Η Αντιγόνη και ο ...μπερντές- Το Θερινό Θέατρο της Πάτρας μας κάνει διάσημους ανά τη χώρα- Με την κακή έννοια

Άθλια ήταν η εντύπωση που έκανε στο κοινό το υποτιθέμενο Θερινό Δημοτικό Θέατρο του Δήμου Πατρέων κατά τη διάρκεια της παράστασης «Αντιγόνη» το βράδυ του Σαββάτου.
Και τούτο γιατί όπως περιγράφεται από τους θεατές στάθηκε αδύνατο να σηκώσει έστω κατ΄ελάχιστο το βάρος μιας τραγωδίας με άπαντες να αμφιβάλλουν αν γενικώς μπορεί να σηκώσει το βάρος οποιασδήποτε παράστασης χωρίς να μας κάνει διάσημους ανά το πανελλήνιο, με την καλή έννοια.

«Το Σάββατο παρακολούθησα την Αντιγόνη του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Cezaris Graužinis. Είχα την προσμονή να δω αυτή την παράσταση και λόγω του γεγονότος ότι ο Cezaris έχει την δυνατότητα με πολύ απλά σκηνοθετικά ευρήματα να κάνει εύληπτη την ουσία της Αρχαίας Τραγωδίας» αναφέρει σε σχόλιό της η εκπαιδευτικός Χαριτίνη Καρλιαύτη η οποία υπήρξε και μέλος του Δ.Σ. του ΔΗΠΕΘΕ. Και συνεχίζει: «Προφανώς μετά από 2 χρόνια αποχής από το θέατρο λόγω κορονοϊού ήμουν ευτυχής που θα είχα την ευκαιρία μαζί με τους συμπολίτες μου να απολαύσω πολλές παραστάσεις της Επιδαύρου χωρίς να χρειαστεί να ταξιδέψω.
Κατά την είσοδο στο χώρο, ήμουν απλώς διστακτική. Δεν εξέφρασα μέσα μου γνώμη. Περίμενα απλώς να ξεκινήσει η παράσταση. Από την πρώτη σκηνή αυτή της Αντιγόνης και της Ισμήνης φάνηκε ότι πρόκειται περί καταστροφής. Αυτός ο χώρος που αποκαλείται «Δημοτικό Θερινό Θέατρο Πάτρας» δημιουργήθηκε στο πόδι και είναι παντελώς ακατάλληλος να φιλοξενήσει με την στοιχειώδη αξιοπρέπεια για τους ηθοποιούς αλλά και τους θεατές, μία ποιοτική θεατρική παράσταση.
Θα μπορούσε κάποιος να επικαλεστεί διάφορα επιχειρήματα για αυτό το χώρο και τον τρόπο για τον οποίο στήθηκε. Για παράδειγμα η ξαφνική ανάγκη εύρεσης ενός χώρου καλοκαιρινής θεατρικής σκηνής για την αντικατάσταση του Αρχαίου Ωδείου.
Μπορεί όμως μία ποιοτική θεατρική παράσταση να κρατήσει τα χαρακτηριστικά της και να αναδειχθεί οπουδήποτε και αν παιχτεί? Προφανώς όχι. Κάντε ένα παραλληλισμό για να καταλάβετε. Φανταστείτε έναν πολύ καλό μουσικό να παίζει Μότσαρτ σε ένα ξεκούρδιστο πιάνο. Καταστρέφονται τα πάντα. Κάτι τέτοιο έγινε και χθες. Μία τραγωδία σκηνοθετημένη με κύρια αναφορά την Επίδαυρο με πρεμιέρα στους Δελφούς και με
περιοδεία σε όλη την Ελλάδα σε κοίλα θέατρα έστω και αν αυτά είναι προσωρινές κατασκευές, χθες ανέβηκε σε μια σκηνή κατάλληλη ίσως μόνο για σχολική παράσταση, με φόντο μαύρη λινάτσα που δεν είναι καν τεντωμένη. Πλήρης καταστροφή. Αν δεν έχεις θεατρική εμπειρία από παραστάσεις δεν καταλαβαίνεις τίποτα από την ουσία (σκηνοθετικά, υποκριτικά κλπ), αν έχεις
κλείνεις τα μάτια από ντροπή.
Ένα άλλο επιχείρημα θα μπορούσε να είναι το κόστος, με δεδομένο ότι δεν υπάρχει χρηματοδότηση σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς. Φαίνεται λογικό, αλλά για έναν Οργανισμό με προϋπολογισμό 620.000€ και που δαπανά μόνο για την θεατρική ενότητα Φεστιβάλ Ερασιτεχνικού Θεάτρου 93.000€, το να βρει 30.000€ για να στήσει ένα προσωρινό Κοίλο Θέατρο 1500 θέσεων (στην ίδια θέση) όχι μόνο δεν είναι υπερβολικό αλλά οφείλει να το κάνει όταν προτίθεται να φιλοξενήσει σχεδόν το σύνολο των παραστάσεων της Επιδαύρου. Όσον αφορά το ύψος του ποσού
το γνωρίζω, διότι κάτι τέτοιο είχαμε κάνει όταν θέλαμε να ανεβάσουμε ως ΔΗΠΕΘΕ τις Τρωάδες στο Κάστρο. Όσον αφορά το «οφείλει» δημοσιοποιώ μία ιδιωτική συζήτηση που είχα κάνει με τον Κώστα Καζάκο για τα οικονομικά, όπου μου είχε αναφέρει ότι «ο Δήμος οφείλει να εκπαιδεύει τους πολίτες του και η ποιότητα είναι βασικό στοιχείο αλλά δυστυχώς η ποιότητα κοστίζει».
Δεν χρειάζονται όμως επιχειρήματα για να δικαιολογηθεί η υιοθέτηση του χώρου όπως στήθηκε. Τελικά είναι θέμα αντίληψης της Δημοτικής Αρχής. Διότι κάτι ανάλογο είχε δημιουργηθεί και τις προηγούμενες χρονιές μπροστά από το Εργοστάσιο Τέχνης.
Χθες ένοιωσα ντροπή
Ντροπή ως πατρινή πολίτης απέναντι στους ηθοποιούς και σε όλους τους συντελεστές της παράστασης. Είμαι σίγουρη ότι αν δεν προέρχονταν από δύο χρόνια απραξίας λόγω του Κορονοϊού θα είχαν αρνηθεί να ανεβάσουν την παράσταση.
Ντροπή ως ένας άνθρωπος που ενώ συμμετείχα ενεργά για μια δεκαετία μαζί με πολλούς άλλους (συμπολιτευόμενους και αντιπολιτευόμενους) προσπαθώντας να ανεβάσουμε το επίπεδο του Θεάτρου σε αυτή την πόλη, βρέθηκα να παρακολουθώ Αρχαία Τραγωδία εν μέσω πλαστικών καρεκλών, σε ένα χώρο που δεν ακούς δεν βλέπεις και ο οποίος προωθεί το ποπ-κορν και τα μπουκαλάκια με νερό να γίνονται κλοτσοπατινάδα.
Ντροπή απέναντι σε φίλους και γνωστούς που μετά το τέλος με ρωτούσαν την γνώμη μου για την παράσταση και ήμουν μουδιασμένη από αμηχανία.
Κρίμα» καταλήγει το διαφωτιστικότατο κείμενο της κ. Καρλιαύτη.
Στο ίδιο μήκος κύματος και ο εκπαιδευτικός και συγγραφές Γιάννης Παππάς ο οποίος αναφέρει: «Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να πω κάτι παραπάνω. Από τη χθεσινή παράσταση οι μόνοι που διασώθηκαν κάπως ήταν ο αγγελιαφόρος, ο Αιμονας και ο Τειρεσίας. Ο Κρέοντας να φωνάζει συνέχεια, χωρίς να συμμετέχει με το σώμα του και το πρόσωπο στην εξέλιξη της υπόθεσης. Η Τρίγγου νομίζω ότι δεν έχει τα απαραίτητα προσόντα για να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις του τραγικού κειμένου. Και οι δύο παίζανε λες και συνέχιζαν τον ρόλο τους στις άγριες μέλισσες. Έχω τη γνώμη ότι οι μισοί θεατές πήγαν να δουν την Ασημίνα, τη Δρόσω και τον Βόσκαρη και όχι την Αντιγόνη και τον Κρέοντα. Τα σκηνοθετικά ευρήματα του Γκραουζίνις νομίζω ότι ταίριαζαν αρκετά με το ύφος της τραγωδίας. Όσο για το "θέατρο" έχω την αίσθηση ότι αντανακλά τη γενικότερη αισθητική έκπτωση και αλλοτρίωση που είναι κυρίαρχη παντού. Κρίμα γιατί μια προοδευτική δημοτική διοίκηση, θα έπρεπε να κάνει αυτό που έλεγε ο Καζάκος. Να ανεβάζει το επίπεδο του κοινού και όχι να το αλλοτριώνει. Και κάτι τελευταίο. Στο διπλανό Αίγιο, με 40000 κόσμο, υπάρχει εδώ και μια δεκαετία υπαίθριο ξύλινο θέατρο και όχι πλαστική καρέκλα για τα πανηγύρια. Έλειπε η μπύρα και το σουβλάκι».