Στέλιος Μάϊνας στο thebest: Αν αναλάμβανα την καλλιτεχνική διεύθυνση ενός ΔΗΠΕΘΕ ...θα ήταν της Πάτρας

Ποιά είναι η σχέση σας με την Πάτρα;

Στην Πάτρα βρέθηκα το 2004 με τους Ολυμπιακούς αγώνες , σε ένα πανηγυρικό κλίμα για την Ελλάδα που ζούσε ακόμη τον μύθο της και το όνειρό της. Τώρα ξανά έρχομαι σε μια περίοδο που δεν είναι η καλύτερη για την πατρίδα μας. Πάντοτε όμως αυτό που μου αρέσει στην πόλη, και γι αυτό  έχω δημιουργήσει φιλίες στην πόλη, είναι ότι μοιάζει με την δική μου, την Αθήνα. Τι εννοώ με αυτό; Ότι η Πάτρα είναι μια καθαρά αστική περιοχή, είναι μια πόλη που δεν έχει κανένα σημάδι επαρχίας ή σημάδι περιφέρειας. Φαίνεται ότι έχει αυτονομηθεί. Προφανώς δεν ισχύει αλλά φαίνεται ότι είναι το κέντρο ενός πυρήνα.

Σας είναι οικεία…

Απόλυτα. Άλλωστε γεννήθηκα κοντά σε ένα Θέατρο «Απόλλων» στην Σύρο. Ξέρω πώς είναι σε ένα τόπο το θέατρο να έχει παρουσία από τον προηγούμενο αιώνα. Εάν κάποτε μου προσφερόταν η θέση της καλλιτεχνικής ενός Δημοτικού Περιφερειακό τα Θεάτρου η μόνη που θα δεχόμουν θα ήταν της Πάτρας. Άντε και της Θεσσαλονίκης. Σε αυτές τις δυο πόλεις θα πήγαινα με μεγάλη χαρά.

Λέγεται ότι το κοινό της Πάτρας είναι Θεατρόφιλο…

Ισχύει. Κι αν το δούμε και ιστορικά η Πάτρα είδε θέατρο πριν την Αθήνα. Είναι  μια πόλη που χτίστηκε από τον Καποδίστρια με την λογική της Πρωτεύουσας της Πατρίδας. Γι αυτό έχει και αυτό το Θέατρο (Απόλλων). Στην Πάτρα όταν παίζονταν Ιταλικές Οπερέτες ή όταν μιλιόταν η Ιταλική γλώσσα η υπόλοιπη Ελλάδα βρισκόταν σε μια εντελώς διαφορετική κατάσταση. Αυτό έχει αφήσει κατάλοιπα μέχρι και σήμερα. Ο πολιτισμός άλλωστε είναι και μια γονιδιακή υπόθεση. Η πνευματικότητα που υπάρχει από τότε αναδύεται και σήμερα σε αυτή την πόλη. Και μην ξεχνάμε ότι η πύλη της Δύσης για την Ελλάδα είναι η Πάτρα.

Καταλαβαίνω οτι η Θέση του καλλιτεχνικού Καλλιτεχνικού Διευθυντή σε ένα ΔΗΠΕΘΕ είναι κάτι που θα σας ενδιέφερε. Από την μια βλέπουμε πόσο δύσκολα περνάνε αυτά τα θέατρα κι από την άλλη φαίνεται να επιβιώνουν…

Ο θεσμός των Δημοτικών Θεάτρων έχει ατονήσει και κατ’ ουσία έχει ακυρωθεί. Ο Δήμος της Πάτρας τα έχει καταφέρει, Η πολιτιστική έκρηξη που υπάρχει με το καρναβάλι σίγουρα παίζει σημαντικό ρόλο. Ότι κι αν είναι το καρναβάλι, και πέρα από τον «χαβαλέ», του έχει διδάξει τον κόσμο να περιμένει ένα πολιτιστικό γεγονός. Για μένα αυτός είναι ο λόγος που η Πάτρα εκτός από το Δημοτικό Θέατρο έχει κι άλλα.  Θυμίζει  Ιταλική πόλη.

Για εμάς που ζούμε στην Πάτρα, είναι ψευδαίσθηση να θεωρούμε ότι το Θέατρο επιβιώνει και σε άλλες επαρχιακές πόλεις;

Δυστυχώς δεν επιβιώνει.. Στις περισσότερες πόλεις είναι σε σπαργανώδη κατάσταση. Είτε υπολειτουργούν είτε είναι κλειστά.

Στην Αθήνα πάλι, και πολλές παραστάσεις υπάρχουν και μεγάλη ανταπόκριση από τον κόσμο.

Έτσι είναι. Η Αθήνα είναι Μητρόπολη. Την προηγούμενη χρονιά ανέβηκαν 1.125 παραστάσεις. Υπάρχει ένας πληθωρισμός και δεν είναι πάντα καλός. Έχει και τα αρνητικά του επαγγελματικά. Πολιτιστικά υπάρχει μια υπερπροσφορά.  Η Αθήνα θα έλεγα ότι γενικά είναι από τις πιο ζωντανές πολιτιστικά πόλεις στην Ευρώπη.

Πόσο επηρεάζεται το θέατρο από το κοινωνικό, οικονομικό, πολιτικό πλαίσιο μέσα στο οποίο ζει;

Το θέατρο είναι αντανάκλαση της καθημερινότητας μας. Υποκαθιστά ένα κομμάτι της λογοτεχνίας και της παιδείας, Είναι ένας προάγγελος για νέες δραστηριότητες. Συγκεντρώνει πολλές τέχνες μαζί και γι αυτό το αγαπάει ο κόσμος. Είναι μια πλήρης τέχνη.

Καταφέρνει το θέατρο την σημερινή εποχή να μένει πιστό στον σκοπό του;

Δεν θα έλεγα ότι υπάρχει συγκεκριμένος σκοπός πέρα από την παιδευτική του αξία. Αυτή διατηρείτε έτσι κι αλλιώς. Σαφώς υπάρχουν και τα ελαφρά θεάματα και πρέπει να υπάρχουν για να διασκεδάζει ο κόσμος. Συνυπάρχουν πολλά είδη στο θέατρο. Και καλώς γιατί νομίζω ότι έτσι επιτελεί το έργο του.

Τι είναι αυτό που σας κάνει να πείτε «ναι σε μια παράσταση, ένα έργο, έναν ρόλο;

Το ίδιο το έργο και οι συνεργασίες . Πάντα κυνηγάω τους συνεργάτες, Ηθοποιούς, σκηνοθέτες κλπ.  Σημασία δεν έχει μόνο το ποιο έργο θα ανεβάσεις αλλά και το με ποιους θα ο ανεβάσεις. Αυτή η επιλογή κρίνει το αποτέλεσμα αλλά και την ψυχική σου διάθεση. Δεν θα είσαι ευτυχισμένος εάν δεν είσαι στο ίδιο μήκος κύματος με τους συνεργάτες σου.

Μετά από αρκετά χρόνια πορείας, έχετε απραγματοποίητα όνειρα;

Τα όνειρα που κάνω κάθε φορά είναι βραχυπρόθεσμα. Η δουλειά με έμαθε να μην κάνω μακροπρόθεσμα γιατί η πραγματικότητα θα τα αναιρέσει. Έχω διαψευσθεί άπειρες φορές. Οι θεατρικές συγκυρίες είναι αντίξοες.

Τι σκέπτεστε τα λίγα λεπτά πριν ανέβετε στην σκηνή;

Τώρα πια, έχοντας αποκτήσει πείρα…τίποτα. Η σκηνή έχει τους δικούς της κανόνες και ανεβαίνοντας σε αυτή μπαίνεις στον κόσμο του συγγραφέα θέλεις -δεν θέλεις. Πλέον δεν χρειάζεται να περάσω από κάποιο στάδιο συγκέντρωσης όπως παλιότερα.

Ευχές για τους αναγνώστες μας…

Να μπορέσουν να ζήσουν το προσωπικό τους όνειρο. Το εύχομαι ειδικά για τους νέους ανθρώπους γιατί μου θυμίζουν ότι μπορώ κι εγώ ακόμα να είμαι νέος.

Οι φωτογραφίες είναι του Δημήτρη Χριστοδουλόπουλου.

Η παράσταση «Ο Θείος Βάνιας» παίζεται στο Θέατρο «Πάνθεον» μέχρι την Κυριακή 1 Νοεμβρίου.