Συμφωνία Ντάιμον και J.P.Morgan: πώς βρέθηκε ο κ. Μητσοτάκης στην εικόνα;

Η υπογραφή της συμφωνίας του κ. Ντάιμον και της J.P.Morgan, για την εξαγορά της Viva Wallet έχει πολλούς κερδισμένους: Πρώτα από όλα και άμεσα, τους πωλητές, όπως την οικογένεια Λάτση και τον κ. Δημήτρη Δασκαλόπουλο, που πριν μερικά χρόνια έκαναν μια επένδυση που απέδωσε εκπληκτικά.
Δεύτερον, τον καταπληκτικό Χάρη Καρώνη και τους συνεργάτες του που δημιούργησαν ένα προϊόν επιπέδου με τεράστια για αυτούς προοπτική.

Τρίτον, τον κ. Ντάιμον και τον κ. Γεωργακόπουλο. Βρήκαν ένα εξαιρετικό προϊόν το οποίο θα χρησιμοποιήσει η τράπεζά τους, οι μέτοχοι της οποίας θα καρπωθούν μέρος των μελλοντικών κερδών του.
Αξίζουν όλοι συγχαρητήρια. Το ελληνικό δαιμόνιο είναι ακόμα ζωντανό.
Αυτό που δεν είναι αντίστοιχα ξεκάθαρο είναι πώς βρέθηκε ο κ. Μητσοτάκης στην εικόνα. Πώς ακριβώς κερδίζει η ελληνική οικονομία, η ελληνική κοινωνία, η ελληνική Πολιτεία, ή έστω η ελληνική κυβέρνηση;

Δεν προκύπτουν σημαντικά έσοδα για το δημόσιο - εκτός από φόρους μεταβίβασης αν οι πωλητές φορολογούνται στην Ελλάδα (δύσκολο) - δεν ανακοινώθηκε ότι πέφτουν νέα χρήματα στην ελληνική οικονομία, δεν δημιουργούνται νέες θέσεις εργασίας (εκτός από αυτές που έχουν προγραμματίσει οι ιδρυτές) και δεν αλλάζει το γεγονός ότι η Viva είναι μια εταιρία της νέας οικονομίας που αύριο το πρωί, αν θέλει ή αν τα δει σκούρα, σηκώνεται και φεύγει για το Λονδίνο, τη Νέα Υόρκη ή τη Silicon Valley. Άμεσα. Μια επένδυση, δηλαδή, εκ του ασφαλούς σε ότι αφορά το συστημικό ρίσκο της χώρας. Εδώ το έκανε η Coca-Cola Τρία Έψιλον που έχει στην Ελλάδα τα εργοστάσιά της.

Κατά τον κ. Μητσοτάκη, η εξαγορά είναι για την ελληνική οικονομία, ψήφος εμπιστοσύνης. Ότι εκείνος δημιούργησε το οικονομικό περιβάλλον για να γίνει η συμφωνία. Τραβηγμένο. Διότι μια εξαγορά που αφορά μόνο τους πωλητές και τους αγοραστές και έμμεσα τους ιδρυτές, και που όποτε θέλουν τα μαζεύουν και φεύγουν από την Ελλάδα, δεν είναι ακριβώς ψήφος εμπιστοσύνης. Είναι μια συμφωνία που έτυχε να γίνει στην Ελλάδα από ιδρυτές και επενδυτές ελληνικής καταγωγής. Αυτό φυσικά και δεν μειώνει τη σημασία της συμφωνίας.

Το γεγονός όμως, ότι ο Πρωθυπουργός καλεί τον ξένο αγοραστή (ούτε καν τους Έλληνες ιδρυτές και επενδυτές) για να υποστηρίξει ότι συνέβαλε στην όλη προσπάθεια, δεν θα μπορούσε να είναι καλύτερη ένδειξη πως η ελληνική Πολιτεία συμπεριφέρεται στη σύγχρονη επιχειρηματικότητα λες και είμαστε ακόμα μπανανία. Μια μπανανία όπου ο κάθε πετυχημένος πρέπει να ευχαριστήσει κάποιον παράγοντα ο οποίος ποσώς δεν συνέβαλε στη δική του επιτυχία.

Αντίθετα από τον κ. Τσίπρα, για τον οποίον αυτά είναι ψιλά γράμματα, ο κ. Μητσοτάκης θα έπρεπε να γνωρίζει ότι οι συνομιλητές που πρέπει να πείσει για τη δύναμη της ελληνικής οικονομίας εκλαμβάνουν τέτοιες πολιτικάντικες συμπεριφορές ως αδυναμία.