Βασίλης Λάγαρης: «Δεν γλιτώνεις από το «ψηστήρι» του Νικολόπουλου»!

«Μπήκα σαν ακτιβιστής στο συνδυασμό του Νίκου Νικολόπουλου. Με άγνοια κινδύνου. Μην περιμένετε ν’ ανταμώσουμε σε συμβατικούς δρόμους. Εγώ θα πορεύομαι στα δημοτικά πράγματα της Πάτρας από τα στενά και τα μονοπάτια των αναρχοαυτόνομων».

Τάδε έφη ο γνωστός στους συνδημότες από το επιχειρηματικό Catamaran του στην Παναγοπούλα, Βασίλης Λάγαρης. Και ανοιγόμαστε στο «πέλαγος» μιας αλλιώτικης συνέντευξης.

-Δεν έχεις κάνει και κανά κατόρθωμα. Πλήρωμα στο δημοτικό καράβι του κουμπάρου σου Νίκου Νικολόπουλου είσαι…

Ό,τι πεις. Αλλά μη μου πεις ότι είμαι στη γέφυρα. Ούτε καν σε καμπίνα. Κατάστρωμα αδελφέ, μαζί με όλους. Και πίστεψέ με, απολαμβάνω τούτο το προεκλογικό ταξίδι. Θα φτάσω στο προορισμό σίγουρα σοφότερος.

-Εντάξει, δέχομαι ότι έχεις να μάθεις πολλά δίπλα στον κουμπάρο σου…

Άφησε τη κουμπαριά στην άκρη. Το λάδι που έβαλε με την Τασία στην κόρη μου δεν ήταν τίποτα περισσότερο, παρά η αφορμή για να συνδεθώ πιο πολύ μ’ έναν πολιτικό που είναι περίπτωση ο άνθρωπος. Ζει και αναπνέει, παθιάζεται και ξεθυμαίνει μ’ αυτό που κάνει. Όμως, η πνευματική συγγένεια δεν έχει σχέση με τις πολιτικές καταβολές μας. Μπήκα στο ψηφοδέλτιο της «ΝΕΑΣ ΠΑΤΡΑΣ» σαν ένας ουρανοκατέβατος ρομαντικός της πόλης, γιατί μου μιλούσε συνέχεια γι’ αυτήν. Μόνο για την Πάτρα. Και με έπεισε. Δύσκολα γλυτώνεις από το «ψηστήρι» του Νικολόπουλου.

-Και μετά την… πειθώ τι;

Αγώνας, τι άλλο; Με βατσίνωσε ο Αρχηγός μας, αλλά κάνω αγώνα με τον δικό μου τρόπο. Κινούμαι έξω από τα συμβατικά καλούπια. Συνεισφέρω στην παράταξή μας με το δικό μου ένστικτο…

-Ο Νίκος Νικολόπουλος έχει όραμα, όπως λέει, να μετατρέψει τη Πάτρα σε Ριβιέρα της Μεσογείου. Έχετε δει το ίδιο όνειρο;

Κοίταξε, έχω πάρει διαζύγιο από τα όνειρα. Από τους πολλούς οραματιστές και… υπνοβάτες βρέθηκαν η Πάτρα και ο τόπος στα βράχια. Αποτελεσματικότητα ναι. Κινητοποίηση όλων των δημιουργικών δυνάμεων και να κάνουμε πρώτα όλα τα αυτονόητα που θα σουλουπώσουν το  δικό μας σπίτι, την Πάτρα, και μετά πάμε στα μεγαλύτερα.

Ας πούμε, τι το ξεχωριστό έχει να επιδείξει η Πάτρα τις δυο- τρεις τελευταίες δεκαετίες; Φρονώ, μια κορνίζα κενή περιεχομένου. Μοιραία, έχοντας φθάσει στο 2019, αναμηρυκάζουμε τους Παπανδρέου, τον Κωστή Στεφανόπουλο, το Διεθνές φεστιβάλ του Μικρούτσικου και μέχρι εκεί. Από... τσάμικο σε τσάμικο πάμε. Ε, ήλθε η ώρα με το Νικολόπουλο να ρίξουμε τις… ζειμπεκιές μας.  Το κάτι άλλο, βρε αδερφέ, που θα μας βγάλει από τις… σπηλιές μας και θα δούμε το φως της ανάπτυξης, του πολιτισμού, της καλύτερης ποιότητας της ζωής μας.

-Είσαι αισιόδοξος ότι μπορεί να συμβεί αυτό;

Έχω την εξής άποψη. Αν φέρναμε στην Πάτρα το Δήμαρχο π.χ. της Μασσαλίας ή της Γένοβας, της Ριβιέρας, της Βαρκελώνης, μαζί με το επιτελείο του και το λέγαμε κοίταξε τις προδιαγραφές και τα πλεονεκτήματα τούτου του κομματιού της γης που βρέχεται από τον Πατραϊκό κόλπο, θα μας έλεγαν ότι ζούμε σε ευλογημένο τόπο. Κι αν τους δίναμε τα γκέμια της Πάτρας και τους αφήναμε ήσυχους να κάνουν την δουλειά τους, θα την μεταμόρφωναν ριζικά!

Κάτι τέτοιο έχει στο μυαλό του ο Νικολόπουλος, αν τον έχω «»διαβάσει» σωστά. Και έχει την πίστη ότι μπορεί να τα καταφέρει. Τον πιστεύω, γιατί έχει τον.. διάολο μέσα του κι ας είναι ευσεβής, πραγματικά, χριστιανός!

Από σταυρούς προτίμησης πως τα πας;

Άστα. Είμαι σκράπας στο μάζεμα. Ό,τι πει η καταμέτρηση. Λέω, πάντως, στους φίλους μου ότι «αντί να κάνετε το σταυρό σας να βγω δημοτικός σύμβουλος, βάλτε και κανά σταυρό για πιο σίγουρα»!

Τίτλος τέλους: Βασίλης Λάγαρης speaking. Από άλλο ανέκδοτο το παλληκάρι.