Περιμένοντας άπλυτη τρεις μέρες την εξέταση για βιασμό- Ποιος θα προστατέψει την Γεωργία Μπίκα και κάθε Γεωργία;

Η Γεωργία Μπίκα η οποία βγήκε δημόσια με το πρόσωπό της να  καταγγέλλει τον ομαδικό βιασμό της, έκανε μεγάλη ζημιά. Πολύ μεγαλύτερη από αυτή που θα φοβούνταν αυτοί τους οποίους καταγγέλλει,  γόνοι «ευγενών και πριγκίπων», διακατεχόμενοι ίσως από την αίσθηση ότι τους ανήκει κάθε τι κοινωνικά «μεσαίο» ή «μικρό» με βάση το εύρος του τραπεζικού τους λογαριασμού, τις «υποκλίσεις» που τους γίνονται εξ αυτής της …λεπτομέρειας και της αίσθησης ατιμωρησίας που γεννά η κοινή πλέον πεποίθηση ότι τα πάντα στην Ελλάδα μπορούν να αγοραστούν, πολλώ δε μάλλον το δίκιο.

Πώς έγινε η «ζημιά»; Από το ίδιο το κορίτσι. Από το πρόσωπο, το λόγο, τη στάση, το ύφος και το ήθος του. Από το γεγονός ότι το κορίτσι αυτό  είναι ίδιο με εκατομμύρια άλλα σε αυτή τη χώρα. Είναι η κοπέλα της διπλανής πόρτας. Το δικό μας παιδί.

Δεν είναι η «πληρωμένη παρέα» που κάποιοι έντεχνα άφηναν τόσες ημέρες  να εννοηθεί. Δεν είναι η «γλάστρα» που πήγε να διακοσμήσει ένα πάρτι αρσενικών σε σουίτα πεντάστερου. Δεν είναι η «ντύνομαι, στολίζομαι και ψάχνω την ευκαιρία στη γειτονιά των πορτοφολιών».

Δεν είναι τίποτα από αυτά που ίσως θα ήθελαν να είναι οι φερόμενοι ως βιαστές του πεντάστερου ώστε να το χρησιμοποιήσουν ως πρόσχημα για να κρύψουν την δυσωδία.

Είναι ένα απλό κορίτσι. Ένα κορίτσι που έχασε τους γονείς του και τον σύντροφό του μέσα σε λίγους μήνες. Ένα κορίτσι μόνο, που ήθελε να διασκεδάσει παραμονή της Πρωτοχρονιάς με τις φίλες της για να μην επιστρέψει σε ένα άδειο σπίτι.

Η Γεωργία Μπίκα έδωσε πολλές γροθιές με την εμφάνισή της.

Έδειξε το δρόμο της ευθείας- και όχι της μετά από μήνες ή και χρόνια- καταγγελίας του βιασμού. Έδειξε στα κορίτσια που ζουν την ίδια φρίκη ότι δεν υπάρχει καμία ντροπή στην αλήθεια και ότι η αλήθεια έχει πρόσωπο. Ότι το πρόσωπο της αλήθειας είναι πανίσχυρο. Δεν το συναγωνίζεται καμία γυρισμένη στην κάμερα πλάτη, κανένα «μωσαϊκό» κάλυψης της εικόνας, κανένα μηχάνημα αλλοίωσης της φωνής.

Τα μάτια της τα είπαν όλα και κάθισαν ήδη στο σκαμνί του αθλίους της Θεσσαλονίκης, τους αθλίους κάθε τόπου και κάθε χρόνου μαζί και τους εργολάβους κατασκευής «θηλυκών προκλήσεων» για «αρσενικά που δεν μπορούν να αντισταθούν» και σεναρίων «συναινέσεων» που ποτέ δεν υπήρξαν.

Οι πολίτες αυτής της χώρας, ακόμη και όλοι όσοι αναρωτιούνταν για το πώς βρέθηκε μια 24χρονη σε μια σουίτα, είδαν ξαφνικά στην κάμερα ένα δικό τους παιδί να  περιγράφει κάτι που θα μπορούσε εύκολα να συμβεί σε οποιοδήποτε κορίτσι σε οποιαδήποτε πόλη.

Δεν έχει πια κανείς την ευκολία ούτε να «φανταστεί», ούτε να «μαντέψει», ούτε να «κρίνει» το άγνωστο με τη βοήθεια της προσωπικής του μυθοπλασίας.

Κάθε βιασμένο κορίτσι είδε στο πρόσωπο της 24χρονης την απουσία της ντροπής για κάτι για το οποίο ούτως ή άλλως δεν φέρει ευθύνη. Είδε διάχυτη και γυμνή την απορία:  μια τεράστια απορία για τον κόσμο που κάνει την ευτέλειά του να λάμπει μέσα στο χρήμα έχοντας την αίσθηση ότι η κάθε Γεωργία είναι κτήμα του, ένα δικό του παιχνίδι για την παραμονή μιας πρωτοχρονιάς.

Ποιος είναι αυτός που θα απαντήσει στη Γεωργία και στη κάθε Γεωργία αν όντως είναι κτήμα του;

Η προφανής απάντηση είναι η ελληνική αστυνομία, η ελληνική δικαιοσύνη, η ελληνική κοινωνία.

Αυτά είναι τα όπλα της, ή μάλλον, αυτά θα έπρεπε να είναι.

Τι έζησε μέχρι σήμερα η Γεωργία που βρήκε το θάρρος να προβεί αμέσως στην καταγγελία;

Την αναμονή τριών ημερών για να εμφανιστεί ιατροδικαστής να την εξετάσει. Τρεις μέρες άπλυτη με βάση όσα κατήγγειλε, με περίοδο (ούτε αυτό δεν ανέκοψε τους φερομενους ως βιαστές του πεντάστερου), με τα σημάδια του βιασμού πάνω της, να περιμένει τον ιατροδικαστή να την δει.

Δεν ξέρω αν συνηθίζεται να εξετάζονται οι γυναίκες για τον βιασμό τους τρεις μέρες μετά. Ειλικρινά είναι η πρώτη φορά που ακούω κάτι τέτοιο. Μέχρι σήμερα ξέραμε ότι όσο πιο γρήγορα τόσο πιο καλά. Ούτε γνωρίζω αν έχουμε ειδικά εδώ την πρωτοτυπία, αν είναι φυσιολογικό εν τέλει, να σε ρωτάει η ιατροδικαστής την ώρα που σε εξετάζει για βιασμό αν  έχεις κάνει έκτρωση ενώ δεν έχεις κάνει.

Αυτό που ξέρω είναι ότι είναι απάνθρωπο να περιμένει μια βιασμένη γυναίκα να λειτουργήσει η κρατική μηχανή (για όποιο λόγο και αν αυτή βραδυπορεί) και μέχρι τότε να κάθεται άπλυτη. Μου θυμίζει Ουγκάντα όλο αυτό, ιδίως όταν αφορά θύματα που εμπλέκονται σε τόσο κραυγαλέες καταστάσεις στις οποίες μια τέτοια καθυστέρηση μπορεί να προκαλεί έως και περίεργους συνειρμούς.

Η Θεσσαλονίκη δεν είναι μια περιοχή που στερείται ιατροδικαστή. Δεν είναι επαρχία.

Η 24χρονη προσήλθε αμέσως και έκανε την καταγγελία. Προς τι ο λόγος της τριήμερης αναμονής;

Για την ιστορία και μόνο παραθέτω τα όσα έχει πει σε παλαιότερη συνέντευξή του στο news247 o ιατροδικαστής και πρόεδρος της Ελληνικής Ιατροδικαστικής Εταιρείας, Γρηγόρη Λέων.

«Όταν κάποιο άτομο πέσει θύμα βιασμού θα πρέπει άμεσα -και το εννοούμε το άμεσα- να προσέλθει σε μία ιατροδικαστική δομή. Και το “άμεσα” που λέμε οι ιατροδικαστές έχει σημασία ειδικά για τις εργαστηριακές εξετάσεις που κάνουμε. Όταν, έρθει ένα θύμα κάνουμε την κλινική του εξέταση, δηλαδή εξετάζουμε το σώμα του θύματος για πιθανές κακώσεις και για να πάρουμε υλικά είτε από γενετική χώρα είτε από την πρωκτική που θα μας δώσουν την παρουσία σπέρματος ή την παρουσία ξένου -από το άτομο που εξετάζουμε- γενετικού υλικού. Υλικό που προφανώς θα ανήκει στον δράστη. Το να προσέλθει ένα θύμα σε εμάς γρήγορα μάς βοηθάει όχι απλά να διαπιστώσουμε το βιασμό του, αλλά να φτάσουμε μέχρι και στην ταυτοποίηση του δράστη! Ο ρόλος μας ως ιατροδικαστές είναι να δώσουμε τα στοιχεία, ώστε να δικαιωθεί το θύμα και να καταδικαστεί ο ένοχος.

Το ανώτερο όριο, μέσα στο οποίο ένα θύμα πρέπει να προσέλθει, είναι οι 72 ώρες. Σε αυτό το όριο έχει -κατά μέσο όρο- υπολογιστεί ότι μπορεί να παραμείνει γενετικό υλικό μέσα στο σώμα ενός θύματος σε ικανή ποσότητα, έτσι ώστε να μας δώσει μία γενετική αποτύπωση, δηλαδή την ταυτότητα του δράστη».

Στην περίπτωση της Θεσσαλονίκης, εξαντλήθηκε το ανώτατο όριο, ενώ το θύμα ήταν εκεί και περίμενε.