Πάτρα: Τρεις ανεμβολίαστες υγειονομικοί μιλούν στο thebest.gr και περιγράφουν πώς επιβίωσαν τους μήνες που βρίσκονταν εκτός υπηρεσίας

Στις θέσεις τους βρίσκονται πλέον εδώ και κάποιες ημέρες ανεμβολίαστοι υγειονομικοί. Μετά από αρκετούς μήνες αναστολής επέστεψαν στην εργασία τους με ράπιντ τεστ και μάσκα υψηλής προστασίας.

Τρεις από αυτούς μιλούν στο thebest.grκαι περιγράφουν πώς επιβίωσαν τους μήνες που βρίσκονταν εκτός υπηρεσίας.

Η Αλεξάνδρα Τσώτα είναι νοσηλεύτρια στο Καραμανδάνειο (διορισμένη στο δημόσιο από το 2010 ενώ πιο πριν βρισκόταν στον ιδιωτικό τομέα) και ήταν σε αναστολή για 16 μήνες. Είναι μονογονέας με δύο παιδιά και περιέγραψε με έντονη συγκινησιακή φόρτιση τους μήνες που βρισκόταν μακριά από την εργασία της.

Όπως αναφέρει, «για 16 μήνες έμεινα μακριά από την εργασία μου. Δεν επέστρεψα ούτε με νόσηση. Αυτό το χρονικό διάστημα ήταν πολύ δύσκολο καλώς δεν είχα άλλο εισόδημα εκτός από τον μισθό μου. Έπρεπε κάθε μέρα να ψάχνω τρόπους για να επιβιώσω εγώ και τα παιδιά μου. Δυστυχώς δεν μας επέτρεπαν και να βρούμε εργασία με ένσημα και έτσι έψαχνα ένα οποιοδήποτε μεροκάματο για να μεγαλώσω τα παιδιά μου. Έγινα λαντζιέρα, μαγείρισσα, έκανα φύλαξη ηλικιωμένων, έκανα ότι μπορούσα. Ευτυχώς που υπήρχε αλληλεγγύη μεταξύ των συναδέλφων. Είχαμε και τη βοήθεια του απλού κόσμου. Δεν μπορώ να το ξεχάσω γιατί αν δεν υπήρχε, τα πράγματα θα ήταν ακόμα πιο δύσκολα. Μας βοήθησαν επίσης η Εκκλησία αλλά και οι εκπαιδευτικοί. Μας υποστήριξαν και σε ψυχολογικό επίπεδο αλλά και οικονομικά. Ακόμα και ένα πακέτο μακαρόνια ήταν πολύ μεγάλη βοήθεια για όλους μας.

Όλο αυτό το διάστημα, πίστευα ότι ο θεός θα μας βοηθήσει. Έπρεπε να αντέξω και άντεξα. Έπρεπε να φανώ δυνατή για τα παιδιά μου. Η επιστροφή ήταν εν μέρει μία δικαίωση που έπρεπε να έρθει  νωρίτερα. Άργησε, αλλά ήρθε. Ακόμα δεν μπορώ να πιστέψω πώς άντεξα 16 μήνες. Ήταν δύσκολοι όχι μόνο οικονομικά αλλά και κοινωνικά. Δεχθήκαμε ένα είδος μπούλινγκ. Τους συγχωρώ όλους.

Υπάρχουν συνάδελφοι που μας καλοδέχθηκαν, όμως μετά από 16 μήνες ψυχολογικής βίας η επιστροφή δεν ήταν εύκολη. Ήταν άδικο αυτό που έγινε. Μακάρι να μην υπάρξουν ξανά τέτοιες απουσίες γιατί δεν είναι σωστό. Καταστράφηκαν οικογένειες. Κάποιοι δεν ήταν δυνατοί. Εγώ λύγισα πολλές φορές, όμως υπήρχε κάτι που με σήκωνε. Δεν έκλαψα τους 16 μήνες πολύ, τώρα το κάνω».

Η Νικολίτσα Καψάλη είναι νοσηλεύτρια στο νοσοκομείο του Ρίου και έμεινε εκτός από την υπηρεσία της για πέντε μήνες έχοντας δύο παιδιά που σπουδάζουν και ένα δάνειο.

Όπως αναφέρει, «οι συνθήκες ήταν πάρα πολύ δύσκολες. Μείναμε μόνο με το μισθό του συζύγου μου ο οποίος αναγκάστηκε να εμβολιαστεί για να επιβιώσει η οικογένεια. Κανείς δεν εκτίμησε την προσφορά μας, αυτά που δώσαμε τόσα χρόνια από τη θέση ρου νοσηλευτή. Δουλεύω στο νοσοκομείο του Ρίου εδώ και 28 χρόνια και μάλιστα σε δύσκολα τμήματα όπως είναι η Παθολογική και η νεφρολογική. Παρόλα αυτά με μεγάλη άνεση έβγαλαν σε αναστολή έμπειρο προσωπικό που θα μπορούσε να βοηθήσει πολύ τον καιρό της πανδημίας. Είχαμε εξοπλισμό, ξέραμε να λαμβάνουμε μέτρα προστασίας καθώς έχουμε εκπαιδευτεί πολύ καλά πάνω σε αυτά. Εκτός από τον κορωνοϊό, τόσα χρόνια στα νοσοκομεία υπήρχαν και άλλες λοιμώξεις.

Το διάστημα της αναστολής δεν μπόρεσα να εργαστώ κάπου αλλού. Υπήρχε βοήθεια από πολλές κοινωνικές ομάδες και κυρίως από εκπαιδευτικούς που τους οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ για τη συμπαράσταση. Δίναμε τρόφιμα και κάποια μικρά χρηματικά ποσά. Είχαμε τα προς το ζην και όλα τα άλλα ήταν σε εκκρεμότητα.

Όταν επέστρεψα αυτό που είδα ήταν ένα κουρασμένο προσωπικό. Δεν είμασταν μόνο εμείς που βγήκαμε σε αναστολή σε άσχημη κατάσταση αλλά και το προσωπικό που έμεινε πίσω με έναν τεράστιο όγκο δουλειάς και συμβασιούχους που δεν είχαν εκπαιδευτεί.  Από αυτήν περιπέτεια κρατάω μόνο τη λύπη που κανείς δεν κατάλαβε την προσφορά μας. Λυπάμαι και γι’ αυτούς που χάθηκαν, θα μπορούσαμε να είχαμε βοηθήσει πολλούς ασθενείς αν μας είχαν αφήσει».

Υπάρχει ωστόσο και μία κατηγορία υγειονομικών που δεν κατάφερε να επιστρέψει και αναγκάστηκε να παραιτηθεί.

Η Ε. Κ. εργαζόταν ως διοικητική υπάλληλος στον Άγιο Ανδρέα. ‘Έμεινε σε αναστολή για 8 μήνες μέχρι που τελικά πήρε σύνταξη.

Όπως αναφέρει, «από τον Σεπτέμβριο που λάβαμε το χαρτί της αναστολής μπήκαμε σε μία περίοδο ανασφάλειας και άγχους για το πώς θα ζήσουμε. Βρεθήκαμε σε μία εξαθλίωση. Ξεκινήσαμε με αλληλεγγύη οι συνάδελφοι να βοηθάμε ο ένας τον άλλον. Δεν είχαμε όλοι αποταμιευμένα χρήματα. ‘Έναν πενιχρό μισθό είχαμε άλλωστε. Οι Πατρινοί μας βοήθησαν[ΜΗ1]  πολύ στο πλαίσιο των δυνατοτήτων τους.  Βοηθηθήκαμε από φίλους, από γνωστούς, από αδέλφια. Μείναμε όχι μόνο χωρίς μισθό αλλά και χωρίς ασφάλιση. Παράλληλα έτρεχαν υποχρεώσεις, λογαριασμοί, δάνεια.  Ήταν μία τιμωρητική απόφαση της κυβέρνησης. Συνεχίζει επιβάλλοντας δύο ράπιντ τεστ και μάσκα υψηλής προστασίας.

Αναγκάστηκα να παραιτηθώ για να βρω κάτι άλλο. Ζούσα μόνο από το μισθό μου έχοντας και ένα δάνειο. Τελικά αφού δε βρήκα δουλειά στα 60 μου χρόνια, βγήκα στη σύνταξη με ποινή, ενώ χρειαζόταν να μείνω άλλα δύο χρόνια».

 [ΜΗ1]