ΣΥΝΑΝΤΗΣΑΜΕ ΤΗ "ΝΟΣΤΑΛΓΟ" ΑΡΙΕΤΤΑ ΜΟΥΤΟΥΣΗ, ΠΟΥ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΣΤΟ ΕΠΙΚΕΝΤΡΟ

Σας συναντάω στην Πάτρα… Ποια είναι η σχέση σας με την πόλη;

Την αγαπάω πολύ. Έχω έρθει αρκετές φορές  και έχω περάσει πολύ ωραία. Δεν είναι όμως μόνο αυτό. Οι «Μουτουσαίοι» είναι από την Πάτρα.

Ο πατέρας του πατέρα μου ήταν από εδώ. Υπάρχουν πολλοί συγγενείς εδώ.Με ανακάλυψαν μέσω facebook, το οποίο έχω να ανοίξω εδώ και ένα χρόνο .Δεν είμαι καλή σε αυτά.Το λέω μήπως διαβάσει κάποιος Μουτούσης.

Γενικά είμαι από παντού αλλά ένα μεγάλο κομμάτι από τις ρίζες μου βρίσκεται εδώ. Γεννήθηκα στο Παρίσι. Η οικογένεια της μητέρας μου είναι από την Μάνη. Η μητέρα της από την Σμύρνη. Υπάρχουν ρίζες στην Κεφαλονιά….

Στην Πάτρα παρουσιάζετε την «Νοσταλγό». Λίγα λόγια για την υπόθεση του έργου….

Η νοσταλγός βρίσκεται πίσω στο μέρος το οποίο της φέρνει μνήμες και θυμάται την πιο καθοριστική στιγμή της ζωής η οποία την ωρίμασε,την μεγάλωσε. Φτάνει στην πατρίδα της. Αυτή η πατρίδα ίσως για τον κάθε άνθρωπο να είναι κάτι διαφορετικό. Πολλές φορές έχω σκεφτεί ότι για τον Παπαδιαμάντη είναι ο Θεός. Ήταν ένα βαθιά θρησκευόμενο και πιστό άτομο. Όλη του η ζωή ήταν γύρω από αυτή την πίστη. Αυτό βγαίνει στα γραπτά του. Μιλάει πάντα για τον ανεκπλήρωτο έρωτα, για τον γάμο, το παρελθόν, το παρόν, τις αξίες. Θίγει πολλά θέματα.

Κάνουν το έργο αυτό επίκαιρο;

Ναι. Όλα αυτά είναι θέματα που απασχολούν αιωνίως.

Η ηρωίδα που υποδύεστε συμβολίζει πολλά πράγματα θα έλεγα….

Η Λιαλιώ (η νοσταλγός) είναι ένα κορίτσι που πριν από τόσα χρόνια παντρεύτηκε έναν άντρα πολύ μεγαλύτερο της. Του ήταν πιστή. Αυτό όμως που ήθελε ήταν να ακολουθήσει την καρδιά της. Όταν ακούμε την καρδιά μας και συνεχίζουμε,έχοντας και τον φόβο βέβαια ,τα πράγματα… γίνονται.

Πηγαίνει κόντρα σε αυτό που την πονούσε αλλά όχι ύπουλα, κρυφά. Έχει μια αθωότητα- αγνότητα η πράξη της. Βέβαια την βοηθάει ο Μαθιός που είναι ερωτευμένος μαζί της. Για μένα όμως ο Μαθιός είναι από αυτούς τους ανθρώπους που όλοι συναντάμε στην ζωή μας και που παίζουν καθοριστικό ρόλο. Σε βοηθάνε εκεί που πρέπει να φτάσεις.

Στην δική σας ζωή συναντήσατε τέτοιους ανθρώπους;

Όλοι συναντάμε. Ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα στην ζωή μου είναι ότι είχα καλούς δασκάλους. Σε κάθε κρίσιμη στιγμή της ζωής μου υπήρξε ένας δάσκαλος που με βοηθούσε. Ακόμα και στο πώς αποφάσισα να κάνω θέατρο. Μια καθηγήτρια στο σχολείο που είχε την θεατρική ομάδα με παρότρυνε. Μου έλεγε «Πρέπει να γίνεις ηθοποιός». Εγώ ήμουν διστακτική.

Εάν σκεφτεί κανείς ότι μεγαλώσατε με τον Αλέκο Αλεξανδράκη και την Νόνικα Γαληνέα  Θα έλεγε ότι η υποκριτική ήταν μονόδρομος..

Νομίζω ότι γι αυτό δίσταζα. Ακριβώς επειδή υπήρχε αυτή η κληρονομιά. Αισθανόμουν ότι μπορεί και να μην κάνω σαν χαρακτήρας γι αυτό. Σε πολλά πράγματα δεν είμαι «θεατρίνα» αλλά νομίζω ότι αφού υπάρχω ακόμα κάτι έχω κάνει καλά…

Κοινά σημεία με την ηρωίδα σας υπάρχουν;

Ήμουν κι εγώ άτομο που δεν μπορείς να βάλεις σε καλούπια. Ακολουθούσα και ακολουθώ την καρδιά μου. Δεν μπορώ να συμβιβαστώ ακόμα και τώρα που μεγάλωσα. Και εγώ βλέπω την ζωή μου να περνάει μπροστά από τα μάτια μου. Αυτό δεν γίνεται όσο είσαι νέος. Βέβαια τολμώ να πω ότι όσο μεγαλώνω ζω... την στιγμή… στην στιγμή. Αυτό είναι λυτρωτικό. Όσο λιγότερες προσδοκίες έχουμε, κι απλώς ζούμε αυτό που μας συμβαίνει, τόσο καλύτερα είμαστε. Αυτά είναι στοιχεία και σκέψεις που υπάρχουν στην Λαλιώ. Υπάρχει και η νοσταλγία χωρίς να είναι μελαγχολική. Αυτό συμβαίνει και μένα.

Ποιές ήταν οι προσκλήσεις σε αυτή την παράσταση;

Η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν η γλώσσα. Όταν είδα τα λόγια μου δεν πίστευα ότι θα καταφέρω να τα μάθω. Ήταν όμως από τα ωραιότερα πράγματα που έχω ζήσει. Είναι λύτρωση να μιλάω αυτή την γλώσσα. Δίνει χαρά. Είναι τόσο ωραία αυτή η γλώσσα. Σε φέρνει κοντά στις ρίζες σου. Θυμάμαι τον παππού μου και τον πατέρα μου να μιλάνε στην καθαρεύουσα.

Για ποιούς άλλους λόγους είπατε "ναι" στην παράσταση;

Ήθελα να κάνω αυτή την συνεργασία με τα παιδιά. Η καρδιά μου μίλησε θετικά. Είχα δει μια παιδική παράσταση τους . Όταν μου είπε για έργο του Παπαδιαμάντη δεν υπήρχε περίπτωση να πω όχι.

Το θέατρο σε εποχή κρίσης…

Το θέατρο σε εποχή κρίσης είναι γεμάτο. Ο κόσμος πηγαίνει στο θέατρο. Όταν κάτι είναι καλό και ακούγεται ο κόσμος ανταποκρίνεται. Το θέατρο το θέλεις γιατί είναι ζωντανό. Σου κάνει καλό. Ειδικά όταν μια παράσταση σου φέρνει την λύτρωση.

Υπάρχουν επιλογές που έχετε μετανιώσει;

Όχι. Πιστεύω πως ότι έκανα… αφού το έκανα, έπρεπε να το κάνω. Εκείνη την συγκεκριμένη στιγμή, με το συγκεκριμένο έργο, με τον συγκεκριμένο ρόλο, με τους συγκεκριμένους ανθρώπους.

Έχετε άγχη-φοβίες για το επαγγελματικό μέλλον;

Όσοι κι αν ακούγεται περίεργο…όχι. Σκέφτομαι ότι πρέπει να ζω αυτό που δίνεται ...να λέω "ευχαριστώ" και αν είναι να έρθει κάτι άλλο είναι καλοδεχούμενο.

Θέατρο, τηλεόραση ή κινηματόγραφος;

Μου αρέσει πολύ η τηλεόραση. Αλλά και τα υπόλοιπα. Δεν τα συγκρίνω. Είναι πολύ διαφορετικά.

Υπάρχουν ρόλοι και συνεργασίες  που σκέφτεστε ότι θέλετε να κάνετε;

Όχι. Αν το σκεφτόμουν θα είχα άγχη και αγωνίες. «Θα έρθει αυτό που πρέπει να έρθει».

Ευχές για τους αναγνώστες μας…

Mε συγκινεί αυτή η επαφή που έχουμε και εύχομαι το 2016 να είναι μια χρόνια όσο πιο κοντά γίνεται σε αυτό που θέλουν . Εύχομαι να είναι χαρούμενοι και αισιόδοξοι.

ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ
Σκηνοθεσία: Άννα Παπαμάρκου
Σκηνικά: Λένα Λέκκου
Κοστούμια: Ιωάννα Τιμοθεάδου
Φωτισμοί: Ελευθερία Ντεκώ
Μουσική Σύνθεση: Δημήτρης Λαμπριανός
Κίνηση: Εριφύλη Στεφανίδου
Βοηθός σκηνοθέτη: Βάσια Χρονοπούλου
Video: Δημήτρης Γκότσης
Φωτογραφίες: Αντώνης Λέκκος
Αφίσα: Λένα Λέκκου
Παίζουν: Αριέττα Μουτούση
Μαρία Λογοθέτη
Δημήτρης Λιόλιος

Στο ρόλο του μπάρμπα-Μοναχάκη εμφανίζεται ο Θοδωρής Κατσαφάδος.

Παραστάσεις: Δευτέρα & Τρίτη, 28-29/12/2015, 4-5/1/2016, 11-12/1/2016 στις 9:15
Τηλ. κρατήσεων: 2610 46 10 50 (10:00-13:00 & 18:00-21:00)
Διάρκεια παράστασης: 65 λεπτά
Τιμές εισιτηρίων: 15 € γενική είσοδος

Οι φωτογραφίες είναι του Δημήτρη Χριστοδουλόπουλου.