Η Κοινωνία που Σε πέθανε στη Ντροπή της...

... Αναρωτιόμαστε ηθικά. Δολοφονία ή Αυτοκτονία;

Δεν βρίσκω κανένα ζητούμενο σε αυτή την αναζήτηση. Είναι ένα βλακώδες ερώτημα.

Τον Βαγγέλη τον σκοτώσαμε.

Και πολλούς άλλους, τους κόβουμε κομμάτια κάθε μερα. Κάθε μέρα από κάπου, από λίγο.

Ξαφνικά, ολόκληρη η ελληνική κοινωνία αγανακτεί για τον θάνατο του "δικού της" Βαγγέλη.

Ξυπνήσαμε πάλι, μέχρι να κοιμηθούμε όταν σκοτεινιάσει.

Έτσι είμαστε. Γρήγοροι, επίκαιροι, βουτηγμένοι στην επιφάνεια και την ματαιοδοξία μας. Και όλα αυτά, μεταμορφώνονται σε δήθεν, δυνατές κραυγές απελπισίας για τον Βαγγέλη που χάθηκε.

Εκ των υστέρων. Πολύ εύκολο. Για όλους μας. Μηδενός εξαιρουμένου. Για εμένα που γράφω, για εσάς που φωνάζετε, για όλους μας.

Το να συμπάσχεις εκ των υστέρων είναι εύκολο. Και έχει και μία ψυχό-δυναμική: Μας λυτρώνει, νίπτει τας χείρας μας γρήγορα, σχεδόν στιγμιαία.

Συμπάσχω, φωνάζω στην άδικη κοινωνία. Δεν κρατάει πολύ αυτό. Θα αρχειοθετήσουμε τον "εκφοβισμό", την "βία", τον "θάνατο", όπως αρχειοθετούμε όλα τα άλλα: τα χρέη μας, την εφορία, τη κρίση, την επόμενη μέρα μας. 'Οπως αρχειοθετούμε κάθε μέρα το Εγώ μας.

Και το γεγονός θα χαθεί. Γιατί δεν θα είναι πια γεγονός, παρά μόνο ένα ακόμα κατηγοριοποιημένο λιθαράκι στο μικρό, εγωιστικό, γνωστικό μας σύστημα.

Και δεν είναι ο Βαγγέλης μόνο. Είναι ένα ολόκληρο φαινόμενο, ένα κομμάτι αξιών που καταρρέει. Ανέκαθεν κατέρεε. Απλώς, έβρισκε τρόπους να προσαρμόζεται και να μας ξεγελά:

Όλα καλά.

Τι  "όλα καλά;" Το να θέτει τέλος ένας άνθρωπος στην ζωή του, επειδή ντρέπεται για τον ίδιο, επειδή "οι άλλοι" του επιβεβαιώνουν οτι ΠΡΕΠΕΙ και ΟΦΕΙΛΕΙ να ντρέπεται; Αυτό είναι το "όλα καλά";

Αυτό είναι κοινωνικός βιασμός.

..Το κομμάτι της τιμωρίας στην υπόθεση του Βαγγέλη, με εξοργίζει: "Είναι αυτοκτονία, ας κλείσουμε τον φάκελο".

Για ποιον φάκελο μιλάς Ελλάδα μου; Αυτόν που συμβαίνει κάθε μέρα, παντού, απλώς πρέπει να γίνει κάτι τόσο σκληρό για να μας αφυπνήσει, 2 μέρες πριν πέσουμε ξανά, στον κοινωνικό, ελληνικό μας λίθαργο;

Το κομμάτι της δικαιολόγησης, επίσης με εξοργίζει: "Ήταν αδύναμος, έπρεπε να ζητήσει βοήθεια, δεν έπρεπε να το κάνει. Αδύναμος. Αδύναμος. Αδύναμος."

Αναρωτιέμαι. Έχουμε την νοητική και την ψυχική δύναμη να αποποιηθούμε λίγο την ατομική βόλεψη μας;

Οι άνθρωποι θυματοποιούνται, μπαίνουν σε ρόλους που δεν αντέχουν. Θύματα σε μία κοινωνία που υπενθυμίζει ότι εκεί ανήκουν, στα θύματα και μόνο.

Η δικαιολογία του αδύναμου, δεν είναι δικαιολογία για τον Βαγγέλη. Για εμάς είναι.

Γιατί, σε όλο αυτό το μαύρο πανί, οι αδύναμοι είμαστε εμείς και μόνο.

Αδύναμοι γιατί διαχωρίζουμε, γιατί ξεχνάμε, γιατί δικαιολογούμε τα λάθη μας, βάση της "διαφορετικότητας" του άλλου.

Για ποια διαφορετικότητα μιλάμε και σκοτώνουμε στο όνομα της;

Αυτά διαχωρίζουν και, τελικά, σκοτώνουν τους ανθρώπους; Το φύλλο; Η φυλή; Οι σεξουαλικές προτιμήσεις; Το κοινωνικό στάτους;

Αυτή η κοινωνία που διαχωρίζει τους ανθρώπους με αυτό τον τρόπο, δεν νοιάζεται για αυτό που θίγει. Απλώς θέλει να κρατήσει την σάπια της πλευρά.

Γιατί, Βαγγέλη, αυτή η κοινωνία, αντί να πεθάνει εσένα, θα έπρεπε να πεθάνει την ίδια, από τη Ντροπή της. Τη Ντροπή μας.

Καλό ταξίδι.