Ανάπλαση θαλάσσιου μετώπου Πάτρας: Και περπατούσε... και περπατούσε… Για να πάει που;

Και περπατούσε… και περπατούσε…Χιλιόμετρα πολλά. Και έπειτα πάλι περπατούσε… Περπατούσε και αγνάντευε. Αγνάντευε και περπατούσε.

Θα μπορούσε να είναι μια προβολή της εικόνας της πόλης στο μέλλον σε ό,τι αφορά τη παραλιακή της ζώνη όλο αυτό. Βήματα ατελείωτα σε ακτίνα πολλών χιλιομέτρων άντε και λίγες στάσεις για άλλου τύπου άθληση δίπλα στο κύμα και έπειτα, περπάτημα ξανά. Και ποδήλατο, αν προκύψει.

Πάρκα ατελείωτα στο πλαίσιο μιας παλαιού σοβιετικού τύπου αντιμετώπισης του δημόσιου χώρου που θέλει την παραλιακή εικόνα της Πάτρας να ξεκινάει με ποδαρόδρομο από το Νότιο πάρκο και να τελειώνει στην πλαζ, λες και το μόνο πράγμα που έχει ανάγκη αυτή η πόλη είναι ο παραλιακός βηματισμός και το μόνο που μπορεί να προσφέρει σε έναν επισκέπτη είναι το να κόβει βόλτες, να παίζει μπάσκετ και να στέκεται σε παγκάκια και στέγαστρα δίπλα στο γκαζόν.

Mια χαρά είναι τούτα και όλοι τα θέλουμε. αλλά σε πόσα χιλιόμετρα συνιστούν λαϊκή ανάγκη και σε πόσα χιλιόμετρα λαϊκή βαρεμάρα;

Σε πόσα χιλιόμετρα εξαντλείται η επιμονή της Δημοτικής Αρχής για τη δημιουργία πάρκων πάνω στα πάρκα και σε πόσα η ευεξία γίνεται κούραση;

Τα σχέδια για την ανάπλαση του παραλιακού μετώπου, κατόπιν υποδείξεων και περιοριστικών κατευθύνσεων του Δήμου, είναι σαν να έρχονται από τη χώρα του … covid, όπου οι κάτοικοι μετά από δεκαετίες εγκλεισμού, αναζητούν τρόπο για να τρέξουν και να περπατήσουν μην έχοντας καμία άλλη ανησυχία, αναζήτηση ή ανάγκη, πέραν τούτου. 

Η αναπτυξιακή αντίληψη φαίνεται να έχει πάει και αυτή για βάδην μαζί με την άρνηση για οποιαδήποτε επιχειρηματική συνέργεια ή δράση που θα μπορούσε να οδηγήσει σε κάποια πρωτοποριακή υποδομή για την Πάτρα, που θα την καθιστούσε πόλο έλξης ή σημείο αναφοράς, όπως π.χ ένα ενυδρείο ευρωπαϊκών προδιαγραφών, μια σύγχρονη πολιτιστική υποδομή διεθνούς ενδιαφέροντος, ή κάτι άλλο αντίστοιχο μιας μεγάλης ή εναλλακτικής παρέμβασης, έστω στον μόλο, σημείο που από μόνο του προκαλεί πρόκληση για την πόλη.

Η Πάτρα ζητάει από το κράτος χρήματα για να φτιάξει κι άλλα πάρκα. Να γεμίσει πάρκα ο κόσμος και να περπατάει, να περπατάει, να περπατάει… 

Και το ερώτημα είναι για να πάει που; Ποιος είναι ο προορισμός; Ποιο είναι το αφήγημά της;

Ο δρόμος;

Θα περίμενε κανείς η παραχώρηση του θαλασσίου μετώπου και η εκμετάλλευσή του, η οποία υπερβαίνει δημοτικές θητείες, να είναι μια ευκαιρία για τη μεταμόρφωση της πόλης.

Να είναι μια ευκαιρία για τη δημιουργία ενός νέου προφίλ. Για την ανάπτυξη διαλόγου με την ιστορία, τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της Πάτρας, τη βιομηχανική της παράδοση, τον μητροπολιτικο της ρόλο, τις ανάγκες των ανθρώπων της και το όραμά της για το μέλλον.

Αντί αυτού το μόνο που βλεπουμε είναι η δέσμευση μιας έκτασης πολλών χιλιομέτρων στην μικρής κλίμακας και μικρής προσδοκίας λογική της υπηρέτησης ενός κοντόφθλαμου σχεδίου για τα μάτια των ...περιπατητών.

Πόσες ακόμη ευκαιρίες μπορεί να χάσει η Πάτρα; Και μέχρι πότε μια Δημοτική ή οποιαδήποτε άλλη Αρχή θα αποφασίζει μόνη της για το πώς θα είναι η πόλη τα επόμενα εκατό χρόνια, βασισμένη στις δικές της αντιλήψεις, στις δικές της πεπερασμένες γνώσεις ή στις δικές της εμμονές, λες και είναι αδύνατον να συνεργαστούμε και να συμφωνήσουμε όλοι μαζί για το μέλλον αποδεχόμενος ο καθείς ότι δεν είναι δυνατόν να ξέρει τα πάντα για τα πάντα;