Πηγαίνοντας για χημειοθεραπεία με το τσιγάρο στο χέρι!!!

Καταλαβαίνω ότι δεν είναι εύκολο να απαλλαγεί ο άνθρωπος από τις εξαρτήσεις και τα πάθη του. Όμως, προσπαθώ να καταλάβω πώς γίνεται, κάποιες φορές, να ιεραρχεί ως σημαντικότερο το πάθος του από την ίδια του τη ζωή. Οι σκέψεις αυτές μού ήλθαν όταν πήγα να κάνω την τελευταία χημειοθεραπεία. Δίπλα μου έκανε θεραπεία ένας κύριος, ο οποίος πάσχει κι αυτός από καρκίνο του πνεύμονα. Ήλθε στο νοσοκομείο έχοντας στο τσεπάκι του πουκαμίσου του (ναι, εκεί στο ύψος του πνεύμονα που έχει τον καρκίνο) το κουτί με τα τσιγάρα!

Βέβαια, τώρα που το αναλογίζομαι, έχω δει και πιο κραυγαλέες συμπεριφορές. Έχω δει ασθενή να κουβαλάει το στατό με το φάρμακο στο προαύλιο του νοσοκομείου και να καπνίζει. Ναι, την ώρα που έκανε χημειοθεραπεία, ρούφαγε κι ένα τσιγαράκι! Μην χάνει χρόνο…

Όχι, δεν έχω καμμιά διάθεση να γίνω επικριτικός. Ο καθένας ανεβαίνει τον Γολγοθά του, όπως νομίζει ότι θα τον αντέξει καλύτερα. Είναι γεγονός ότι την ώρα που μαθαίνεις ότι έχεις καρκίνο, χάνεις το λογαριασμό από αυτά που πρέπει να αλλάξεις στη ζωή σου και τη συμπεριφορά σου. Από τη διατροφή σου, μέχρι να κόψεις το τσιγάρο, από το να αρχίζεις να ασκείσαι έως να μάθεις να περνάς τις ώρες σου σε νοσοκομεία, γιατρούς και θεραπείες. Και τι θεραπείες; Τέτοιες που συχνά σε εξαντλούν, σε εξουθενώνουν, σε διαλύουν.

Είναι λογικό λοιπόν, κάθε άνθρωπος να αντιδρά διαφορετικά σε αυτή την κατακλυσμιαία αλλαγή.

Όμως η αλλαγή είναι αναπόφευκτη. Κανείς δεν θέλει να συνωστίζεται στους θαλάμους της Ογκολογικής και τρέχει στις φλέβες του το δηλητήριο της χημειοθεραπείας, αλλά αναγκάζεται να το κάνει.

Κανείς δεν θέλει να στερηθεί έναν τρόπο ζωής που είχε υιοθετήσει επί χρόνια και τον ευχαριστούσε, αλλά το κάνει.

Τα κάνουμε, θέλοντας και μη, υπακούοντας στις συμβουλές και υποδείξεις των γιατρών. Και είναι προφανές γιατί το κάνουμε: γιατί θέλουμε να απαλλαγούμε από την αρρώστια, να γίνουμε καλά, να ζήσουμε. Νιώθουμε ότι απειλείται η ζωή μας και θέλουμε να την πάρουμε πίσω.

Και τότε ανακαλύπτουμε δυνάμεις που δεν ξέραμε ότι είχαμε. Δείχνουμε αντοχή στον πόνο, στην εξάντληση, στην ταλαιπωρία που δεν φανταζόμαστε ότι μπορούμε να αλλάξουμε.

Κι ενώ κάνουμε όλα αυτά, συνεχίζουμε το κάπνισμα που όλοι συμφωνούν ότι επιβαρύνει δραματικά την κατάσταση της υγείας ενός καρκινοπαθούς.

Είναι γνωστό, το έχω πει αρκετές φορές  ότι ήμουν αρειμάνιος καπνιστής, κάπνιζα κοντά 40 χρόνια, περίπου δύο πακέτα την ημέρα. Μία εβδομάδα αφότου εμφανίστηκε ο καρκίνος στον πνεύμονα, το έκοψα. Όχι, δεν ήθελα να το κόψω. Ήταν από τις πιο απολαυστικές μου εξαρτήσεις. Και για να είμαι ειλικρινής αν δεν ερχόταν ο καρκίνος, δεν θα το αποχωριζόμουν.

Όμως ήλθε. Και αφού ήλθε, δύο επιλογές υπήρχαν:

Η πρώτη, να μην αλλάξω τη ζωή μου, να μην υποβληθώ στη βάσανο των θεραπειών κι όσο πάει. Το ‘χω ξαναπεί, είναι μια επιλογή την οποία δεν έκανα, αλλά την σέβομαι απεριόριστα.

Η δεύτερη επιλογή ήταν να βοηθήσω τους γιατρούς που προσπαθούν να με σώσουν, ακολουθώντας κατά γράμμα τις οδηγίες τους. Κι από τη στιγμή που η πρώτη οδηγία τους ήταν «κόψε το τσιγάρο», όφειλα να το κάνω. Θεραπεία με εξαιρέσεις δεν γίνεται. Και δη με εξαιρέσεις που δεν εγκρίνουν οι γιατροί.

Τα έγραψα όλα αυτά, γιατί με στενοχωρεί όταν βλέπω συνοδοιπόρους και συμπολεμιστές, να υπονομεύουν τις προσπάθειας θεραπείας τους, λόγω ενός πάθους. Επαναλαμβάνω, δεν έχω διάθεση να τους επικρίνω, πρέπει όμως να καταλάβουν ότι με το τσιγάρο στο χέρι, η χημειοθεραπεία πάει στο βρόντο. Και γρήγορα, θα φτάσουν στο τέλος έχοντας μάλιστα υποστεί την ταλαιπωρία της θεραπείας.

Αλήθεια, αξίζει τέτοιο τίμημα, αυτή η «απόλαυση»; Μιλάμε για τη ζωή μας, ε;

Σε αυτό το email [email protected] στείλτε μου τα μηνύματά σας (σκέψεις, συναισθήματα, εμπειρίες ή προβλήματα που αντιμετωπίζετε και θέλετε να ερευνήσουμε), ή το τηλέφωνό σας (αν θέλετε να επικοινωνήσουμε τηλεφωνικά) και να είστε σίγουροι ότι η δύναμη που θα δώσει ο ένας στον άλλον θα είναι ένας ισχυρός σύμμαχος στη μάχη που δίνουμε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Διαβάστε το Ημερολόγιο ενός Καρκινοπαθούς