O Nτέιβιντ Μπόουι του σινεμά - Είχε συνεργαστεί με τον Όσιμα και τον Σκορσέζε ενώ έμεινε θρυλικός ο ρόλος του εξωγήινου που ενσάρκωσε

«This is not America», «Let’s dance», «Gasoline», και άλλα υπέροχα τραγούδια μας αφήνει παρακαταθήκη ο 69χρονος Βρετανός θρύλος της ποπ μουσικής Ντέβιντ Μπόουι που έσβησε το πρωί της Δευτέρας 11 Ιανουαρίου 2016.

Εκτός από ποπ σταρ και μουσικός δημιουργός και περφόρμερ, πολύ μπροστά από την εποχή του, ο Ντέιβιντ Μπάουι που ξεκίνησε την μουσική του πορεία το 1972, είχε εμφανιστεί και στο σινεμά και μπορεί να μην θεωρούσε τον κινηματογράφο ως προτεραιότητα του, ωστόσο άφησε το ιδιαίτερα του στίγμα με τις επιλεγμένες ταινίες που έκανε και τις όντως αξιομνημόνευτες εμφανίσεις του.

Γεννημένος στις 8 Ιανουαρίου του 1947 με το όνομα Ντέιβιντ Ρόμπερτ Τζόουνς, ο Μπόουι, είχε παίξει και στο σινεμά και στο θέατρο.

Όπως έγραψε το σάιτ flix.gr, σπουδαστής στη σχολή χορού του Λίντσεϊ Κεμπ, ο Ντέιβιντ Μπόουι έπαιξε για 1η φορά στο θέατρο το 1967 σε μια avant-garde παράσταση του «Pierrot in Turquoise» (που θα γυριζόταν σε ταινία για την τηλεόραση το 1970) και 2 χρόνια αργότερα έκανε το κινηματογραφικό του ντεμπούτο ως «φάντασμα» στο ακατάλληλο μικρού μήκους φιλμ «The Image» του Μάικλ Αρμστρονγκ.

Το 1969 έκανε μια ακόμη μικρή εμφάνιση στο «The Virgin Soldiers» του Λέσλι Τόμας αλλά θα χρειαζόταν να περάσουν 7 ακόμη χρόνια και να παρεμβληθεί η γέννηση και ο θάνατος της εμβληματικής περσόνας του, του Ζίγκι Στάρνταστ (αλλά και το τηλεοπτικό ντοκιμαντέρ «Cracked Actor» του 1974) για να προσγειωθεί στον πρώτο μεγάλο ρόλο της καριέρας του, τον εξωγήινο που φτάνει στη Γη για να μεταφέρει νερό στον αποξηραμένο πλανήτη του στο φιλμ «The Man Who Fell to Earth – Ο Άνθρωπος που έπεσε στη Γη» του Νίκολας Ρεγκ.

«Έριξα τον εαυτό μου στην ταινία ακριβώς όπως ήταν εκείνη την περίοδο. Ήταν το πρώτο πράγμα που έκανα ποτέ. Δεν είχα κυριολεκτικά ιδέα από τη διαδικασία του να κάνεις ταινίες, οπότε άφηνα το ένστικτο να με οδηγεί. Μάθαινα τα λόγια μου για την κάθε μέρα και τα έλεγα ακριβώς όπως ένιωθα. Δεν ήμουν πολύ μακριά... Ένιωθα αποξενωμένος όσο και ο χαρακτήρας. Ήταν μια νατουραλιστική ερμηνεία, μια ιδανική επίδειξη του τι σημαίνει κάποιος να καταρρέει κυριολεκτικά μπροστά στα μάτια σου. Ένιωθα τελείως ανασφαλής με 10 γραμμάρια κοκαΐνη την ημέρα πάνω μου. Ήμουν μαστουρωμένος από την αρχή μέχρι το τέλος...», είχε εκμυστηρευθεί ο ίδιος ο Ντέιβιντ Μπόουι, για το cult αυτό φιλμ που θα τον στιγμάτιζε για πάντα.

Το 1978, ο Ντέιβιντ Μπόουι έπαιξε στο «The Last Gigolo», την ταινία του Ντέιβιντ Χέμινγκς (που γυρίστηκε στο Βερολίνο όπου βρισκόταν ο Μπόουι ηχογραφώντας το «Heroes»), η οποία σηματοδότησε την τελευταία κινηματογραφική εμφάνιση της Μάρλεν Ντίτριχ αλλά και μια από τις μεγαλύτερες αποτυχίες στην ιστορία του σινεμά.

Παρά τον κύριο λόγο για τον οποίο ο Μπόουι δέχθηκε να κάνει την ταινία, ο οποίος ήταν να παίξει δίπλα στην Ντίτριχ, οι δύο τους δεν συναντήθηκαν ποτέ, αφού οι σκηνές της γυρίστηκαν στο Παρίσι όπου έμενε και μονταρίστηκαν στη συνέχεια σαν να είχαν γυριστεί στο ίδιο σκηνικό με τους υπόλοιπους ηθοποιούς της ταινίας. O Μπόουι έγραψε και ένα τραγούδι για την ταινία με τίτλο «Revolutionary Road» που κυκλοφόρησε στην Ιαπωνία ως single και έγινε συλλεκτικό.

«Μόνιμος κάτοικος» Βερολίνου, ο Ντέιβιντ Μπόουι θα γινόταν το 1981 ταυτόχρονα έμπνευση και υπεύθυνος για τη μουσική του «Christiane F.», της ταινίας του Ούλι Εντελ που σόκαρε στην εποχή της με το εικονογραφημένο ημερολόγιο μιας 12χρονης ηρωινομανούς που λατρεύει τον... Ντέιβιντ Μπόουι. Ένα κονσέρτο στην αρχή της ταινίας και τραγούδια από διαφορετικές περιόδους του στο Βερολίνο, χαρίζουν στο cult πλέον «Christiane F.» μια περίοπτη θέση στη φιλμογραφία του Ντέιβιντ Μπόουι.

Την ίδια εποχή, ο Μπόουι θα αποθεωνόταν από κριτικούς θεάτρου για την ερμηνεία του στην παράσταση του «Άνθρωπος Ελέφαντας» ενώ θα δοκιμαζόταν σε δύο εντελώς διαφορετικούς ρόλους στο «The Hunger» του Τόνι Σκοτ και στο «Καλά Χριστούγεννα Κύριε Λόρενς» του θρύλου Ναγκίσα Όσιμα. Πριν, όμως, από αυτό θα εισέβαλε με το έτσι θέλω στα σπίτια εκατομμυρίων θεατών, με τον σύντομο αλλά κλασικό πρόλογο της μεταφοράς στην τηλεόραση του «The Snowman» του Ρέιμοντ Μπριγκς.

Στο «The Hunger», όπως γράφει το flix.gr, ο Μπόουι θα υποδυόταν ένα βαμπίρ στο πλευρό της Κατρίν Ντενέβ - σε μια ταινία που τον είχε συναρπάσει όταν τη γύριζε και στη διάρκεια των γυρισμάτων της οποίας θα γινόταν για λίγο ζευγάρι με την ηθοποιό Σούζαν Σάραντον. Το φιλμ θα αποκτούσε το cult status που θα του χάριζε, εκτός από το πρωταγωνιστικό του τρίο, η goth ατμόσφαιρα του ερωτισμού και του αίματος, αν και τρεις δεκαετίες μετά είναι λίγοι όσοι δεν θα τοποθετούσαν την ταινία σε μια άτυπη λίστα με τα camp αριστουργήματα των ‘80s.

Αντίθετα, το «Καλά Χριστούγεννα Κύριε Λόρενς» - και αυτό παραγωγής του 1983 - υπήρξε και για τον ίδιο τον Μπόουι η καλύτερη του ερμηνεία στο σινεμά αλλά και μια καλλιτεχνική και εμπορική επιτυχία που χρεώθηκε πρωτίστως στον ίδιο και στη συνέχεια στην τολμηρή εικονογράφηση των ημερολογίων του Ιάπωνα Λόρενς από τον Ναγκίσα Όσιμα. Ο Όσιμα θα δήλωνε για τον Μπόουι πως «έχει ένα εσωτερικό πνεύμα που είναι άτρωτο».

Ο Όσιμα όπως όλοι θυμόμαστε, είχε έρθει το 1986 επί Θάνου Μικρούτσικου στο Διεθνές Φεστιβάλ Πάτρας και Λάκη Φιλιππάτου στην Κινηματογραφική Λέσχη Πάτρας, στο Ζενίθ στα Ψηλαλώνια.

Η επόμενη μεγάλη χρονιά για τον ηθοποιό Μπόουι ήταν το 1986. Έπαιξε ένα μικρό ρόλο στο σαρωτικό και επιτυχημένο στην εποχή του «Absolute Beginners» του Τζούλιεν Τεμπλ, όπου και ερμήνευσε το κλασικό πλέον τραγούδι του τίτλου. Στην ταινία έπαιζε και η Πάτσι Κένσιτ.

Έπαιξε και στην ταινία «Λαβύρινθος», η οποία υπήρξε διάσημη για τα προβλήματα στην παραγωγή της, για τις παραπάνω από 25 διαφορετικές γραφές του σεναρίου που ολοκληρώθηκε λίγες μέρες πριν τα γυρίσματα και για το cult status που θα αποκτούσε μέσα στα χρόνια ως η «ταινία που θα μπορούσε να αφορά τα παιδιά όλων των ηλικιών», όπως πίστευε πάντοτε ο Ντέιβιντ Μπόουι. Πέντε δικά του τραγούδια συμπλήρωσαν το soundtrack του Τρέβορ Τζόουνς, με πιο γνωστά το «Underground» και το «Dance Magic».

To 1988, o Ντέιβιντ Μπόουι ενέδωσε στην επιθυμία του σπουδαίου Μάρτιν Σκορσέζε να υποδυθεί τον Πόντιο Πιλάτο στον «Τελευταίο Πειρασμό» σε ένα ρόλο που αρχικά θα έπαιζε ο Στινγκ, το 1991 πρωταγωνίστησε στο πλευρό της Ροζάνα Αρκέτ σε μια ξεχασμένη ταινία του Ρίτσαρντ Σέπαρντ με τίτλο «The Linguini Incident» και το 1992 έκανε ένα πέρασμα από το «Twin Peaks: Fire Walk With Me» του Ντέιβιντ Λιντς.

To 1996, συνεχίζοντας με μικρές αλλά χαρακτηριστικές εμφανίσεις στο σινεμά, ο Ντέιβιντ Μπόουι υποδύθηκε τον Αντι Γουόρχολ στο ανεξάρτητο και αντεργκράουντ «Basquiat» του Τζούλιαν Σνάμπελ, συμμετείχε στο σπαγγέτι γουέστερν του Τζιοβάνι Βερονέζι με τίτλο «Il Mio West» («Gunslinger's Revenge» - αμερικάνικος τίτλος), έπαιξε - όχι με ιδιαίτερες αξιώσεις - τον γκάνγκστερ στο «Everybody Loves Sunshine» του 1999, έγινε οικοδεσπότης του τηλεοπτικού «The Hunger» στο δεύτερο κύκλο του και έπαιξε στο «Mr. Rice's Secret» του 2000 στο ρόλο ενός φανταστικού φίλου ενός ετοιμοθάνατου παιδιού.

Ο τελευταίος σημαντικός ρόλος του Ντέιβιντ Μπόουι στο σινεμά ήταν αυτός που του χάρισε ο Κρίστοφερ Νόλαν στην ταινία «Prestige» του 2006 με τον Χιου Τζάκμαν. O Νόλαν ήθελε τον Μπόουι από την αρχή για να υποδυθεί το μικρό αλλά τόσο σημαντικό για την πλοκή της ταινίας ρόλο του Νικόλα Τέσλα. Ο Μπόουι αρνήθηκε αρχικά αλλά μετά από τη μεσολάβηση ενός κοινού φίλου δέχθηκε. Πριν από το «Prestige», είχε υποδυθεί τον εαυτό του σε ένα πέρασμα στο «Zoolander» του 2001 ενώ το 2007 και το 2008 θα δάνειζε τη φωνή του, αρχικά στο «Arthur and the Invisibles» και στη συνέχεια στο τηλεοπτικό «Μπομπ ο Σφουγγαράκης». Τα δύο τελευταία του περάσματα από το σινεμά ήταν στο «August» του Οστιν Τσικ και το «Bandslam» του 2009.

Τέλος να αναφερθεί πως το 1983 ο Ντέιβιντ Μπόουι είχε αποκαλύψει πως: «Μου προτείνουν τόσες πολλές κακές ταινίες. Και είναι όλες για να παίξω οργισμένες αδελφές, τραβεστί ή Αρειανούς...». Το είπε σίγουρος πως το σινεμά δεν ήταν ποτέ για τον ίδιο μια ακόμη καριέρα.

*Ο Μπόουι έφυγε από τη ζωή μόλις λίγες μέρες μετά τα γενέθλια του και την κυκλοφορία του νέου του δίσκου με τίτλο "Blackstar".

Πηγή - flix.gr