Όταν τα φώτα του covid σβήσουν ελπίζω να μην μας ξεχάσετε  

Η Νοσηλευτική ως ανθρωπιστικό επάγγελμα έχει εξ' ορισμού την συνεχή προσφορά προς τον συνάνθρωπο.

Ως εκ τούτου δεν χρειάζεται να εκθειάζεται και να προβάλλεται ως η ανακαλυφθείσα Αμερική.

Από παλιά και όσο μπορώ να θυμηθώ ,είμαι ήδη πάνω από τρεις δεκαετίες ως νοσηλεύτρια ,πάντα οι συνάδελφοι ήταν επί των επάλξεων.

Ακούραστοι, άοκνοι , με φιλοτιμία, υπερβάλλοντες εαυτούς, αψηφώντας τον σωματικό πόνο και επιδεικνύοντας μια ανθεκτικότητα στο έπακρον.

Ήταν και είναι άξιοι θαυμασμού.

Η Νοσηλευτική πέρασε από συμπληγάδες πέτρες και δεν εξελίχθηκε όπως της έπρεπε.

Οι βάρδιες έγιναν προς εξυπηρέτηση του προγράμματος και όχι προς όφελος του νοσηλευτή, όπως του έπρεπε για να αποδοθεί η ξεκούραση και η δικαίωση της δουλειάς του.

Το απόγευμα, πρωί και νύχτα ξεκίνησε δειλά και μετά παγιώθηκε.

Έγινε η σκληρή πραγματικότητα της εξαθλίωσης ενός νοσηλευτή που δεν γνωρίζει Σαββατοκύριακα και αργίες.

Παρ' όλα όμως τα προβλήματα η προσφορά προς τον πάσχοντα ασθενή παρέμενε το ίδιο, με χρωστούμενες άδειες και οφειλόμενα ρεπό.

Όλα λειτουργούσαν ρολόι.

Έτσι μαζεύονταν στην άκρη του προγράμματος εκατοντάδες νούμερα με οφειλόμενα ρεπό, μάλλον ως διακοσμητικά αφού τα καβαλάγαμε σαν προικιό στο πέρασμα των χρόνων.

Τα χρόνια πέρασαν, γεράσαμε μαζί με τα κτίρια και εκεί που ήμασταν

στην ώρα μηδέν που ισοδυναμούσε με κατάρρευση εμφανίστηκε ο covid 19.

Μια πανδημία, πρωτόγνωρη σε όλη την παγκόσμια κοινότητα.

Για εμάς ήταν μια εξουθένωση αλλά είχαμε μάθει να επιβιώνουμε στα δύσκολα.

Επιταγμένοι και πειθαρχημένοι...

Όμως ήταν και μάννα εξ ουρανού για εμάς...

Προβληθήκαμε ως πρωταγωνιστές της πρώτης γραμμής..

Η επίσημη πολιτεία έσκυψε από επάνω μας στέλνοντας επιπλέον προσωπικό.

Μας χειροκρότησε όλη η υφήλιος.

Αφουγκράστηκε τον παλμό και την αγωνία μας.

Γίναμε Ήρωες...

Οι Άγγελοι με τα λευκά ράσα...

Βλέπετε είναι δύσκολο να είσαι Νοσηλευτής.

Το φλερτ με τον θάνατο δεν είναι εύκολη εργασία.

Το να βιώνεις την τελευταία ανάσα του ασθενούς δεν είναι διαχειρίσιμο.

Το να προσφέρεις φροντίδα και αγάπη χρειάζεται Ψυχή και ζεστή καρδιά.

Κι ας είναι τα πόδια σου πρησμένα όταν τελειώνεις την νυχτερινή βάρδια.

Βγαίνοντας από την πόρτα του νοσοκομείου έχεις ένα πλατύ χαμόγελο γιατί όλα πήγαν καλά.

Συνεχίζουμε να υπάρχουμε.

Δεν θέλουμε χειροκροτήματα.

Απαιτούμε σεβασμό.

Όταν τα φώτα του covid σβήσουν ελπίζω να μην μας ξεχάσετε.

Κι επιτέλους ας μας βάλουν στα βαρέα και ανθυγιεινά...

Το δικαιούμαστε..

Χρόνια Πολλά Συνάδελφοι !!

Εύχομαι ολόψυχα υγεία και καλή δύναμη σε όλους !