος ο φόβος αυτός.

Λίγες μέρες πριν την προκήρυξη εθνικών εκλογών, διαδικασία που όπως δείχνουν τα πράγματα θα οδηγήσει σε κυβερνητική αλλαγή, κάποιοι Υπουργοί θεώρησαν σωστό να φέρουν νομοθετήματα που ναρκοθετούν την τοπική αυτοδιοίκηση. Καύση σκουπιδιών, ιδιωτικοποίηση νερού και ενεργειακός αποκλεισμός των Δήμων είναι οι τρεις άξονες του συζητούμενου πολυνομοσχέδιου που εισηγείται η κυβέρνηση και αναθεωρεί αυτά που ξέραμε.

Η ανακύκλωση υποβαθμίζεται αφού τα απορρίμματα πλέον γίνονται καύσιμη ύλη για την παραγωγή ενέργειας κυρίως για τις τσιμεντοβιομηχανίες. Το νερό αντιμετωπίζεται ως εμπόρευμα και δίνεται προίκα στους μεγαλοεργολάβους στα πρότυπα της διαχείρισης του φράγματος Πείρου-Παραπείρου, παρά τις κατά καιρούς αντίθετες αποφάσεις του ΣτΕ. Η ενεργειακή αυτονομία καθίσταται όνειρο απατηλό αφού δίνεται πρόκριμα στην ιδιωτική πρωτοβουλία παραγωγής ενέργειας και τις σχετικές επενδύσεις χαμηλού ρίσκου και μηδενικής ανταποδοτικότητας.

Η απάντηση σε αυτές τις δυσμενείς εξελίξεις δεν μπορεί να περιορίζεται σε μάχες οπισθοφυλακής, σε αγώνες να μην αλλάξει τίποτα. Θα έπρεπε εδώ και καιρό να έχουμε προχωρήσει ως πόλη στην υλοποίηση των δικών μας σχεδίων και στη διαχείριση των απορριμμάτων, με ανάπτυξη των ποσοστών ανακύκλωσης και ολοκλήρωση του εργοστασίου επεξεργασίας, και στη διαχείριση του νερού με δημιουργία διαδημοτικού φορέα του φράγματος με κρατική εγγύηση έναντι του κινδύνου αστοχιών, και στον τομέα της ενεργειακής αναβάθμισης με τη δημιουργία και συμμετοχή σε ενεργειακές δημοτικές ή διαδημοτικές κοινότητες.

Τίποτα από όλα αυτά δεν κάναμε έγκαιρα και μείναμε σήμερα να φυλάμε τα κεκτημένα φωνάζοντας και αγωνιώντας για τις εξελίξεις. Δίκιο έχουμε αλλά μόνο με την επίκλησή του καμία μάχη δεν κερδήθηκε ποτέ.