Ας ανατείλει το Νέο!

Είδαμε την άβυσσο με τα μάτια μας. Νοιώσαμε την καυτή της ανάσα, ψηλαφήσαμε την κόλαση που μας περίμενε. Κι όμως, για πολλοστή φορά, την τελευταία στιγμή κάναμε ένα βήμα πίσω και την σκαπουλάραμε.

Άραγε, ο ιστορικός του μέλλοντας, κοιτώντας πίσω στην 13η Ιουλίου του '15, θα την αναγνωρίζει ως ημέρα που ξεκίνησε μία νέα εποχή στην Ελλάδα; Ως ημέρα που έβαλε τέλος στη μεταπολίτευση, τέλος στις ψευδαισθήσεις και στις πλάνες μέσα στις οποίες περάσαμε για δεκαετίες ολόκληρες τον κοινό μας βίο;

Όπως και να 'χει, το αμέσως επόμενο διάστημα θα είναι καθοριστικό για την τελική έκβαση των πραγμάτων. Ξεκάθαρα, το φθαρμένο πολιτικό σύστημα της χώρας, οφείλει να συνεχίσει το θετικό βήμα που έκανε την ύστατη στιγμή και να προχωρήσει ενωμένο την υλοποίηση της επώδυνης συμφωνίας, με έμφαση στο κομμάτι των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων.

Όμως, μην αυταπατόμεθα. Όσο την τύχη της χώρας κρατούν τα ίδια πρόσωπα που την οδήγησαν στον γκρεμό, καμία ριζική μεταβολή, καμία οριστική αλλαγή σελίδας δεν πρόκειται να επέλθει. Μόνο όταν όλο αυτό το σάπιο σύστημα, των πολιτικών και του πελατολογίου τους, των συνδικαλοπατέρων και των φοροφυγάδων, των κρατικοδίαιτων και των βολεμένων, κάνει στην άκρη και αφήσει το Νέο να ανατείλει και να πάρει τα ηνία της χώρας, μόνο τότε θα μπορέσουμε να στοχεύσουμε σε ένα διαφορετικό Αύριο, να μιλήσουμε για αληθινή ελπίδα ανάτασης.

Η οικονομία, έχοντας πλέον πιάσει πάτο, μπορεί υπό τις κατάλληλες συνθήκες να λειτουργήσει ως ελατήριο. Εάν καταφέρουμε ως χώρα, ως πολιτικό σύστημα, ως κοινωνία, να αποκαταστήσουμε την εμπιστοσύνη και την σταθερότητα, υπάρχει δυνατότητα να κάνουμε τη μεγάλη έκπληξη κόντρα στους πεσιμιστές και τις Κασσάνδρες.

Για τέλος, μια ευχή. Ας μην ξαναφτάσουμε ποτέ σε αυτό το σημείο. Ας μην περιέλθουμε ξανά σε θέση τόσο δεινή, βορά στους πάσης φύσης ακραίους, στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Ας φροντίσουμε να διδαχθούμε από όσα περάσαμε αυτό το διάστημα, ώστε να μην επαναληφθούν ως τραγωδία στο μέλλον.