Ένα Πάσχα που δεν θυμίζει Πάσχα αλλά είναι το πιο ουσιαστικό όλων…

Το φετινό Πάσχα αδιαμφισβήτητα είναι ένα Πάσχα διαφορετικό από τα άλλα… Αυτό το Πάσχα δεν θα βρεθούμε ούτε στα χωριά μας, ούτε στο σπίτι των συγγενών μας μα και ούτε και στις εκκλησίες!

Eν μέσω του φονικού ιού, του covid-19 ή αλλιώς κορονοιός,  μας άλλαξε άρδην τη ζωή και ξαφνικά μας απομάκρυνε… Όλοι γίναμε πιο επιφυλακτικοί και υψώσαμε τείχη μεταξύ μας, κλειστήκαμε όχι μόνο στα σπίτια μας αλλά και στον εαυτό μας. Άρχισε ο φόβος να επικρατεί και σιγά σιγά τη θέση του, πήρε η σιωπή…

Σιώπησαν οι δρόμοι, σιώπησαν οι άνθρωποι και έτσι με τη σειρά τους σιώπησαν και οι Εκκλησίες. Φέτος δεν θα ακούσουμε τα τροπάρια της Κασσιανής και του Νυμφίου, ούτε θα παραστούμε το Μέγα Ευχέλαιο, ούτε θα ασπαστούμε το Σταυρό, ούτε θα προσκυνήσουμε τον Επιτάφιο και ούτε το Άγιο Φως θα φέρουμε στο σπίτι μας.

Όλα αυτά θλίβουν τους πιστούς, αυτούς που τους αγγίζει το Θείο Δράμα. Όμως αυτό το Πάσχα το Θείο Δράμα είναι πιο επίκαιρο από ποτέ! Μπορεί εμείς να παραπονιόμαστε για τις εκκλησίες που είναι κλειστές, μα κάπου αλλού κάποιοι «περπατούν» στο δικό τους Γολγοθά! Αυτή τη χρονική στιγμή συνάνθρωποί μας υποφέρουν καθώς είναι άρρωστοι και άλλοι θρηνούν τους νεκρούς τους. Αυτό το Πάσχα είναι περισσότερο αναγκαίο να προσευχηθούμε και όχι τόσο για εμάς, μα για το πλησίον μας. Όλο αυτό που ζούμε ίσως είναι ένα είδους «βασανιστήριο» που δοκιμάζει σώμα και ψυχή!

Ας γίνει το εφαλτήριο να «ξαναγεννηθούμε» και να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Πολλοί λένε πως αυτόν τον ιό τον έστειλε ο Θεός για να μας εξαφανίσει με τόσο κακό που έχει δει μέσα μας. Ο Θεός δεν είναι τιμωρός, απλώς τώρα μένει σιωπηλός για να δει το πώς θα αντιδράσει το ποίμνιο του…

Τώρα λοιπόν ήρθε η ώρα να αναλογιστούμε τις πράξεις μας, να ζητήσουμε από τα βάθη της ψυχής μας συγχώρεση για όποια πράξη και σκέψη κακή, να ζητήσουμε συγνώμη από αυτούς που μπορεί να πληγώσαμε, να συγχωρέσουμε εκείνους που μας πλήγωσαν όσο και δύσκολο να μας είναι. Ήρθε η ώρα να αποδείξουμε την ανθρωπιά και την αλληλεγγύη μας, να βοηθήσουμε όποιον έχει ανάγκη με όποιο τρόπο μπορούμε. Να εκτιμήσουμε εκ νέου την αξία της αγάπης και της οικογένειας.

Να πάψουμε να σχολιάζουμε και να κρίνουμε τον οποιονδήποτε να θυμηθούμε αυτό που έλεγε ο Χριστός «Μη κρίνετε ίνα μη κρηθήτε». Να σταματήσουμε τους μεγάλους κίβδηλους σταυρούς αλλά να προσευχηθούμε μέσα από τη ψυχή μας και να εξομολογηθούμε με δάκρυα στα μάτια τα πάντα στο Θεό και όχι σε έναν παππά που συνήθως του λέμε τα μισά γιατί ντρεπόμαστε…

Να βρούμε τη ταπεινότητα μέσα μας και να σταματήσουμε τις πολλές φαμφάρες για τα πόσα για τα πόσα υλικά αγαθά αποκτήσαμε γιατί απέναντι στο  θάνατο είμαστε όλοι ίσοι και αυτό το απέδειξε περίτρανα αυτός ο ιός. Αυτό το Πάσχα μας θέλει ενωμένους και ας είμαστε μακρυά ο ένας από τον άλλο. Μα θέλει στο φως παρά το σκοτάδι που επικρατεί! Αυτή η Ανάσταση του Κυρίου, ας σηματοδοτήσει και τη δική μας Ανάσταση της ψυχής και του πνεύματος μας.