Η τυφλή Μαρίνα πήρε το πτυχίο της! Περπατήσαμε μαζί της ξανά στην πλατεία Γεωργίου- «Δεν έχει αλλάξει τίποτα» μας είπε

Την συναντήσαμε ξανά, λίγα χρόνια μετά την πρώτη μας συζήτηση, στην πλατεία Γεωργίου, ένα σημείο που σημαίνει πολλά για εκείνη και στο οποίο, όπως είπε, δεν έχει αλλάξει τίποτα ουσιαστικό. Σε αυτή την πλατεία έχει ζήσει και μία από τις πιο δύσκολες στιγμές της.

«Στην Πάτρα και την πλατεία υπάρχει ένας οδηγός τυφλών που ονομάζουμε υποτυπώδη γιατί μοιάζει πολύ με το υπόλοιπο δάπεδο της πλατείας και είναι πολύ εύκολο να τον χάσεις και να μπεις μέσα στην πλατεία στην οποία είναι δύσκολο να κινηθεί τυφλός γιατί υπάρχουν πάρα πολλά εμπόδια. Καμιά φορά δεν υπάρχει και κατανόηση. Κάποτε περνώντας από την εθνική τράπεζα τράκαρα με μία κυρία που έμπαινε από τη ράμπα που υπάρχει στην πλατεία. Το μπαστούνι μου μπερδεύτηκε στα πόδια της και άρχισε να φωνάζει. Έλεγε στην ουσία να κλειστώ στο σπίτι μου» θυμάται.

Κατά κανόνα όμως, όπως λέει, η κοινωνία προχωράει και βοηθάει τα άτομα με αναπηρίες να εντάσσονται σε αυτήν.

Πόσο εύκολο ήταν να πάρεις το πτυχίο σου;

Οι  δυσκολίες δε σταμάτησαν ποτέ. Βέβαια η βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου με στήριξε πάρα πολύ στο όλο εγχείρημα, φτιάχνοντας τα βιβλία. Υπήρχε πάντα μία καθυστέρηση για να μετατραπεί ένα βιβλίο στην προσβάσιμη μορφή. Είναι μία μεγάλη διαδικασία. Παρόλα αυτά πάντα προλάβαινα να διαβάσω το υλικό του καθηγητή αλλά και τις δικές μου σημειώσεις. Κατάφερνα να περνάω τις εξετάσεις με ικανοποιητικούς μάλιστα βαθμούς.

Έδινα τα μαθήματα μου και προφορικά και γραπτά ανάλογα με το μάθημα και το αντικείμενο του μαθήματος. Κάποιες φορές τα θέματα τυπώνονταν από τη βιβλιοθήκη αφού είχαν μετατραπεί σε μορφή Μπράιγ, άλλες φορές έδινα γραπτές εξετάσεις μέσω του υπολογιστή. Υπήρχαν και περιπτώσεις που μπορεί να υπαγόρευα στον καθηγητή, για παράδειγμα μία μετάφραση από την Αρχαία Ελληνική.

Υπήρξαν στιγμές που είπες πως δε θα τα καταφέρεις;

Πολλές φορές σκέφτηκα ότι δεν θα καταφέρω να πάρω πτυχίο. Και τα έξι χρόνια που πέρασαν, υπήρξαν πολλές στιγμές που λύγισα και είπα ότι δεν αντέχω άλλο.  Ήταν σαν να βάζεις ένα βλέποντα στο σκοτάδι να κινηθεί μόνος του. Είμαι τυφλή που σπούδασε ένα αντικείμενο που είναι καθαρά πάνω στο βιβλίο. Τα κατάφερα με την στήριξη πάρα πολλών ανθρώπων. Η μητέρα μου ήταν πάντα δίπλα μου και τα πρώτα χρόνια ανέλαβε να φτιάξει το υλικό. Όπως είπα είχα δίπλα μου και την βιβλιοθήκη αλλά και το Πανεπιστήμιο. Είχα δίπλα μου συγγενείς, φίλους ακόμα και φίλους φίλων.

Δυστυχώς ή ευτυχώς για να πετύχω τον μεγαλύτερό μου στόχο και να ολοκληρώσω τις σπουδές μου σε ένα πεδίο απροσπέλαστο για ένα άτομο με πρόβλημα όρασης χρειάστηκε η αρωγή πολλών ατόμων. Ξέρω πως το ευχαριστώ είναι πολύ λίγο μπροστά στον χρόνο και τη δουλειά που αφιέρωσαν άνθρωποι εντός και εκτός της πανεπιστημιακής κοινότητας.

 Παρ'όλα αυτά αισθάνομαι την ανάγκη να πω μεγάλο ευχαριστώ στην μονάδα της Κοινωνικής Μέριμνας Φοιτητών του Πανεπιστημίου Πατρών, στον υπεύθυνο της Βιβλιοθήκη και Κέντρου Πληροφόρησης, κ. Γιάννη Τσάκωνα και τους συνεργάτες του Δώρα Λωτσάρη, Ευγενία Ορφανού-Ραυτοπούλου και Χρυσάνθη Μηλιτσοπούλου οι οποίοι μαζί με την ομάδα εθελοντών τους έπαιξαν τον κυριότερο ρόλο στην μετατροπή και την επιμέλεια των βιβλίων, την υπεύθυνη της βιβλιοθήκης braille του Φάρου τυφλών Ελλάδας Ζωή Γραμμάτικα, την πολύ καλή μου φίλη Έλενα Αβραμοπούλου η οποία άφησε για δυο μήνες όλες τις επαγγελματικές υποχρεώσεις και με συνόδευσε στη Γαλλία με το πρόγραμμα Εράσμους, αλλά και τις φίλες μου Αγγελική Χαϊκάλη και την Άννα Χρυσικού για το χρόνο που αφιέρωσαν βοηθώντας με να βρω χρήσιμο υλικό σε βιβλιοθήκες για προπτυχιακές εργασίες και υπαγορεύοντάς μου ό,τι χρειάστηκα για την υλοποίηση αυτών.

Οφείλω ένα τεράστιο ευχαριστώ στην μητέρα μου Αθηνά Κολλίρου γιατί χωρίς την πολύτιμη στήριξη και βοήθεια που μου παρείχε μετατρέποντας και αυτή βιβλία αλλά και όλο το ψηφιακό υλικό των καθηγητών μου δεν θα ήμουν σήμερα σε θέση να κρατώ το πτυχίο στα χέρια μου, αλλά και τους καθηγητές μου που με στήριξαν κάθε φορά που ήμουν ένα βήμα πριν το βάλω στα πόδια και με παρότρυναν σε πολλά πράγματα, όπως τη πρακτική, το πρόγραμμα Εράσμους, αλλά και στη πτυχιακή εργασία κάτι το οποίο για μένα αποδείχτηκε από τη μια η πιο ευχάριστη διαδικασία αλλά από την άλλη ο πιο μεγάλος άθλος που έχω καταφέρει μέχρι τώρα στη ζωή μου..

Τι είναι αυτό που θα μπορούσε να σε είχε βοηθήσει;

Η δημιουργία της συσκευής της Pop2see από Πατρινούς είναι πολύ σημαντική. Έχω πει και στα ίδια τα παιδιά που την έφτιαξαν, αν είχα αυτή τη συσκευή πριν έξι χρόνια που μπήκα στο Πανεπιστήμιο, τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα. Η συσκευή σου λύνει τα χέρια.  (ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ)

Το Πανεπιστήμιο είναι ένα χαώδες μέρος. Την πρώτη χρονιά έκανα κινητικότητα για να μπορώ να πηγαίνω στις αίθουσες που είχα μάθημα στη γραμματεία, στη βιβλιοθήκη. Δεν είναι εύκολο. Υπήρξαν φορές που χάθηκα

Τι σκέφτεσαι για τι μέλλον;

Υπάρχουν πολλές σκέψεις για το μέλλον. Από την πρώτη στιγμή ήξερα ότι ήθελα ασχοληθώ με την έρευνα, κάτι το οποίο είναι πολύ δύσκολο για ένα άτομο με πρόβλημα όρασης. Έκανα αίτηση για ένα μεταπτυχιακό πάνω σε αυτό το κομμάτι. Δεν κατάφερα να μπω και η δυσκολία στο να φτιαχτούν βιβλία- και μάλιστα γρήγορα- για εμένα, έπαιξε ρόλο. Σκέφτομαι τον εαυτό μου στην εκπαίδευση. Έκανα την πρακτική μου σε ένα σχολείο και τολμώ να πω ότι μου άρεσε πολύ. Η μισή πρακτική έγινε δια ζώσης και η άλλη μισή διαδικτυακά λόγω πανδημίας. Δεν αντιμετώπισα ιδιαίτερες δυσκολίες και πήγε αρκετά καλά.