Η εμπειρία της κ. Γεωργίας με τον καρκίνο- Αδύνατο να αποφύγεις το θυμό

Είναι το δεύτερο κατά σειρά καλοκαίρι που παλεύω με τον καρκίνο. Πέρυσι τέτοια εποχή έκανα καθημερινά ακτινοθεραπεία και κάθε εβδομάδα  χημειοθεραπεία. Κράτησαν ως τις 6 Αυγούστου. Και μετά ακολούθησαν οι εξετάσεις και η προετοιμασία για το χειρουργείο. Έτσι οι ημέρες που είχα στη διάθεσή μου, έστω και για μικρές αποδράσεις στη θάλασσα ήσαν περιορισμένες. Τις περισσότερες ημέρες ήμουν στο νοσοκομείο και στους γιατρούς.

Φέτος  δεν έχω τέτοια τρεξίματα. Η θεραπεία που κάνω δεν απαιτεί πήγαινε-έλα στο νοσοκομείο. Πίνω το χάπι κάθε πρωί και εκεί τελειώνω. Δυστυχώς όμως ούτε φέτος μπορώ να απολαύσω τη θάλασσα. Το χάπι που παίρνω, όπως σας έχω πει, μού έχει προκαλέσει έντονο εξάνθημα στο στήθος, την πλάτη και το κεφάλι. Και η βασική συμβουλή των γιατρών είναι να κρύβομαι από τον ήλιο καθώς επιδεινώνει το εξάνθημα.

Το πώς προετοιμάζομαι για να βρεθώ, έστω για λίγο, κοντά τη θάλασσα, είναι κάτι εντελώς ξένο με τις συνήθειές μου. Πριν βγω από το σπίτι, καλύπτω κάθε σημείο του σώματός μου στο οποίο έχει εμφανιστεί εξάνθημα, με ισχυρή αντιηλιακή (φαρμακευτική) κρέμα.

Να σκεφτείτε, προ καρκίνου, αντιηλιακή δεν είχα βάλει ποτέ στο σώμα μου και γενικά είχα μια απέχθεια σε κρέμες και αλοιφές. Τώρα, παρακαλάω να με …αλείψουν! Για να μπορέσω να βγω για λίγη ώρα από το σπίτι και να βρεθώ κοντά στη θάλασσα. Φυσικά, ούτε συζήτηση να κάνω μπάνιο μετά τις 10 το πρωί.

Δηλαδή, εκείνες τις μεσημεριανές ώρες που φουντώνουν οι ζέστες και λαχταράς μια βουτιά για να δροσιστείς, εγώ πρέπει να κρύβομαι στο σπίτι.

Αυτή είναι μια ακόμα αλλαγή στη ζωή μου. Μια ακόμα, στις πολλές αλλαγές που έφερε ο καρκίνος και για τις οποίες έχω μιλήσει προ καιρού (Πόσο άλλαξε η ζωή μου με τον καρκίνο). Όμως, κάθε μέρα που περνάει προστίθενται νέοι περιορισμοί, έρχονται κι άλλες αλλαγές. Όσο ξεμακραίνεις από την προ καρκίνου περίοδο, τόσο πιο αλλαγμένη, πιο διαφορετική βλέπεις τη ζωή σου. 

Όσο καλή διάθεση κι αν προσπαθείς να έχεις, όσο προσαρμοστικός κι αν προσπαθείς να είσαι στη νέα σου ζωή, λογικό είναι να φτάνουν στιγμές που αγανακτείς, που θυμώνεις.

Το ‘χω ξαναγράψει, υπάρχουν ημέρες στη ζωή ενός καρκινοπαθούς που είναι πιο δύσκολες από τις υπόλοιπες.

Μου ήρθαν αυτές οι σκέψεις διαβάζοντας το μήνυμα που μού έστειλε την Παρασκευή το απόγευμα η κ. Γεωργία Φ.

Μού γράφει: «Καλησπέρα κ. Νασόπουλε!!! Ό,τι θα διάβαζα το ημερολόγιο σας πριν δυο μήνες φάνταζε απίθανο...

Πάντα προσπερνούσα ότι είχε σχέση με τη λέξη καρκίνος. Αδελφή, πατέρα, ξάδελφο και θείο αγαπημένους μού πήρε. Αλλά δεν τον γνώρισα, ήμουν τυχερή που ζω μακριά απ ΄τον τόπο μου και τους συγγενείς και σαν θεατής παρακολουθούσα.

Ώσπου πριν δυο μήνες που όλα φάνταζαν τέλεια για την ζωή μας (βγήκαμε σε σύνταξη το Δεκέμβρη μετά από 40 χρόνια δουλειάς) “ ο καρκίνος παγκρέατος advanced”, έτσι μας τον περιγράψανε, μάς χτύπησε την πόρτα. Απρόσκλητος κι ανεπιθύμητος επιτέθηκε στον άντρα μου. Η συνέχεια κοινή θέλω να πιστεύω σε όλους.

Απ’ τη γη που φεύγει κάτω απ΄ τα πόδια κι όλα τα γνωστά που περιγράφετε μια χαρά στο ημερολόγιο σας.

Ευχαριστώ που μέσα απ΄ αυτό μοιράζεστε τις εμπειρίες και τα αισθήματα σας, που πλέον μού είναι τόσο γνώριμα. Να σας δίνει δύναμη και κουράγιο ο Θεός να νικήσετε τον εφιάλτη...

Εγώ δεν έχω καταφέρει να προσευχηθώ ακόμη. Έχω θυμό μέσα μου.

Καλό σας βράδυ, ένιωσα την ανάγκη να σας μιλήσω, ελπίζω να καταλαβαίνετε».

Διαβάζοντας το μήνυμα, αυθόρμητα, χωρίς δεύτερη σκέψη  μού βγήκε η απάντηση που έστειλα στην κ. Γεωργία: «Καταλαβαίνω απόλυτα και σας ευχαριστώ πολύ για την επικοινωνία. Για να είμαστε ειλικρινείς, αυτό το θυμό τον νιώσαμε όλοι και συνεχίζουμε να τον νιώθουμε κατά διαστήματα, καθώς αυτή η μάχη αποδεικνύεται (δυστυχώς, ή ευτυχώς) χρονοβόρα.

Και πόσα να αντέξει, πόσους περιορισμούς, πόσες δοκιμασίες, πόσες αλλαγές στη ζωή του, πόσες δυσκολίες να αντέξει ένας άνθρωπος; Δεν είμαστε Θεοί, απλοί άνθρωποι είμαστε, που όση δύναμη κι αν έχουμε, έρχονται στιγμές που κουραζόμαστε, που δειλιάζουμε».

Έτσι είναι, όπως απάντησα στην κ. Γεωργία. Τουλάχιστον, έτσι το νιώθω.  Είναι αδύνατον, να μην απογοητευτείς, να μην θυμώσεις, να μην νιώσεις κούραση.

Ωστόσο, τότε, αυτές τις στιγμές πρέπει κυρία Γεωργία μου, να βρούμε τη δύναμη να ξεπεράσουμε το θυμό μας. Να βρούμε τη  δύναμη και το κουράγιο να ξανασταθούμε στα πόδια μας. Αυτή η μάχη μάς θέλει δυνατούς και πάνω απ’ όλα αισιόδοξους και με καλή διάθεση. 

Κι αν νιώθουμε ότι δεν μπορούμε μόνοι μας να ξεπεράσουμε τα αρνητικά μας συναισθήματα, δεν είναι κακό να ζητήσουμε τη βοήθεια κάποιου ειδικού. Στο νοσοκομείο του Ρίου, επί παραδείγματι, υπάρχει ο ψυχολόγος Γρηγόρης Οικονόμου (Γρηγόρης Οικονόμου - Το ψυχολογικό στήριγμα των καρκινοπαθών στο Ρίο), έτοιμος να σταθεί δίπλα σε κάθε ασθενή και συνοδό του.

Πιστεύω ότι και στα άλλα νοσοκομεία, υπάρχουν δομές ψυχολογικής υποστήριξης των καρκινοπαθών και των συγγενών τους. Δεν είναι κακό να καταφύγουμε σε αυτές, αν δούμε ότι τα αρνητικά συναισθήματα κυριαρχούν και δεν μάς εγκαταλείπουν...

Σε αυτό το email [email protected] στείλτε μου τα μηνύματά σας (σκέψεις, συναισθήματα, εμπειρίες ή προβλήματα που αντιμετωπίζετε και θέλετε να ερευνήσουμε), ή το τηλέφωνό σας (αν θέλετε να επικοινωνήσουμε τηλεφωνικά) και να είστε σίγουροι ότι η δύναμη που θα δώσει ο ένας στον άλλον θα είναι ένας ισχυρός σύμμαχος στη μάχη που δίνουμε.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η ανακάλυψη που μπορεί να οδηγήσει στη θεραπεία του καρκίνου

Δημοσκόπηση: Τι πιστεύουν οι Έλληνες για τον καρκίνο

Διαβάστε το Ημερολόγιο ενός Καρκινοπαθούς