Όσοι θεωρούν την απεργία "ακριβή" υπόθεση

Η ιστορία έχει δείξει ότι σε καιρούς κρίσης ο χώρος του Τύπου είναι ο πρώτος που υπόκειται στις βαριές συνέπειες. Και ο τελευταίος που ανακάμπτει.

Εδώ και καιρό παρακολουθούμε ένα ογκούμενο κύμα απολύσεων δημοσιογράφων και τεχνικών Τύπου, ενώ μέσα σ’ έναν μόλις χρόνο, και στην Πάτρα μόνο, έβαλαν λουκέτο τρεις εφημερίδες.

Παράλληλα, η διαφημιστική δαπάνη συρρικνώνεται και οι πωλήσεις ακολουθούν σταθερά πτωτική πορεία.

Οι δημοσιογράφοι που σήμερα απολύονται είναι αμφίβολο αν θα καταφέρουν να ξαναβρούν δουλειά σε κάποιον ορατό ορίζοντα. Από μόνη της αυτή η διαπίστωση προξενεί θλίψη μιας και μιλάμε για συναδέλφους ικανούς και ζυμωμένους επί δεκαετίες στο ρεπορτάζ.

Αλλά και όσοι διατηρούν ακόμη το δικαίωμα τους στην εργασία βυθίζονται στην ανασφάλεια και στην αβεβαιότητα. Αύριο μπορεί να απολυθούν με «συνοπτικές διαδικασίες» ή να δουν την, έτσι και αλλιώς, πενιχρή αμοιβή τους να ψαλιδίζεται στο όνομα των «ατομικών συμβάσεων» και των λοιπών, μεσαιωνικού τύπου, ρυθμίσεων που προωθεί η κυβέρνηση.

Αφήνουμε κατά μέρος τις συνέπειες που έχει στην καθαυτή άσκηση του δημοσιογραφικού έργου η εργασιακή ανασφάλεια. Συνέπειες αυτονόητες, ευεξήγητες και προφανείς που καθιστούν τους δημοσιογράφους άνευρους, ευάλωτους και ανίσχυρους.

Και ερχόμαστε στην κραυγαλέα κοινωνική αδικία, στην παραδοξότητα που επιτάσσει την κρίση να την πληρώσουν πρώτοι και κατά κύριο λόγο εκείνοι που δεν φταίνε. Οι απλοί εργαζόμενοι, πρώτα του ιδιωτικού και μετά του δημόσιου τομέα.

Κρίση που θα έχει μακροχρόνιο αντίκτυπο και δεν θα είναι περαστική. Και αυτό γιατί η θυελλώδης ανατροπή που επέρχεται στις εργασιακές σχέσεις, με τις δραστικές περικοπές των μισθών και την εξώθηση σε ανεργία εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, θα λειτουργήσει παραλυτικά, πέραν των άλλων, και για τα ασφαλιστικά Ταμεία.

Οπότε, μαζί με τα υπόλοιπα, διακυβεύεται και η προσδοκία μιας αξιοπρεπούς σύνταξης ή μιας στοιχειωδώς καλής περίθαλψης αν παραστεί ανάγκη, οι δε ασφαλιστικές μας εισφορές, με την μορφή αποταμίευσης για το μέλλον,  πάνε περίπατο.

Το βλέπουμε αυτό καθαρά στα οικονομικά των δημοσιογραφικών Ταμείων. Που ήδη φυλλορροούν. Και αντίστοιχη είναι η εικόνα στα Ταμεία όλων των επαγγελματικών κλάδων. Ειδικά για τα οικονομικά των δημοσιογραφικών Ταμείων οι ακροβασίες της προηγούμενης κυβέρνησης έδωσαν το έναυσμα της κατάρρευσης τους, η δε σημερινή, όχι μόνο δεν διόρθωσε τίποτε αλλά, επιπλέον, δημιουργώντας συνθήκες ασφυξίας στο τοπίο των Μέσων Ενημέρωσης, «στραγγαλίζει» τους εργαζόμενους υποχρεώνοντας τους σε κατά πολύ χαμηλότερες αμοιβές, αυξάνει τις ανάγκες για επιδόματα ανεργίας και αφυδατώνει την βασικότερη πηγή εσόδων των Ταμείων, δηλαδή τις εισφορές των ίδιων των εργαζομένων και μαζί την οιωνεί εργοδοτική εισφορά.

Αποχαιρετισμός στη σύνταξη, λοιπόν; Ναι, αν όλα εξελιχθούν όπως εξελίσσονται. Και αν συνεχίσουν να υπάρχουν συνάδελφοι (δημοσιογράφοι) που θεωρούν ότι το κόστος μιας απεργίας είναι μεγαλύτερο από τα οφέλη που –προσδοκούμε- ότι θα έλθουν.

* Γενικός Γραμματέας της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Πελοποννήσου - Ηπείρου - Νήσων